Στις 18 Μαρτίου του περασμένου έτους ο Γκενάντι Γκολόβκιν αντιμετώπισε τον Ντάνιελ Τζέικομπς στο Madison Square Garden... Το αποτέλεσμα; Άλλη μια νίκη για τον GGG. Ωστόσο ο πραγματικός νικητής ήταν ο αντίπαλος του! Βλέπετε, αυτόν που είχε βγάλει νοκ-άουτ ο Τζέικομπς δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολος αντίπαλος. Γιατί αυτός ήταν ο καρκίνος!
Η ιστορία του Miracle Man
«Μπορώ να γνωρίζω πάρα πολύ καλά τον καθένα σας... Ένας γύρος μέσα σε ένα ρινγκ και το πως αντιδράς σε αυτό και στις προκλήσεις που αντιμετωπίζεις σε αυτά τα λίγα λεπτά είναι μια μικρογραφία της ζωής μας, της προσωπικότητάς μας. Εκεί μέσα φαίνονται όλα... Αν αντέχεις τις δυσκολίες. Αν τα παρατάς. Αν πεισμώνεις. Ποιος είσαι.. Τι είσαι... Από τι είσαι φτιαγμένος»...
Όταν ακούς τα αυτά τα λόγια έχοντας μόλις δεχθεί αρκετά χτυπήματα σε όλο σου το σώμα τότε όλα αποκτούν μεγαλύτερη σημασία. Αποκτούν νόημα. Και εάν αυτό το πιστεύεις εσύ που απλώς η πυγμαχία είναι το χόμπι σου και ένας τρόπος να ξεδώσεις από το καθημερινό άγχος, τότε για όσους έχουν αφιερώσει όλη τη ζωή τους σε αυτό, περνώντας αμέτρητα λεπτά στο ρινγκ τα λόγια αυτά είναι βίωμα, είναι τα ΠΑΝΤΑ...
Ο Ντάνιελ Τζέικομπς είναι μια απόδειξη αυτών... Αφιέρωσε τη ζωή του από μικρός στην πυγμαχία και ό,τι «έβγαζε» από μικρός όταν φορούσε τα δύο γάντια και περνούσε στο ρινγκ, το έβγαλε και στη σημαντικότερη στιγμή της ζωής του. Όταν το 2011 κλήθηκε να δώσει τη μεγάλη μάχη που θα τον κρατούσε όρθιο σε ένα ρινγκ που δεν γνώριζε, με έναν αντίπαλο, όπως ο καρκίνος που δεν συνηθίζει να χάνει.
Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΚΑΡΙΈΡΑΣ ΤΟΥ
Το ταλέντο του είχε αρχίσει να φαίνεται από μικρός. Ως μη επαγγελματίας έδωσε αρκετούς αγώνες με καλά αποτελέσματα. 137 νίκες με αρκετά νοκ-άουτ και μόλις επτά ήττες. Το 2003 αναδείχθηκε νικητής σε πρωτάθλημα νέων. Την επόμενη χρονιά κατέκτησε το αμερικανικό πρωτάθλημα στις ηλικίες κάτω των 19 ετών... Τα αποτελέσματα, οι νίκες και οι διακρίσεις συνέχισαν μέχρι και το 2007 όταν έκανε το ντεμπούτο του ως επαγγελματίας.
Τότε, στις 8 Δεκεμβρίου συμμετείχε στο undercard του αγώνα του Φλόιντ Μεϊγουέδερ με τον Ρίκι Χάτον. Η εμφάνιση του ήταν εξαιρετική... Μέσα σε μόλις 29 δεύτερα νίκησε με τεχνικό νοκ-αουτ τον Τζέσους Ουρτάδο.
Αυτή ήταν μόνο η αρχή. Στα επόμενα χρόνια θα συνεχίσει να δίνει αγώνες ανεβάζοντας το επίπεδο δυσκολίας, παίρνοντας νίκες και υποχρεώνοντας τους κριτές και όσους ασχολούνται με την πυγμαχία να του προσδώσουν το παρατσούκλι «The Golden Child”. Στις 31 Ιουλίου 2010 κόντρα στον Ρώσο, Ντμίτρι Πίρογκ θα γνωρίσει την πρώτη του ήττα ως επαγγελματίας.
