Άκου, βρε φίλε…

Ο Βλάσσης κι ο Νικήτας είναι παιδικοί φίλοι. Μαζί μεγαλώσανε. Μοιράστηκαν θρανίο στο σχολείο. Το πρώτο πακέτο τσιγάρα. Πορνοπεριοδικά στην εφηβεία. Μαζί ήπιαν για καψούρες, μαζί πέρασαν αφραγκίες, μαζί πήγαιναν στο γήπεδο.

Την τελευταία φορά που πήγαν, όμως, ο Βλάσσης δεν κρατήθηκε στο γκολ. Πηδούσε σαν κατσίκι. Γλίστρησε στις φλούδες απ’ τα εκατομμύρια σποράκια που είχαν φάει. Και το κουτουλίδι στο καρεκλάκι ήταν γερό.

Όχι αρκετά γερό, βέβαια, για να το σπάσει (το κεφάλι του). Αρκετά όμως για να προκαλέσει αμνησία. Και να βάλει τον Νικήτα, όταν το φιλαράκι του τον ρώτησε «τι πρέπει να θυμάμαι φέτος από μπάλα», να του εξηγήσει…

Έχει στήσει αυτί ο Γιώργος Μαραθιανός

Ένα πέναλτι μας ανέβασε στα ουράνια, ένα πέναλτι μας γκρέμισε από ‘κει! Διαψεύδοντας την πεποίθηση ότι «με Σαμαρά αυτή η χώρα δεν πάει πουθενά», ο Γιώργος καληνύχτισε Ντρογκμπάδες και Τουρέδες (αυτοί ήταν όντως δυο) και έστειλε την Εθνική στους «16» του Μουντιάλ!



Εκεί όμως η βούλα -αντί για άσπρη- αποδείχθηκε μαύρη. Γιατί ο Παπασταθόπουλος μας έκανε να πιστέψουμε ότι ο Θεός ξέθαψε το γαλανόλευκο κασκόλ που φορούσε το 2004. Ο Κέιλορ Νάβας όμως (ή Κλαρκ Κεντ) σταμάτησε τον Γκέκα. Αποτέλεσμα; 11 εκατ. ελληνικές κατάρες να ξανακάνουν «άγιο» τον Κασίγιας και να δώσουν μόνιμο σχήμα πάγκου στα καπούλια του Κοσταρικανού στη Ρεάλ.



Μετά από 24 χρόνια η Γερμανία σήκωσε και πάλι το Παγκόσμιο Κύπελλο. Λύγισε 1-0 την Αργεντινή. Και μπράβο της! Μεταξύ μας όμως: Όλοι -συμπεριλαμβανομένων και των Αργεντινών- δεν θα θυμόμαστε τον τελικό. Αλλά την ανεπανάληπτη «σφαλιάρα» στη Βραζιλία που έκανε διαθέσιμα τα στιγμιότυπα της αναμέτρησης και στο youporn.



«Το δέκατο, το δέκατο, το δέκατο»! Η εμμονή παικτών, διοίκησης και οπαδών της Ρεάλ για την κούπα που θα ‘κανε διψήφιες τις κατακτήσεις Champions League πλησίαζε την εμμονή του Αλέφαντου με τον Δούρο. Ε, η Ατλέτικο αποδείχθηκε στο τέλος «Τιτίκα» (που ‘θα λεγε κι ο κοντομάνικος) και η «βασίλισσα» μεγάλωσε τη διαφορά της απ’ τους κοινούς θνητούς.



Το ποδόσφαιρο είναι γιορτή. Το Κύπελλο είναι ο θεσμός των εκπλήξεων. Αυτά που έγιναν όμως στην Τούμπα στον ημιτελικό του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό (δυστυχώς) δεν ήταν έκπληξη. Σ’ ένα ντέρμπι που μύριζε ψαρίλα (εξαιτίας των γαύρων στον πάγκο) και «μπαρούτι» (εξαιτίας του κλίματος στην εξέδρα) αποδείχθηκε «μυρωδιάς» όποιος περίμενε ότι θα λήξει χωρίς παρατράγουδα.



Το μεγαλείο της ψυχής δεν θέλει στολίδια. Δε θέλει φανφάρες και φιοριτούρες. Θέλει μονάχα χειροκρότημα. Γι’ αυτό το «αντίο» του Ερίκ Αμπιντάλ θα μπορούσε να γίνει στο «Καμπ Νου», αλλά έγινε στο γηπεδάκι της Καλλονής. Το standing ovation θα μπορούσε να του χαριστεί από χιλιάδες Καταλανούς, αλλά του χαρίστηκε από εκατοντάδες Μυτηλινιούς. Κι ήταν τιμή του Ολυμπιακού και του ποδοσφαίρου μας που ένα σύμβολο αγωνιστικότητας αποχαιρέτησε στα μέρη μας.



