Για τα θέματα ψυχικής υγείας στον αθλητισμό αλλά και στην κοινωνία γενικότερα συζήτησαν ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος με τον Μαρκ Αδαμούλα στον bwinΣΠΟΡ FM 94,6.
Ο υπεύθυνος ψυχικής υγείας (Mental health) στην FA, στην Αγγλική Ομοσπονδία, μίλησε για τα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει ένας επιστήμονας με τη συγκεκριμένη ειδικότητα στο Νησί, την εξέλιξη που υπάρχει σε σχέση και με το πρόσφατο παρελθόν σε τέτοιου είδους ζητήματα και πώς αντιμετωπίζει η επιστήμη τους αθλητές.
«Πολλές φορές σκεφτόμαστε έναν αθλητικό οργανισμό, αλλά ξεχνάμε αυτούς που υποστηρίζουν τους πρωταγωνιστές. Η FA είναι ένας μεγάλος οργανισμός, με πάνω από 950 άτομα ως εργαζόμενους, οι οποίοι χρειάζονται και εκείνη μία υποστήριξη. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Ναι, είμαστε εκεί και για τους ανθρώπους, τους εργαζόμενους, της Ομοσπονδίας. Όπως σε κάθε εταιρία υπάρχει το λογιστήριο και το μάρκετινγκ, έτσι υπάρχει και αυτό το τμήμα. Το Γουέμπλεϊ είναι ιδιοκτησία της Ομοσπονδίας, η οποία αναλαμβάνει τη διοργάνωση συναυλιών ή εκδηλώσεων, πέρα από τα αθλητικά γεγονότα», ήταν η πρώτη τοποθέτησή του.
Για την πίεση που υπάρχει στους αθλητές, είπε: «Τα τελευταία χρόνια είναι κάτι που έχει βελτιωθεί, το βλέπουμε πιο ανθρώπινα. Ανέκαθεν οι αθλητές που έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο, είχαν πίεση με μεταγραφές, με τις εθνικές τους ή τις διοργανώσεις στις οποίες συμμετείχαν, δέχονταν μεγάλη πίεση. Το περιβάλλον, ή το οικοσύστημα μίας ομάδας, έχει φοβερή επίδραση αν αλλάξει κάτι μικρό σε μία ομάδα ή έναν οργανισμό. Έχει αντίκτυπο στα υπόλοιπα. Έχει βελτιωθεί λίγο αυτό. Έμμεσα το κομμάτι της ψυχικής υγείας βοηθήθηκε από την πανδημία, καθώς υπάρχει μεγαλύτερη κατανόηση.
Περισσότερα άτομα πλέον έχουν άνεση να το συζητήσουν και δεν υπάρχει η τάση της απολογίας, δεν υπάρχει η ντροπή, και ο κόσμος είναι λίγο πιο άνετος. Ακούμε “ψυχική υγεία” και με τη μία μας κόβεται η ανάσα, κουμπώνουμε, υπάρχει αυτό το “ωχ”. Αν λέγαμε σκέτο υγεία, θα το δεχόμασταν πιο εύκολα. Επειδή ζούμε σε έναν κόσμο που είναι αγγελικά πλασμένος στα social media, είναι σημαντικό και το κομμάτι της ψυχικής υγείας, το βλέπω από το ποδόσφαιρο με τους συλλόγους και τις εθνικές ομάδες, που διαθέτουν γυμναστές, διατροφολόγους και άλλες ειδικότητες, που δουλεύουν καθημερινά για τους παίκτες ή τους άλλους ανθρώπους στο σύνολο.
Ένας ποδοσφαιριστής, πολλές φορές, απομονώνεται όταν είναι τραυματίας και οι φίλοι του είναι έξω, συναναστρέφονται μεταξύ τους, και εκείνος τραυματίας μένει μόνος του. Είναι από τις καλύτερες ευκαιρίες, για εμένα, να ανέβω στον διπλανό διάδρομο ή ποδήλατο, και να συζητήσω μαζί του. Πολλές φορές βγαίνεις για καφέ με έναν αθλητή, κάνεις κάτι πιο ανθρώπινο, και μιλάς για κάποια πράγματα που δεν είναι τόσο καθημερινά. Είναι καλό να έχουμε τα αυτιά και τα μάτια μας ανοικτά, όταν μας μιλάει ένας συνάνθρωπός μας, συνάδελφός μας και από τη στιγμή που κάνει κάτι τέτοιο και το εξωτερικεύει είναι μία “οδύσσεια” για εκείνον, που κάνει μία μεγάλη προσπάθεια».
Για τις προσπάθειες που κάνουν οι ξένες ομοσπονδίες, όπως και η ΕΠΟ, με τις ημερίδες και την επόμενη μέρα ενός ποδοσφαιριστή: «Έχω κάνει κουβέντα με αρκετούς παίκτες που σταματούν την ενεργό δράση, συζητώντας για τη μετάβαση και υπάρχει μία έκφραση πως “ένας αθλητής πεθαίνει δύο φορές”, αφού σταματάει το άθλημά του και μετά πεθαίνει βιολογικά. Είναι σημαντικό να δουλεύεις με τους αθλητές, να έχουν ενδιαφέροντα εκτός αθλητισμού. Όταν σε έναν νεαρό αθλητή, τον ταΐζεις μόνο το άθλημά του, δεν του κάνεις καλό. Όταν έχει και άλλα ενδιαφέροντα, τον εξελίσσεις ως άνθρωπο. Όταν βάλεις το 100% της ενέργειάς σου και της προσπάθειάς, τι μπορείς να περιμένει στη συνέχεια από εκείνον;».