Πολλά κλισέ -που όμως είναι και αληθή- μπορούν να χαρακτηρίσουν την επικράτηση (1-0) της ΑΕΚ επί του Ολυμπιακού, με γκολ στο 90'+1', το βράδυ της Κυριακής (31/3) στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Νίκη με μέταλλο πρωταθλήτριας, νίκη-ηδονή για τους φίλους της (κυρίως λόγω του τρόπου και του αντιπάλου) κτλ… Όλα σωστά, όλα ωραία.
Ωστόσο, ίσως και το… ζουμί για το χθεσινό «τρίποντο» των νταμπλούχων Ελλάδος να συνοψίζεται ή, καλύτερα, να είχε προδιαγραφεί κάνα 40λεπτο πριν από τη σέντρα.
Το διαπίστωσαν ιδίοις όμμασι όσοι έσπευσαν σχετικά νωρίς στην OPAP Arena.
Γιατί πολύ όμορφο και εντυπωσιακό το κορεό και η προετοιμασία αυτού. Όμως, το… έξτρα αλατοπιπεράκι το έδινε εντέλει το γκρουπ παικτών που είχαν μείνει εκτός αρχικής ενδεκάδας και το οποίο δούλευε λίγα μέτρα πιο δίπλα από τους βασικούς.
Μια προοικονομία της ιστορίας και αυτού του αγώνα, με «συγγραφείς» όλο το τιμ -από τον Δημήτρη Μελισσανίδη, το «κιτρινόμαυρο» επιτελείο μέχρι φυσικά τον Ματίας Αλμέιδα- που έχουν δημιουργήσει αυτό το ρόστερ και αυτήν την ομάδα.
Η μέτρια/κακή βραδιά και το… κριτήριο κυριαρχίας
Μια ΑΕΚ, χθες, μέτρια για τον… μέσο όρο. Μια ΑΕΚ κακή για τα δικά της δεδομένα. Φάνηκε να την έχει επηρεάσει σε έναν βαθμό και η μεγάλη διακοπή, ούσα εξάλλου και ομάδα ρυθμού και υψηλής έντασης.
Οι «κιτρινόμαυροι» ήταν εκείνοι που, όπως ήταν φυσιολογικό βάσει της αγωνιστικής φιλοσοφίας τους, ανέλαβαν εξαρχής την πρωτοβουλία των κινήσεων. Απείχαν ωστόσο πολύ από τα καλά τους δημιουργικά στάνταρ.
Άλλωστε, δεν έπαιζαν μόνοι τους. Απέναντί τους βρήκαν έναν πολύ καλά στημένο Ολυμπιακό, ο οποίος έδινε έναν «τελικό» για τη μάχη του πρωταθλήματος.
Έναν Ολυμπιακό που, χωρίς καμία αμφιβολία, είχε και τις περισσότερες μεγάλες φάσεις στο ντέρμπι. Στιγμές που, πέρα από τη δική του ποιότητα, δημιουργήθηκαν και από κακές αντιδράσεις της «κιτρινόμαυρης» άμυνας. Κυρίως λάθη σε (αλληλο)καλύψεις. Εκεί όμως, ευτυχώς για τους γηπεδούχους και δυστυχώς για τους φιλοξενούμενους, δήλωσε «παρών» ο Γιώργος Αθανασιάδης.
Η ΑΕΚ, λοιπόν, ήταν εκείνη που στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα έδειχνε να προσπαθεί να φτιάξει τις προϋποθέσεις για να βγάλει φάσεις, αφήνοντας όμως αναξιοποίητες πολλές εξ αυτών λόγω έλλειψης καθαρού μυαλού σε καίρια σημεία (όπως π.χ. με Άμραμπατ, που οκ γνωρίζουμε τα πολύ καλά του και τα όχι και τόσο καλά του στοιχεία). Φάσεις, τις οποίες ωστόσο τελικά τις βρήκαν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό οι «ερυθρόλευκοι». Χωρίς βέβαια να είναι κυριαρχικοί.
