Πασάς στο ΟΑΚΑ ήταν ο Γιαννίκης και οι μάγκες του

Απόψε θεωρώ πως είναι χρέος της στήλης ν’ ασχοληθεί περισσότερο με την ομάδα που κέρδισε, παρά με αυτήν που έχασε. Ο ΠΑΣ, όπως παραδέχτηκε και ο προπονητής της ΑΕΚ, άξια επικράτησε στο παιχνίδι, οπότε θα είναι άδικο να μην ασχοληθούμε κυρίως με αυτόν. Γιατί έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει κανονικά, σε κάθε κείμενο που γράφουμε, είτε σαν περιγραφή αγώνα, είτε σαν στήλες αρθρογραφίας. Δεν είναι η στιγμή της μικρής ομάδας, γιατί τέτοια δεν υπάρχει. Είναι σπουδαίο το να νικούν και εκτός έδρας οι ομάδες της περιφέρειας, τις μεγαλύτερες. Ειδικά όταν στα αρνητικά, δεν έχεις πλέον κάτι ακόμα να προσθέσεις. Κι αν χρειάζεται θα το διαβάσετε παρακάτω, στο κείμενο.

Ο ΠΑΣ μπήκε από την αρχή, πιστεύοντας στο πλάνο του. Είχε άλλον αέρα στο σημερινό ματς και φαίνεται πως είναι μια ομάδα που μπορεί εξαιρετικά να κάνει ζημιές στην ΑΕΚ, όπως μπορούσε να είχε κάνει και στον πρώτο γύρο. Τώρα θα είναι ακόμα ισχυρότερος γιατί κάτω από τα δοκάρια της, πήρε έναν εξαιρετικό και έμπειρο τερματοφύλακα, τον Λοντίγκιν, με πολλές διεθνείς παραστάσεις. Τον χρειαζόταν και τον απέκτησε και αυτός, σε ένα ματς που πλην δύο σουτ δοκαριών, δεν είχε άλλες άμεσα απειλητικές φάσεις, έδωσε διαπιστευτήρια στο ψηλό παιχνίδι μαζεύοντας τα πάντα στον αέρα.

Έτσι έχοντας αυτόν πίσω τους, οι Παντελάκης και Κάργας φαίνονται απροσπέλαστοι, ο Οικονομόπουλος που είχε συμμετοχή και σε κομμάτια παιχνιδιού από δεξιά στο φτιάξιμο τους, όπως η ευκαιρία του Μπρένερ, αλλά και ένα διώξιμο στη γραμμή, αλλά και ο Πέερσμαν έκαναν καταπληκτική δουλειά σε αυτό που τους αναλογούσε. Ο ΠΑΣ παίζοντας με βοήθειες, κατάφερε για πρώτη φορά να εξαφανίσει για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό, τον Λέβι Γκαρσία. Πέερσμαν και Καρτάλης το κατάφεραν οδηγώντας το μεγάλο όπλο της ΑΕΚ από τα πλάγια στο να κάνει πολλές προσωπικές και άσκοπές ενέργειες, ενώ από την άλλη, ο Οικονομόπουλος, μαζί με τον Σιόντη αρχικά και με τον Λιάσο έπαιζαν με βοήθειες. Ταυτόχρονα ο Μπρένερ με τον Λέο, δεν επέτρεψαν στους ακραίους μπακ της ΑΕΚ, από ένα σημείο και μετά στα μισά του πρώτου μέρους να το σκεφτούν καν ν’ ανέβουν (όχι πως θα μπορούσαν κιόλας να κάνουν κάτι παραπάνω).

Ο ΠΑΣ δυσκόλεψε τόσο πολύ και έκανε τη ζωή της ΑΕΚ μαύρη στο κέντρο οπότε όταν λόγω κούρασης και εκνευρισμού η Ένωση, άρχισε να κάνει πολλά λάθη και να πουλάει μπάλες στο κέντρο, άρχισε να χτυπάει στα νώτα της. Κι εκεί πραγματικά πήρε άριστα, θυμίζοντας μου σε κάποιον βαθμό τον τελευταίο καλό Πανιώνιο που είχαμε δει με τον Βλάνταν Μιλόγεβιτς. Οι κάθετες στην ανεβασμένη ψηλά άμυνα της ΑΕΚ, άρχισαν να βγαίνουν και έστω και αν οδηγούσαν όλες σε φάση άγχωναν την Ένωση.

