Nίκη-οδηγός για την Εθνική και ωραίο ποδόσφαιρο

Με μάτι που γυάλιζε, με την χαμένη δίψα στα πρόσωπα των Ελλήνων παικτών το αποτέλεσμα θαρρώ πώς είχε δευτερεύουσα σημασία. Απέναντι στους πάντοτε τσαμπουκαλεμένους Ολλανδούς, οι διεθνείς μας έδειξαν πως το βράδυ της Πέμπτης δεν είχαν όρεξη για αστεία. Το πρώτο που βρίσκω ως εξόχως ενθαρρυντικό λοιπόν, πέρα από τη νίκη και την εμφάνιση, ήταν η ψυχολογία και το πόσο το ήθελαν οι ποδοσφαιριστές μας, να παίξουν και να νικήσουν. Μια εικόνα εντελώς αντίθετη από την αποκαρδιωτική εικόνα που είχαν στα προκριματικά του EURO. Όχι γιατί δεν έρχονταν καλά αποτελέσματα, αλλά κάθε κίνηση τους στο γήπεδο στα προκριματικά για το Ευρωπαϊκό, ήταν σαν τους είχαν βάλει να κάνουν...καταναγκαστικά έργα.

Πάμε τώρα στα αγωνιστικά. Ο Σκίμπε είχε ένα πλάνο στο μυαλό του. Η αριστερή μεριά αποτέλεσε μία σύνθεση από δύο αμυντικούς, με τον Χολέμπα να έχει τον ρόλο του χαφ. Από την άλλη ο Μάνταλος που άργησε αρκετά να μπει στο ματς και αυτό αποδεικνύει πως πρέπει να μπορεί να προσαρμόζεται παντού. Όταν άρχισε σταδιακά να το πράττει από το 25ο λεπτό και μετά βοήθησε πολύ. Αγνώριστος προς το καλύτερο ήταν ο Κώστας Φορτούνης. Ο άσος του Ολυμπιακού έμοιαζε βγαλμένος από το πρώτο κομμάτι της περασμένης σεζόν.

Θα με συγχωρήσετε, αλλά το μεγάλο ματς το έκαναν όμως ο Μανιάτης με τον Σάμαρη. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό ο πρώην αρχηγός του Ολυμπιακού ήταν σοβαρός και μεστός σε κάθε φάση και κατάπιε τους μέσους των «οράνιε». Στην ίδια σειρά των διακριθέντων θα βάλω και τον Σάμαρη που επίσης όχι μόνο έκοβε, αλλά ήταν και ο ένας από τους δύο χαφ που κρατούσε μπάλα, κάλμαρε το παιχνίδι όποτε χρειαζόταν, βοήθησε πολύ στο κατέβασμα της μπάλας και ήταν εξαιρετικός. Ο Παπασταθόπουλος έκανε το λάθος στη φάση του γκολ των Ολλανδών, αλλά στη συνέχεια έδωσε τόσες λύσεις που έμοιαζε σα να μην είχε συμβεί ποτέ εκείνη η κακή στιγμή. Καλός ο Μανωλάς, εξαιρετικός στο β’ μέρος ο Παπαδόπουλος.

Σε μια Εθνική που πάσχει από εξτρέμ ο Γιαννιώτας όχι εξαιτίας του γκολ που πέτυχε, αλλά για την αναταραχή που προκάλεσε στους «οράνιε» αποτελεί μια λύση που ο Σκίμπε θεωρώ πως θα έχει πάντοτε στην άκρη του μυαλού του, είτε για ν’ αλλάζει τον ρυθμό της επίθεσης της Εθνικής, είτε για να ξεκινάει ακόμα και βασικός. Όσο για τον Μήτρογλου, τους χόρεψε για τα καλά τους Ολλανδούς και απέδειξε για μία ακόμα φορά πως είναι ένας επιθετικός πολύ υψηλού επιπέδου.

Συμπερασματικά ο Σκίμπε επαναφέρει μια ομάδα με τακτικό πλάνο μέσα στο παιχνίδι, με σαφώς πιο επιθετικό προσανατολισμό από τους προκατόχους τους, τουλάχιστον εκείνους που έφεραν τις μεγάλες επιτυχίες, με πίεση, με αξιοποίηση του κενού χώρου, αλλά και με κράτημα της μπάλας και κατοχή, ακόμα και απέναντι σε ισχυρούς αντιπάλους και σε εκτός έδρας παιχνίδια. Αυτό το ματς πρέπει ν’ αποτελέσει τον οδηγό για την προκριματική φάση του Μουντιάλ. Κι επιτέλους να χαιρόμαστε να βλέπουμε και ωραίο ποδόσφαιρο, που κατά διαστήματα έπαιξε η Εθνική μας στο «Φίλιπς Στάντιον».

ΥΓ: Μπορεί να πέρασαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, αλλά οι αθλητές εξακολουθούν να έχουν αγωνιστικές υποχρεώσεις. Μετά την θεαματική υποδοχή, η Άννα Κορακάκη, που δέχεται σκληρό πόλεμο, επειδή ζήτησε να μην παραβρεθεί κανένας πολιτικός τουλάχιστον στην υποδοχή της στην δική της πόλη και γενικώς τα «έχωσε» παντού ήρθε αντιμέτωπη με την πραγματικότητα του να είσαι χρυσή και χάλκινη Ολυμπιονίκης, αλλά να μην έχεις που να προπονηθείς.

Τεχνηέντως είναι η δική μου αίσθηση, πως δημιουργήθηκαν και οι προϋποθέσεις να μην βρίσκεται στην τελετή με τους Ολυμπιονίκες, αφού η επίσκεψη των αθλητών μας που διακρίθηκαν στο Ρίο στο Προεδρικό Μέγαρο, έγινε στο ποδάρι κι ενώ ήταν γνωστό πως η αθλήτρια θ’ απουσίαζε.

Την πρώτη μέρα του μήνα που η Άννα Κορακάκη πέρασε στο νο 1 στην παγκόσμια κατάταξη στο σπορ πιστόλι από 25 μέτρα και στο νο3 στο αεροβόλο πιστόλι στα 10μ. δεν μπορεί να προπονηθεί στον τόπο της, παρά τις διαβεβαιώσεις της τοπικής Αρχής. Σε ένα μήνα έχει αγώνες για το Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά χλωμό το βλέπω ν’ ασχολείται κανείς σοβαρά, για να λύσει το πρόβλημα της Κορακάκη. Ούτε καν, η ίδια της η Ομοσπονδία...