Εξάλλου, τη λέξη «κυριαρχία» τη γνωρίζει πολύ καλά η ΑΕΚ του Αλμέιδα. Έχουν υπάρξει τέτοιες βραδιές στις πρόσφατες συναντήσεις των δύο ομάδων. Ασχέτου αποτελέσματος. Όπως για παράδειγμα στο «διπλό» της «Ένωσης» στα περσινά playoffs (16-4 οι τελικές υπέρ της, με δείκτη xGoals στο 2.05 έναντι μόλις του 0.27 των Πειραιωτών) ή ακόμα και στην ήττα της με το ίδιο σκορ από τους «ερυθρόλευκους» που είχε προηγηθεί στην OPAP Arena.
Η αισιοδοξία της… προθέρμανσης και του ζεστάματος που επαληθεύτηκε
Αφού, λοιπόν, η ΑΕΚ δεν βρέθηκε πίσω στο σκορ χάρη στον τερματοφύλακά της, πήρε το ματς (και) λόγω του… δεύτερου αυτού γκρουπ της προθέρμανσης.
Οκ, δεν μπήκαν όλοι. Δεν θα μπορούσαν κιόλας.
Λιούμπισιτς, Ελίασον, Φερνάντες, Μάνταλος, Τσούμπερ, Αραούχο και Πόνσε για τη μέση και μπροστά (και Κάλενς μαζί με Γκίνη -ελέω του απρόοπτου με Στάνκοβιτς- στον πάγκο). Αυτούς είχε δίπλα του ο Ματίας Αλμέιδα, αυτούς έβλεπε να του ετοιμάζει ο Γκίντο Μπονίνι.
Τους έβλεπες να προθερμαίνονται πριν το παιχνίδι και εάν δεν φορούσαν τα διακριτικά φανελάκια (και φυσικά δεν υστερούσαν αριθμητικά), δεν θα μπορούσες να καταλάβεις με ευκολία το ποιοι είχαν επιλεγεί για το αρχικό σχήμα. Και εάν και δεν ήξερες και το οικογενειακό κλίμα που επικρατεί στις τάξεις των νταμπλούχων, ενδεχομένως να σου φαινόταν ότι προθερμαίνονται σαν να… κοντράρονται με το απέναντι γκρουπ (συμπαικτών τους), για το ποιοι θα έπρεπε δηλαδή να ξεκινήσουν βασικοί.
Αυτό είναι το επίπεδο ανταγωνισμού/συναγωνισμού στην εν λόγω εκδοχή της ΑΕΚ.
Συνιστά τεράστιο συγκριτικό πλεονέκτημα το ρόστερ που έχει καταφέρει να φτιάξει η «Ένωση», που βεβαίως έρχεται να δέσει αρμονικά με την επίδραση του Ματίας Αλμέιδα, στον οποίο ξεκινούν και τελειώνουν τα πάντα (τουλάχιστον σε αγωνιστικό επίπεδο, επειδή, όπως έχουμε ξαναπεί, μπάλα παίζει και η OPAP Arena).
Ένα ρόστερ που φυσικά και χωρά αναβαθμίσεις (αρχικά στις θέσεις των μπακ και του τερματοφύλακα -κι ας πήρε η ΑΕΚ το χθεσινό ματς με MVP τον πορτιέρε της), δεδομένης και της διαρκής εξέλιξης που θέλει και μπορεί να έχει η ομάδα του Αλμέιδα σε Ελλάδα και, κυρίως, στην Ευρώπη.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, ρόστερ που αυτή τη στιγμή -βάσει και του εγχώριου ανταγωνισμού- κυριολεκτικά… τρομάζει για το εύρος και το βάθος του, ιδίως στο μεσοεπιθετικό κομμάτι. Άλλωστε, μέρος αυτού του βάθους αποτελεί και ο χθεσινός MVP, Αθανασιάδης. Ωστόσο, όπως προείπαμε, η ΑΕΚ έχει και ευρωπαϊκή στόχευση, εξού και γνωρίζει πως πρέπει να εμπλουτίσει κι άλλο το ρόστερ της, πόσω μάλλον όταν έχει αυτόν τον απαιτητικό τρόπο παιχνιδιού.