Ο Γιαννίκης ευτύχησε να δει την ομάδα του να προηγείται από ένα ανόητο πέναλτι. Με την εξουδετέρωση ωστόσο των άκρων της, χτύπησε και πόνταρε αυτός εκεί, παρά το γεγονός πως αναγκάστηκε να σπαταλήσει μια αλλαγή νωρίς με την υποχρεωτική αλλαγή του Σιόντη. Συνάμα προοδευτικά στο β’ μέρος, άλλαξε τους μπροστινούς του παίκτης, με πιο φρέσκους αρχικά τον Παμλίδη και εν συνεχεία τον Ελευθεριάδη που χαλούσαν συνέχεια την άνετη μετάβαση της ΑΕΚ, μέχρι την μεσαία γραμμή. Στην πραγματικότητα είναι εκείνοι που με την τακτική τους προσέγγιση, υποχρέωσαν την Ένωση να παίζει με καμινάδες στο τέλος. Μπορεί να στάθηκαν τυχεροί οι Γιαννιώτες στη φάση των δοκαριών, αλλά αποτελεί επίτευγμα το ότι η Ένωση δεν μπόρεσε ποτέ να τους κάνει φάση από κανονικη ροή του ματς.

Πιο πολύ απ΄όλα αυτό που με έκανε να πιστεύω πως τελικά θα επικρατούσαν, είναι το πώς ζούσαν από τον πάγκο το ματς. Τόσο στα γκολ, όσο και όταν τελείωσε το παιχνίδι, άκουγες τόσες φωνές, που θα πίστευες πως στο γήπεδο, υπάρχουν φίλαθλοί τους. Ο Γιαννίκης έκανε τον Χιμένεθ να βλέπει αστεράκια σήμερα, προπονητικά. Δικαίως υπολογίζεται ανάμεσα στους ανερχόμενους προπονητές στην πατρίδα μας.

Για την ΑΕΚ το μόνο που μπορώ να καταγράψω είναι το πραγματικά λυπηρό, μετά από έξι χρόνια, να πορεύεται με έναν και μόνον δημιουργικό χαφ τον Μάνταλο. Για όποιον σπεύσει να ισχυριστεί πως ο Μπακασέτας ήταν και ο Λιβάγια επίσης ήταν μέχρι την Κυριακή δύο παίκτες που μπορούν να το κάνουν αυτό, θα πω πως δεν είναι. Αποτελούν δεύτερους επιθετικούς, αλλά σίγουρα όχι χαφ που θα πάνε και πιο πίσω για να πάρουν μπάλα και να κατευθύνουν το παιχνίδι. Ο Λιβάγια ήταν κομβικός στον τίτλο του 2018 που πήρε η ΑΕΚ, ειδικά από τη στιγμή που πέρασε πίσω από τον Αραούχο και ο δε Μπακασέτας με το ανάποδο πόδι.

Η Ένωση λοιπόν είναι δέσμια της επιλογής της να πορεύεται μόνον με τον Μάνταλο. Να μην ψάξει καν δημιουργικό ή επιτελικό χαφ και φυσικά όσο το ντεφορμάρισμα του αρχηγού της θα παρατείνεται η εικόνα δεν θα αλλάζει πολύ. Ο Μάνταλος μπορεί να μην ξεκίνησε, αλλά πέραν του σουτ και όταν μπήκε δεν μπόρεσε να βγάλει κάποια δημιουργία, ούτε όταν ο Χιμένεθ το γύρισε με 4-1-3-2. Πλέον η ΑΕΚ είναι μια ομάδα, χωρίς συνοχή και δίχως κανένα ψυχικό δέσιμο μεταξύ των παικτών της. Όπως δεν μπόρεσε να σηκώσει κεφάλι και μετά την ισοφάριση του κάκιστου ΠΑΟΚ, μετά το 2-2.

Ενας οργανισμός που αδυνατεί να κατανοήσει πως κατρακυλά επικίνδυνα, όχι μόνο βαθμολογικά, όπου ο Παναθηναϊκός καταφθάνει, αλλά και στα μάτια του κόσμου του, που πλέον αρχίζει να πονά τόσο πολύ που αδιαφορεί ή είναι πολύ οργισμένος. Όλοι περιμένουν μιαν αντίδραση από τον διοικητικό της άντρα, αλλά η ανησυχία σε πολύ κόσμο, πλέον κλιμακώνεται πως αυτό δεν θα συμβεί.