Ότι η Εθνική είναι ικανή για το χειρότερο, το είχαμε διαπιστώσει προ ημερών με τον πλέον επώδυνο τρόπο, τη ντροπιαστική ήττα από τη Φινλανδία. Πλέον αποδείχτηκε, όμως, πως είναι ικανή για το καλύτερο και οι στραβοτιμονιές στο φινάλε της τελευταίας φάσης φαντάζουν και πρέπει να μείνουν ως μία κακή παρένθεση που έκλεισε οριστικά.
Η ελληνική ομάδα νίκησε την Ισπανία παρουσιάζοντας στο παρκέ όλες τις αρετές που γνωρίζαμε, αλλά κι αυτές που ήμασταν σίγουροι πως υπήρχαν αλλά ήταν καλά κρυμμένες. Η εμπειρία και το πλούσιο επιθετικό ταλέντο των παικτών «πασπαλίστηκαν» με την απαιτούμενη προσήλωση στην άμυνα, με γαρνιτούρα το πάθος και τη δύναμη, συνοδευτικό την ψυχραιμία, το καθαρό μυαλό και το χαρακτήρα όταν ο αντίπαλος άρχισε να ξεμακραίνει και… γλυκό για το τέλος τα μεγάλα σουτ που έκριναν το παιχνίδι.
Ασφαλώς, ωστόσο, τίποτα δεν τελείωσε. Η Εθνική που κέρδισε τους… καλύτερους (τουλάχιστον κατά τους ειδικούς) θα πρέπει να ολοκληρώσει την αντεπίθεσή της και δύο ακόμη νίκες είναι αναγκαίες για να μην περιμένει χάρες και αποτελέσματα άλλων, παρότι προκρίνεται ακόμη και με μία νίκη, εφόσον δεν έρθουν απρόσμενα αποτελέσματα (αν η Ιταλία κερδίσει την Κροατία, αρκεί νίκη τη Δευτέρα για την πρόκριση, εφόσον η Φινλανδία δεν κάνει κανένα… θαύμα).
Ο κίνδυνος χαλάρωσης είναι ο μεγαλύτερος εχθρός, αλλά μετά το πάθημα απέναντι σε Ιταλία και (κυρίως) Φινλανδία, όλοι έχουν πάρει το μάθημά τους. Γι’ αυτό και μετά τη χθεσινή μεγάλη νίκη ουδείς στις τάξεις της ομάδας θριαμβολόγησε. Όλοι γνωρίζουν πολύ καλά πως αν ο θρίαμβος επί των Ισπανών δεν συνοδευτεί από δύο νίκες, ή έστω την πρόκριση στους «8», θα έχουμε απλώς να λέμε πως ξορκίσαμε έναν κακό δαίμονα, αλλά στην ουσία η ελληνική ομάδα θα έχει αποτύχει.
Το πρόγραμμα σήμερα περιλαμβάνει για τους διεθνείς αρχικά ξεκούραση κι εν συνεχεία προπόνηση εν όψει Σλοβενίας. Μάλιστα για να μείνει η ομάδα απόλυτα προσηλωμένη δεν θα υπάρξει καν η καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου. Μέσα στη μέρα θα υπάρχει σαφέστερη εικόνα για τον τραυματισμό του Νίκου Ζήση, που γύρισε ελαφρώς το πόδι του χθες στο δεύτερο δεκάλεπτο, αλλά έπαιξε άλλα 14 λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο σφίγγοντας τα δόντια.