Προφανώς και το παραπάνω δεν συνιστά κάποια… ανακάλυψη. Αλλά μια επιβεβαίωση αυτού που περιμέναμε ότι θα βλέπουμε όταν ο Ματίας Αλμέιδα θα είχε όλο, ή σχεδόν όλο, το ρόστερ στη διάθεσή του, όπως πλέον συμβαίνει τώρα. Αλήθεια, πόσες ομάδες όλα αυτά τα χρόνια θα είχαν καταφέρει όχι μόνο να βρίσκονται στην κορυφή αλλά ακόμη και να παραμείνουν στην κούρσα της διεκδίκησης -ειδικά ενός τόσο ανταγωνιστικού πρωταθλήματος- έχουσες τόσες πολλές απουσίες βασικών σε ΚΑΘΕ παιχνίδι τους στη μεγαλύτερη διάρκεια της σεζόν…
Ένα… δεύτερο γκρουπ, προθέρμανσης, με παίκτες που, χωρίς υπερβολή, θα μπορούσαν να είναι βασικοί έως και ηγέτες στις θέσεις τους σε όλους τους ανταγωνιστές της ΑΕΚ. Εξάλλου, σε δύο μέρες δύνανται να βρεθούν στην αρχική ενδεκάδα του «δικεφάλου».
(Η «κιτρινόμαυρη» παρακάμερα, από την οποία και προέρχεται η φωτογραφία του κειμένου)
Ένα γκρουπ, για να φτάσουμε και στα του χθες, που έβλεπαν από ψηλά οι φίλοι των «κιτρινόμαυρων» και μπορούσαν να αισθάνονται αισιόδοξοι ότι ακόμα και να στραβώσει το πράγμα, δύναται να αλλάξει η κατάσταση από τον πάγκο. Όπως και έγινε.
Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι, δεν συντελέσθηκε κάποια θεαματική αλλαγή προς το καλύτερο σε ομαδικό επίπεδο μετά την είσοδο των παικτών από τον πάγκο (Ελίασον, Τσούμπερ, Μάνταλος, Πόνσε και Λιούμπισιτς κατά σειρά). Άλλωστε, επρόκειτο για ένα μεγάλο μπρα-ντε-φερ μεταξύ Αλμέιδα και Μεντιλίμπαρ, στο οποίο εντέλει βγήκε νικητής ο Αργεντινός τεχνικός.
Παρόλα αυτά, εντέλει διαδραμάτισαν τεράστιο ρόλο στην οικονομία του αγώνα οι αλλαγές. Αφενός γλύκανε αρκετά το παιχνίδι του «δικεφάλου» με τον Μάνταλο, αφετέρου από την άρρωστη ασίστ του Έλληνα χαφ και την ιδανική κίνηση-τελείωμα του Ελίασον ήρθε τελικά και αυτό το «τρίποντο» για τους γηπεδούχους (ενδιάμεσα βοήθηκε και η είσοδος του Λιούμπισιτς στο να ενωθούν ξανά οι γραμμές και να κλείσουν οι χώροι). Σε μια αντεπίθεση για την ομάδα του Αλμέιδα, ο οποίος είχε διαπιστώσει ότι αυτές οι αμυντικές μεταβάσεις συνιστούν εκ των αδύναμων σημείων των Πειραιωτών, ακόμα και σε νίκες τους επί ημερών Μεντιλίμπαρ.
Σε άλλα παιχνίδια, όπως εξάλλου έχει συμβεί κατά κόρον στο «κιτρινόμαυρο» παρελθόν επί Αλμέιδα, η… ώθηση των αλλαγών μπορεί να είναι (και πιθανότατα θα είναι) ακόμα μεγαλύτερη. Σε κάθε περίπτωση, όμως, πρόκειται για ένα «όπλο» που ωφελεί, ιδίως σε τέτοιες καταστάσεις συνεχόμενων ντέρμπι, ειδικά για μια ομάδα με το αγωνιστικό στιλ του «δικεφάλου».
«Φάνηκε ότι θέλαμε να πάρουμε τη νίκη με τις αλλαγές», σημείωνε μεταξύ άλλων μετά την αναμέτρηση ο «αρχιτέκτονας» των νικητών. Ναι, φάνηκε. Αλλά ήταν και κάτι που γνωρίζαμε και το πιστώνεται, ότι δηλαδή η ΑΕΚ του Αλμέιδα παίζει πάντα για τη νίκη. Το σημαντικό για τον «δικέφαλο», εν προκειμένω, είναι ότι πέρα από την… πρόθεση, έχει και την ικανότητα να πάρει (και) μέσω του πάγκου του τέτοια παιχνίδια.
Για μια ΑΕΚ που ουσιαστικά έβγαλε off έναν συνδιεκδικητή της και η οποία ήταν και παραμένει το μεγάλο φαβορί για το back to back…
