Αντώνη μας, καλό ταξίδι

Ήταν και θα είναι φίλος και αδερφός. Τον ζήσαμε πάντα με το χαμόγελο και την αισιοδοξία. Ακόμα θυμάμαι το περυσινό καλοκαίρι που έφτιαχνε με κόπο και μεράκι το δωμάτιο του παιδιού του που θα ερχόταν. Και τώρα απουσία. Κενό. Θλίψη. Αυτές οι ώρες είναι πολύ δύσκολες και όρεξη για πολλά λόγια δεν μπορείς να βρεις. Αντώνη μας, καλό ταξίδι. Μας άφησες πολύ νωρίς, «μπαγάσα», αλλά για μας είσαι και θα είσαι εδώ. Η φράση «θα σε θυμόμαστε πάντα» είναι πολύ λίγη…

Οι παρακάτω στίχοι είναι το λιγότερο που αισθάνομαι…

Xάρε, να ήσουν άνθρωπος
για μία ώρα μόνο...
να νοιώσεις από μοναξιά,
να νοιώσεις από πόνο!!

Θα' θελα να' σουν άοπλος,
να έβγαινες σεργιάνι
κι εγώ να κράταγα σπαθί,
να κράταγα δρεπάνι..

Και στα καλά καθούμενα, έτσι γιατί γουστάρω,
ό,τι πολυτιμότερο έχεις να σου το πάρω..
Μα εσύ δεν είσαι άνθρωπος, εσύ είσαι δολοφόνος
και που μιλάω με σένανε χαμένος πάει ο χρόνος...

Χάρε, να ήσουν άνθρωπος
να δω τη δύναμή σου
να ήσουνα στη θέση μου,
να ήμουν στη δική σου...

Και στα καλά καθούμενα, έτσι γιατί γουστάρω
ό,τι πολυτιμότερο έχεις να σου το πάρω..
Μα εσύ δεν είσαι άνθρωπος, εσύ είσαι δολοφόνος
και που μιλάω με σένανε χαμένος πάει ο χρόνος...

Υ.Γ.: Τάνια, δεν έχω την τύχη να σε γνωρίζω. Καλό κουράγιο.