Θα δώσει άλλους δύο αγώνες, στους οποίους θα αναδειχθεί νικητής για να συναντήσει τελικά το μεγάλο του αντίπαλο... Τον καρκίνο.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΧΗ
Σε ηλικία 24 ετών ο Τζέικομπς ήταν ένας από τους πιο ταλαντούχους πυγμάχους στις ΗΠΑ. Αγαπητός σε πολύ κόσμο με το μέλλον μπροστά του και πολλούς να τον θεωρούν ως ένα από τα hot ονόματα στο χώρο και την κατηγορία του.
Έχοντας στους ώμους του τη φήμη ότι σύντομα θα είναι κάτοχος της ζώνης στη μεσαία κατηγορία αποφασίζει να επισκεφθεί το Ιράκ για να εμψυχώσει τους Αμερικανούς στρατιώτες που ήταν στην περιοχή. Εκεί όμως θα έρθουν τα πάνω-κάτω στη ζωή του.
Ξαφνικά θα αρχίσει να νιώθει ενοχλήσεις, τρέμουλο και αδυναμία στα πόδια του. Η πρώτη σκέψη ήταν απλώς ότι χρειάζεται λίγο να χαλαρώσει τις προπονήσεις. Ωστόσο, τα συμπτώματα αυτά γρήγορα εξελίχθηκαν στο χειρότερο. Πόνοι. Ανυπόφοροι πόνοι.
Αποφασίζει να επισκεφθεί έναν γιατρό έχοντας στο μυαλό του ότι δεν θα είναι κάτι ανησυχητικό. Πώς απλώς θα έχει πιαστεί κάποιο νεύρο. Ωστόσο, η μαγνητική που έκανε έδειξε κάτι πολύ σοβαρό.
Οι γιατροί θα διαγνώσουν καρκίνο. Θα βρουν έναν μεγάλο όγκο στη σπονδυλική στήλη. Την στιγμή αυτή θα ακούσει μια λέξη που θα στιγματίσει τη ζωή του... «Οστεοσάρκωμα». Μια μορφή καρκίνου η οποία «χτυπάει» τα κόκκαλα και συνήθως αυτά τα οποία αναπτύσσονται γρήγορα.
Σύμφωνα με όσα περιγράφει ο Τζέικομπς, σύντομα θα σταματήσει να αισθάνεται τα πόδια του και θα μείνει παράλυτος από τη μέση και κάτω.
«Δεν μπορούσα να περπατήσω για ενάμιση μήνα. Ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή στη ζωή μου. Ένιωσα σαν να χάνω τον κόσμο. Σαν να χάνω τα πάντα. Σιγά-σιγά άρχισα να βλέπω ότι άτομα που ήταν δίπλα μου, απομακρύνονταν. Άλλοι, απλώς εξαφανίστηκαν μέσα σε μια νύχτα...».
Όμως δίπλα του θα μείνει η επί πολλά έτη μνηστή του, Νάταλι Στίβενς και ίσως ο σημαντικότερος άντρας στη ζωή του μετά τον πατέρα του... Ο προπονητής του. Ο Αντρέ Ροζιε θα μείνει δίπλα του. Θα μείνει στη γωνία του! Εκεί που ήταν σε όλους του αγώνες. Από εκεί θα τον εμψύχωνε για να νικήσει το οστεοσάρκωμα.
«Ήταν η πιο σκληρή δοκιμασία στη ζωή μου και δεν θα μπορούσα να το κάνω μόνος μου. Δεν θα τα είχα καταφέρει εάν ο Αντρέ δεν ήταν εκεί. Με στήριξε σε όλη τη μάχη που έδωσε. Τον αγαπώ. Του οφείλω τη ζωή μου».
