Από ένα σημείο και μετά είναι κρίμα, για τις νικήτριες ομάδες, ή γι' αυτές που τουλάχιστον παλεύουν πραγματικά και φαίνεται στα μάτια τους, στις κινήσεις τους, στο πώς είναι ο πάγκος τους μέσα στο ματς και πώς ζει τα παιχνίδια, ν’ ασχολούμαστε πάντα με τους ηττημένους. Για 3η, τουλάχιστον, φορά μέσα στη σεζόν ο Άρης βγάζει αντίδραση ενώ βρίσκεται στριμωγμένος στα σκοινιά. Η πρώτη ήταν όταν μετά την βαριά ήττα από τον ΠΑΣ με 5-0 μέσα στο «Κλ. Βικελίδης», είχε το κουράγιο να πάει μέσα στην Τούμπα να κάνει διπλό. Η δεύτερη ήταν όταν μετά από έναν δύσκολο Φλεβάρη μέχρι τις 20 του μήνα, που είχαν προηγηθεί δύο ήττες και μια ισοπαλία, βρήκε τα ψυχικά αποθέματα να κάνει τρεις σερί νίκες, με σημαντικότερη απ’ αυτές από άποψη γοήτρου, αυτή κόντρα στον Ολυμπιακό, αλλά πιο κομβική αυτή μέσα στην Τρίπολη. Φυσικά η επιστροφή των έξι πόντων, αποτέλεσε και αυτή τεράστιο boost για να είναι σήμερα 3ος. Αλλά σκεφτείτε πως όλη τη χρονιά, ο Άρης έπρεπε να ξεπεράσει ψυχολογικά και ουσιαστικά αυτό το χάντικαπ.
Ο Άρης φαινόταν ότι έρχεται στο ΟΑΚΑ σαν αουτσάιντερ για ν’ αντιμετωπίσει την ΑΕΚ. Κι αυτή ακόμα δεν είχε κάνει σεφτέ στα πλέι-οφ, αλλά όπως και να ‘χει μια ισοπαλία μέσα στο Φάληρο δεν ήταν και μια υπόθεση ρουτίνας. Ο Άρης από την άλλη ερχόταν από δύο απανωτές εντός έδρας ισοπαλίες με ΠΑΟ και ΠΑΣ και αυτό το ματς ήταν do or die. Στο φινάλε της βραδιάς είναι ο μεγάλος κερδισμένος αφού έβαλε από κάτω ΠΑΟ και ΑΕΚ, την οποία έχει να υποδεχτεί στο «Κλ. Βικελίδης». Παρά τα σκαμπανεβάσματα, τα δεδομένα προβλήματα στο γκολ, και τα όποια άλλα προβλήματα έχουν να κάνουν πολλές φορές με τη δυσκολία κυρίως στο παραγωγικό κομμάτι, ο Άρης σε κρίσιμες στιγμές βρίσκει τρόπο να επιβιώνει. Έχει κάποιες σταθερές σαν ομάδα, έχει και κάποιες προσωπικότητες, όπως είναι ο Σάσα, ο Ιτούρμπε, ο Ματίγια, ο εξαιρετικός Φαμπιάνο και ο Κουέστα κάτω από τα δοκάρια, αλλά και ο Καμαρά μπροστά. Κι υπάρχει η δυνατότητα να έρχονται από τον πάγκο παίκτες όπως ο Μπερτόγλιο και ο Ματέο Γκαρσία και να μην μπαίνει μέσα καν ο Γκάμα.
Η ΑΕΚ από την άλλη είναι μια ομάδα που έχει συμβιβαστεί με την μοίρα της. Μάλλον…γράψτε λάθος. Είναι ένας οργανισμός που έχει συμβιβαστεί με την ήττα, με τα λίγα, με το φιλικό χτύπημα της πλάτης, με το δεν πειράζει, με τον δεν τρέχει τίποτα που πλέον ακόμα και στις αναμετρήσεις με τον Άρη τις περισσότερες φορές υστερεί και υπολείπεται. Γιατί αν λάβει κανείς υπόψη και το παιχνίδι της κανονικής διάρκειας στο ΟΑΚΑ, η Ένωση πάλι δεν ήταν καλύτερη. Θ’ αρκούσε όμως να παίρνει τα θετικά αποτελέσματα σε αυτά τα ματς, για να μπορεί να βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα.
Σε έναν οργανισμό λοιπόν που δεν τρέχει…κάστανο για τίποτα, για ότι κάθε γκολ, ξεκινάει από προσωπικά λάθη, στο ότι κανένας δεν πρόκειται να πληρώσει τίποτα, είναι απόλυτα φυσιολογικό να επέλθει η απόλυτη παρακμή. Το πρόβλημα είναι πως ακόμα και ποδοσφαιριστές με τεράστια προσωπικότητα, θα μπουν σε ελάχιστο διάστημα στο τριπάκι που υφίσταται στην ομάδα και δεν μπορούν να βγάλουν το κάρο από τη λάσπη. Η ΑΕΚ έχει αποφασίσει να πορευτεί με την μετριότητα, τουλάχιστον μέχρι την ώρα που θα μπει στο νέο της γήπεδο.
Καμία εγγύηση, δεν υφίσταται όμως, ακόμα και αν αποκτήσεις τις τέλειες μεταγραφές σε ατομικό επίπεδο, ότι μπορείς να συνθέσεις και μια πραγματικά καλή ομάδα που θα μπορεί να αναγεννήσει το τμήμα. Οι ήττες που κουβαλάει η ΑΕΚ στην πλάτη πολλαπλασιάζονται και η αποτυχία της διοίκησης της, πέρα από αυτά κάθε αυτά τα αποτελέσματα, είναι το γεγονός πως δεν πειράζουν. Κι ακόμα χειρότερο είναι πως δεν αγγίζουν τον κόσμο; Βλέπει κανείς ιδιαίτερη αντίδραση, μπροστά στο σοβαρό ενδεχόμενο να μην βγει η Ένωση στην Ευρώπη; Στην πραγματικότητα, μεγάλο μέρος του κοινού του Δικεφάλου, έχει συμβιβαστεί, εδώ και καιρό μάλιστα, με την ιδέα αυτή. Κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης…
