Ακόμη και σήμερα, ο Ντράζεν θα μας… βγάζει τη γλώσσα!

Πιάνω χθες τυχαία στα χέρια μου το «Requiem» και στην πρώτη κιόλας πρόταση του βιβλίου διαβάζω: 7 Ιουνίου 1993! Αμέσως κοκαλώνω γιατί συνειδητοποιώ πως η συγκεκριμένη ημερομηνία ξημερώνει σήμερα. Και μετά το «πάγωμα» αρχίζουν να περνούν μπροστά από τα μάτια μου εικόνες και στιγμιότυπα από τους αγώνες με τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Ντράζεν Πέτροβιτς. Και για μια ακόμη φορά, η πρώτη λέξη που βγήκε από το στόμα μου ήταν «ΓΙΑΤΙ»!

Σήμερα συμπληρώνονται 28 χρόνια από τότε που κόπηκε τόσο βάναυσα και άδικα το νήμα της ζωής αυτού του ΜΥΘΟΥ σε ηλικία 28 ετών. 28 χρόνια από τη μέρα που το παγκόσμιο μπάσκετ «ζει» χωρίς τον δικό του Μότσαρτ. 28 χρόνια από το μεγαλύτερο (;) ίσως «what if» στην ιστορία του αθλήματος, αφού ο Κροάτης σούπερ σταρ είχε πει το πολυπόθητο ναι στον Παύλο Γιαννακόπουλο και ετοιμαζόταν να έρθει στην Ελλάδα για να φορέσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού, κάνοντας συμπαίκτη τον Νίκο Γκάλη.

Η αλήθεια είναι πως δε μεγάλωσα με αφίσα του Ντράζεν Πέτροβιτς στο δωμάτιο μου. Δεν ήταν από τους αγαπημένους μου. Μπορεί να συνέβαινε και το αντίθετο! Στο παιδικό αρχικά και εφηβικό μετέπειτα μυαλό μου, έρχονταν μπροστά η… γλώσσα που έβγαζε σε αντιπάλους παίκτες και οπαδούς, οι θεατρινισμοί του και ο… κωλοπαιδισμός που έβγαζε. Επίσης, με πλήγωνε το γεγονός ότι με εξαίρεση το Ευρωμπάσκετ του 1987, όταν η εθνική ομάδα ανέβηκε στο ευρωπαϊκό Έβερεστ, όπου πετύχαινε την «επίσημη αγαπημένη» την επόμενη πενταετία, της έδινε και… καταλάβαινε!

Μεγαλώνοντας, ωριμάζοντας και μπαίνοντας στον χώρο που βρίσκομαι μέχρι σήμερα, διαπίστωσα πως είχα εκτιμήσει πολύ λάθος τα πράγματα για τον «Μότσαρτ του μπάσκετ». Μπορεί να συνέβη μετά θάνατον, αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Διαβάζοντας για τη σκληρή δουλειά που «έριχνε» σε καθημερινό επίπεδο φτάνοντας στα όριά του (δεν έδινε ποτέ ρεπό στον εαυτό του), την απίστευτη προσήλωσή του στο στόχο και την μεγάλη δίψα να κατακτήσει όλες τις κορυφές του κόσμου, κατάλαβα ότι μόνο με τα παραπάνω σε συνδυασμό με το ταλέντο (εκείνος το είχε στον υπερθετικό βαθμό), μπορείς να γίνεις κορυφαίος.

Και ο Ντράζεν το κατάφερε. Πέτυχε με όποια φανέλα κι αν αγωνίστηκε κι εγώ με τη σειρά μου έκανα μια βαθιά υπόκλιση σε αυτόν τον αθλητή. Και του ζήτησα με τον τρόπο μου συγγνώμη, έστω και νοερά. Άλλωστε, όταν κάποτε ρωτήθηκε: «μήπως είσαι προκλητικός απέναντι στους οπαδούς των αντίπαλων ομάδων», η αφοπλιστική απάντησή του ήταν: «Δείξε μου κάποιον που δεν είναι θρασύς, να σου δείξω κάποιον που δεν θα γίνει ποτέ πρωταθλητής». Είναι μια… αλήτικη απάντηση, αυτή που έδωσε, αλλά και ταυτόχρονα μια τόσο απλή εξήγηση για τα όσα έκανε στην καριέρα του. Δυστυχώς για εκείνον, αλλά και το μπάσκετ, όλα έγιναν σε χρόνο dt. Σαν να ήξερε κατά κάποιον τρόπο ότι θα φύγει γρήγορα…

Αν αποκοπεί το τελευταίο κομμάτι, θαρρώ πως η αθλητική ζωή του αποτελεί ΤΡΑΝΟ παράδειγμα μίμησης για όποιον αθλητή θέλει να σκαρφαλώσει στην κορυφή. Γιατί ο Ντράζεν ήταν ένας άνθρωπος που γεννήθηκε για να πετύχει. Για να κατακτήσει τον κόσμο, αφού ήταν ασυμβίβαστος με την ήττα. Και το έλεγε με κάθε τρόπο και σε κάθε τόνο. Κι αν ισχύει ότι τα αστέρια συμβολίζουν τις ψυχές των νεκρών ανθρώπων, τότε αυτό του «Μότσαρτ του μπάσκετ» θα παλεύει με κάθε τρόπο για να γίνει το πιο λαμπρό!