Οι γιατροί του συνέστησαν γρήγορα να μπει το χειρουργείο. Ωστόσο, του είχαν ξεκαθαρίσει τα πράγματα από την πρώτη στιγμή. Η ζωή του ήταν σε κίνδυνο... Ακόμη και να ήταν επιτυχημένη η επέμβαση υπήρχε πιθανότητα να έμενε παράλυτος και να μην μπορούσε να περπατήσει ποτέ ξανά. Αλλά και να περπατούσε δεν θα έπρεπε ποτέ ξανά να πυγμαχήσει.
Τα λόγια τα θυμάται εκείνος αλλά και η Νάταλι...
«Θυμάμαι τον γιατρό να μπαίνει στο δωμάτιο μετά την επέμβαση και να μου ανακοινώνει ότι όλα πήγαν καλά. Όταν μπήκα στο δωμάτιο να δω τον Ντάνιελ θυμάμαι το πρόσωπό του. Ήταν τόσο χαρούμενο και τόσο ανακουφισμένο όσο καμία άλλη φορά. Όσο κανέναν άλλον αντίπαλο που είχε νικήσει στους αγώνες του. Θυμάμαι τα μάτια του να ψάχνουν να με βρουν και να ξεσπάμε σε κλάματα όταν με είδε», εξιστορεί η Νάταλι η οποία όμως περιγράφει και την πιο δύσκολη στιγμή για τον Ντάνιελ...
«Ο Ντάνιελ προχώρησε με το καροτσάκι σε ένα δωμάτιο γεμάτο γιατρούς. Θυμάται ακόμη και τώρα τα λόγια τους. ‘’Λόγω της σοβαρότητας της εγχείρησης... Ως προς την καριέρα σου ως πυγμάχος σου συνιστούμε να το σταματήσεις».
«Μπουμ... Ήταν σαν να έπεσα από τα σύννεφα», λέει ο Ντάνιελ. «Σαν να έρχεται η μεγάλη αγάπη της ζωής σου και να σου λέει ότι θέλει να χωρίσετε. Νιώθεις κενό. Ένα μέρος μου ποτέ δεν δέχθηκε αυτό που άκουσα εκείνη την ημέρα. Το κατάλαβα. Σέβομαι τους γιατρούς αλλά κάτι μέσα μου πάντα ήξερε και μου έλεγε ότι πρέπει να επιστρέψω. Και τότε νομίζω ότι ξεκίνησε η μεγάλη μάχη.
Για αρκετές ημέρες μετά την εγχείρηση στην αρχή δεν μπορούσα να νιώσω τα πόδια μου. Νόμιζα ότι δεν θα περπατήσω ξανά αν και οι γιατροί μου είχαν δώσει πολλές πιθανότητες. Αυτές ήταν οι πιο δύσκολες στιγμές».
Ακολούθησαν θεραπείες. Καθημερινά. Στο νοσοκομείο, αρχικά, και μετά στο σπίτι. Από την πρώτη προσπάθεια να σηκώσει το ένα το πόδι, έφτασε στο πρώτο του βήμα. Μετά ήρθε το δεύτερο. Έπρεπε να αποκτήσει δύναμη. Αντοχή, για να μπορέσει σε περίπου ένα διάστημα 15 ημερών να μπορεί να κάνει δέκα βήματα χωρίς να κουραστεί.
«Όταν το κατάφερα ένιωσα και πάλι σαν ένα παιδί».
Μέσα του όμως ήξερε ότι δεν θα έμενε εκεί. Δεν είχε σκοπό να περπατήσει μόνο. Αλλά να μπει και πάλι στο γυμναστήριο. Να βάλει και πάλι γάντια. Και το έκανε. Έχοντας περάσει αρκετές εβδομάδες ήθελε απλώς να χτυπήσει τον σάκο. Και το έκανε.
Οι γιατροί ήταν έκπληκτοι από τη βελτίωση της υγείας του αλλά του τόνιζαν ότι πιέζει τον εαυτό του και δεν πρέπει. Δεν καταλάβαινε τίποτα. Σύντομα αποφάσισε να μπει στο ρινγκ με αντίπαλο. Σε εκείνο το σημείο ήρθε το πρώτο κροσέ που το κατάλαβε καλά.
