There's only one Steven Gerrard!

Εικοσιεννιά Νοεμβρίου 1998. Στα… χασομέρια της αναμέτρησης της Λίβερπουλ με την Μπλάκμπερν ένας πιτσιρικάς περνά ως αλλαγή στο ματς. Το όνομά του: Στίβεν Τζέραρντ και τα επόμενα χρόνια θα ενσαρκώσει στο πρόσωπό του κάθε όνειρο και φιλοδοξία των οπαδών της ομάδας.




Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Σύντομα θα βαδίσει στο δρόμο που άνοιξαν πριν από αυτόν τεράστιες προσωπικότητες του συλλόγου του Μέρσεϊσαϊντ, όπως ο Κίγκαν ή ο Νταλγκλίς. Ο «Stevie G» θα φανεί αντάξιος κάθε προσδοκίας, δεν θα λυγίσει από το βάρος της σύγκρισης. Θα γίνει ο λατρεμένος του «Kop», σύνθημα και τραγούδι στα χείλη των οπαδών και τελικά ένας από αυτούς.



Το σύνθημα «You ‘ll Never Walk Alone» γι’ αυτόν θα αποτελέσει τρόπο ζωής μιας και σαν πραγματικός καπετάνιος δεν θα εγκαταλείψει ποτέ το καράβι του μεγάλου αγγλικού λιμανιού ακόμη κι αν δεν ήρθαν οι τίτλοι που και ο ίδιος θα επιθυμούσε… Ακόμη κι όταν οι μνηστήρες έκαναν ουρές προσφέροντας γη και ύδωρ για να τον αποκτήσουν.

Για ένα ποδοσφαιριστή με το ταλέντο, την ψυχή, τη ψυχοσύνθεση και τις ικανότητες του Τζέραρντ το γήπεδο αποτέλεσε τον απόλυτο καθρέφτη όχι μόνο των ποδοσφαιρικών ικανοτήτων του, αλλά και του τρόπου που σκεφτόταν. Ενός τρόπου σκέψης που στο σύγχρονο αθλητισμό σπανίζει πια…



Όχι πως με τη φανέλα της Λίβερπουλ κέρδισε λίγα. Σίγουρα το απίστευτο, το επικό -έτσι όπως ήρθε- Champions League του 2005 κόντρα στη Μίλαν είναι η απόλυτη κορωνίδα της καριέρας του. Το διαμάντι που γύρω του έχει κι άλλα πολύτιμα πετράδια. Ένα Κύπελλο UEFA, δύο ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ, δύο Κύπελλα Αγγλίας, τρία Λιγκ Καπ και δύο Community Shield.

Έντεκα τίτλοι -και μάλιστα τέτοιοι τίτλοι- για άλλους θα έμοιαζαν και θα ήταν αρκετοί. Για τον «στρατηγό» της μεσαίας γραμμής της Λίβερπουλ, όμως, όχι…

Ας μην ξεχνάμε πως μιλάμε για ένα σύλλογο που είχε μεγαλώσει στρατιές φιλάθλων κακομαθαίνοντάς τους με κατακτήσεις πρωταθλημάτων. Την πιο επιτυχημένη αγγλική ομάδα, πριν ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον αλλάξει τα πάντα.

Ο «Stevie G» θεωρήθηκε πως αντίθετα με όσους δεν τα κατάφεραν πριν από αυτόν, θα γίνει ο «Μωυσής» της Λίβερπουλ. Ο άνθρωπος που θα οδηγούσε την ομάδα στη "Γη της Επαγγελίας", σε ένα πρωτάθλημα, το πρώτο από το 1990 που κάθε χρόνο που περνά γίνεται ολοένα και πιο μακρινό.

Δεν τα κατάφερε… ακόμα… Κι ίσως να μην το κάνει ποτέ...

Στα 33 του χρόνια πια, ο Τζέραρντ βλέπει το όνειρο να στεφθεί πρωταθλητής με το σύλλογο της καρδιάς του να ξεθωριάζει επικίνδυνα.



Αν αυτή η αδιανόητη, η τεράστια ποδοσφαιρική αδικία δεν αποκατασταθεί στο άμεσο μέλλον, το θρυλικό νούμερο 8 της Λίβερπουλ θα μείνει ένας βασιλιάς δίχως στέμμα. Όπως πολλοί ποδοσφαιρικοί μονάρχες που λατρέψαμε, χωρίς να νοιαζόμαστε για παλμαρέ ή στατιστικά, απλά και μόνο για την τεράστια επιρροή που είχαν στο πώς αντιλαμβανόμαστε και χαιρόμαστε το ίδιο το παιχνίδι.

Ίσως κιόλας κάτι τέτοιες ιστορικές «ανορθογραφίες» ευθύνονται για το γεγονός πως τους λατρέψαμε ακόμη περισσότερο…

Anyway… There’s only one Steven Gerrard, there’s only one Steven Gerrard…