Υπάρχουν τετριμμένοι λόγοι για να είναι χαρούμενος ο οπαδός μιας ομάδας: Να νικήσει ένα ματς. Να πάρει έναν τίτλο. Να… χάσει ο αιώνιος αντίπαλος. Η Ράγιο Βαγιεκάνο όμως απέδειξε ότι υπάρχουν κι άλλοι λόγοι να είσαι περήφανος για την ομάδα σου. Όπως η ευαισθησία. Η βοήθεια σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη. Η σκέψη ότι μια γιαγιά που επρόκειτο να μείνει άστεγη λόγω χρεών θα ξαναπάρει πίσω (με τη σύμπραξη διοίκησης, παικτών και οπαδών) το σπίτι της.



Μια παροιμία λέει πως «όταν παλεύουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια». Ε, η Ατλέτικο Μαδρίτης δίδαξε πώς γίνεται ένα… βατράχι να κάνει πλάκα και στα δυο βουβάλια. Με απείρως μικρότερο μπάτζετ, «γάτο» προπονητή και παίκτες που αν άπλωναν τα «cojones» τους στο «Βιθέντε Καλντερόν» δε θα ‘βλεπες πράσινο στο γρασίδι, οι «ροχιμπλάνκος» παραμέρισαν Μπαρτσελόνα και Ρεάλ και στέφθηκαν πρωταθλητές μετά από 18 ολόκληρα χρόνια.



Ο Τζιόρτζιο Κιελίνι είναι ένας αμυντικός που «δε μασάει». Από το καλοκαίρι όμως είναι και ένας (ακόμα) αμυντικός που… μασήθηκε. Από τον Λουίς Σουάρες. Μονομαχώντας μαζί του στο Μουντιάλ, ο Ιταλός τον εκνεύρισε. Και ο Ουρουγουανός δεν κατάφερε ούτε αυτή τη φορά να συγκρατήσει την ατίθαση μασέλα του απ’ το να πάρει έναν μεζέ απ’ την πλάτη του.



«Έτσι που καταντήσαμε δεν κερδίζουμε ούτε τα Νησιά Φερόε». Πού να ξέραμε όταν το ξεστομίζαμε -υπερβάλλοντας- ότι θα ‘φτανε η στιγμή που θα το ζούσαμε. Λίγους μήνες μετά τα μεγαλεία του Μουντιάλ, η ομάδα που έκανε περήφανη τη χώρα την ανάγκαζε να τσιμπιέται: Για να πιστέψει ότι οι «ψαράδες» αδικούνταν με το φτωχό 1-0 που έφευγαν απ’ το «Καραϊσκάκη».



Έχεις ένα καζάνι με βενζίνη. Ρίχνεις μέσα τρεις χειροβομβίδες. Του βάζεις φωτιά. Ε, διαθέτεις περισσότερες πιθανότητες ν’ αποφύγεις την έκρηξη από παιχνίδι Σερβία-Αλβανία όπου αεροπλανάκι (!) μεταφέρει σημαία της «Μεγάλης Αλβανίας», Σέρβος ποδοσφαιριστής την κατεβάζει, παίκτες των φιλοξενούμενων ορμάνε να την προστατεύσουν και ο αδερφός του Αλβανού πρωθυπουργού συλλαμβάνεται στις φλεγόμενες εξέδρες με… τηλεχειριστήριο.



Υπάρχουν τρεις κατηγορίες οπαδών: Αυτοί που γεμίζουν το γήπεδο όταν η ομάδα τους κερδίζει. Αυτοί που δεν το γεμίζουν -αλλά εξακολουθούν να της συμπαραστέκονται- όταν δεν πάει καλά. Και οι οπαδοί της Ντόρτμουντ! Που τα συνδυάζουν καλύτερα από κάθε άλλους. Πριν 1,5 χρόνο λοιπόν τραγουδούσαν για την πρόκριση στον τελικό του Champions League. Και πριν λίγες μέρες, με την ομάδα ΠΡΟΤΕΛΕΥΤΑΙΑ στη βαθμολογία, τραγουδούσαν μαζί της τα κάλαντα.