«Είσαι σίγουρος; Αυτό θέλεις; Αυτό αναζητάς; Δεν φοβάσαι;», είπε στον εαυτό του. «Η απάντηση ήταν απλή. Την επόμενη ημέρα ήμουν και πάλι στο γυμναστήριο. Το είχα αποφασίσει. Είχα καταλάβει ότι αυτό ήθελα. Και το έκανα».
Οι προπονήσεις έγιναν εντονότερες, αισθανόταν ακόμη καλύτερα τα πόδια του και ένιωθε ότι όλα είχαν περάσει. Ωστόσο, χρειάστηκε και πάλι ένα κίνητρο για να μπορέσει να προχωρήσει. Και αυτό ήρθε όταν ξαφνικά μία ημέρα είδε μπροστά του μια ανακοίνωση για αγώνες που θα γίνονταν τον Οκτώβριο 2012.
Είχαν περάσει πια δύο χρόνια από την ημέρα εκείνη που είχε δεχθεί το νοκ-άουτ από τον Πίρογκ και 18 μήνες από τότε που είχε νιώσει τα πρώτα ανησυχητικά... μηνύματα στα πόδια του. Την είχε πάρει την απόφαση όμως. Θα επέστρεψε. Σε λίγους μήνες έδινε την πρώτη του συνέντευξη πριν το παιχνίδι με του με τον Τζος Λουτέραν στις 20 Οκτωβρίου 2012. Τον πρώτο του αγώνα που θα επισφράγιζε μια μεγάλη νίκη.
Το αποτέλεσμα ήταν καλό... Νίκη με τεχνικό νοκ-άουτ. Αυτός ήταν ο πρώτος αγώνας μετά την περιπέτειά της υγείας του. Ακολούθησαν άλλοι δέκα αγώνες με νίκη.
Πλέον έχοντας περάσει τα δύσκολα ο Ντάνιελ κοιτάει πίσω στο χρόνο και σκέφτεται... Τι πέρασε. Σκέψεις που αποτυπώνονται στα λόγια του γιατρού του... «Η μοναξιά που νιώθει κάποιος που μαθαίνει ότι έχει καρκίνο είναι τεράστια. Μου θυμίζει τη δουλειά του Ντάνιελ και το πώς αισθάνεται αυτός όταν είναι στο ρινγκ. Δεν έχεις ομάδα εκεί. Είσαι μόνος σου. Σαν τα πρώτα βήματα και τις πρώτες σκέψεις που κάνεις όταν ανεβαίνεις στο ρινγκ. Είμαι σίγουρος ότι είσαι φοβισμένος. Τρομαγμένος. Γιατί γνωρίζεις ότι θα πονέσεις. Ξέρεις ότι θα κληθείς να αντιμετωπίσεις καταστάσεις που δεν τις περιμένεις. Αλλά ξέρεις ότι πρέπει να αντέξεις. Ξέρεις ότι δεν μπορείς να χάσεις. Αλλά ακόμη και να μην το καταφέρεις δείχνεις την προσωπικότητά σου και το ποιος είσαι σε όλη σου τη μάχη».
Ο Ντάνιελ είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Ένας άνθρωπος που τα κατάφερε δείχνοντας σε όποιο ρινγκ και να βρέθηκε τις αντοχές του. Και ο προπονητής του, πριν τον δει να ανεβαίνει και πάλι για να αντιμετωπίσει τον Γκολόβκιν στον μεγαλύτερο αγώνα της καριέρας του μονολογεί έχοντας απέναντί του τους δημοσιογράφους πριν τον αγώνα με τον Καζάκο άσο.
«Την πιο δύσκολη και η πιο σκληρή μάχη του ο Ντάνιελ την έδωσε. Σαν ένας πραγματικά μεγάλος μαχητής. Και νίκησε. Θέλετε να τον χαρακτηρίζετε ως χαμένο από τώρα; Τι είναι ένας Καζάκος αρτίστας των νοκ-άουτ απέναντι σε κάποιον που χτυπήθηκε με τον θάνατο; Να ξέρετε κάτι... Ο Γκολόβκιν δεν είναι ο καρκίνος...»
_103051.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
