Γενέθλια έχει σήμερα ο σύλλογος, το όνομα του οποίου θεωρείται εδώ και πάνω από έναν αιώνα συνώνυμο με την κατάκτηση τίτλων. Ο λόγος, φυσικά, για τη Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία σήμερα συμπληρώνει 120 χρόνια ύπαρξης!
Γέννηση με Καταλανό πρόεδρο και με το που ενηλικιώθηκε… βασιλική
Η επίσημη γέννηση της Ρεάλ Μαδρίτης ήρθε στις 6 Μαρτίου του 1902, όταν μπήκαν οι υπογραφές και με εκλεγμένο ως πρόεδρο έναν Καταλανό ονόματι Χουάν Παδρός, ιδρύθηκε η Madrid Football Club.
Ο πρώτος τίτλος ήρθε όταν ήταν τριών (1905) με την κατάκτηση του ισπανικού Κυπέλλου, ενώ το 1909 ο σύλλογος έπαιξε ηγετικό ρόλο στην ίδρυση της ισπανικής ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, με μπροστάρη τον τότε πρόεδρό του, Αδόλφο Μελέντεθ. Το προσωνύμιο Ρεάλ (βασιλική) μπήκε στο όνομά της με το που έκλεισε τα 18 (1920), όταν ο τότε βασιλιάς της Ισπανίας, Αλφόνσο ο 13ος, της απένειμε τον τιμητικό τίτλο.
Πρώτοι τίτλοι και «απογείωση» με Μπερναμπέου
Τον Φλεβάρη του 1929 ξεκίνησε το πρώτο οργανωμένο ισπανικό πρωτάθλημα με τη συμμετοχή δέκα ομάδων (Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Αθλέτικ Μπιλμπάο, Σοσιεδάδ, Αρίνας, Ατλέτικο Μαδρίτης, Εσπανιόλ, Εουρόπα, Ρεάλ Ουνιόν και Ράθινγκ Σανταντέρ), με τη «βασίλισσα» να βρίσκεται στην κορυφή καθ’ όλη τη διάρκειά του, αλλά να χάνει τελικά τον τίτλο λόγω μιας οδυνηρής ήττας από την Μπιλμπάο, στην τελευταία αγωνιστική.
Η Ρεάλ κατέκτησε το πρώτο της πρωτάθλημα το 1932, ενώ διατήρησε τα σκήπτρα της και την επόμενη σεζόν. Το 1943 ανέλαβε ως πρόεδρος της «βασίλισσας» ο πρώην ποδοσφαιριστής της ομάδας Σαντιάγο Μπερναμπέου, ένας άνθρωπος που έμελλε να αποτελέσει ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα στην ιστορία του συλλόγου. Ανέλαβε το 1943 και φρόντισε να παράγει άμεσα έργο, ανακαινίζοντας το γήπεδο και τις προπονητικές εγκαταστάσεις της ομάδας, οι οποίες είχαν υποστεί σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφύλιου πολέμου. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της προεδρίας του ιδρύθηκαν οι διάσημες ακαδημίες της Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ παράλληλα ο σύλλογος εξελίχθηκε σε ιδανικό προορισμό για πρωτοκλασάτους ποδοσφαιριστές. Τα επόμενα χρόνια ήρθαν στην ομάδα παίκτες κορυφαίας ποιότητας, οι οποίοι έμελλε να αποτελέσουν θρύλους του συλλόγου. Αλφρέντο Ντι Στέφανο, Φρανσίσκο Χέντο, Έκτορ Ριάλ, Ρεϊμόν Κοπά και Φέρεντς Πούσκας ήταν μόνο μερικοί από αυτούς.
Η πρώτη ευρωπαϊκή κούπα ήρθε το 1956, με τη Ρεάλ να κατακτά το νεοσύστατο, τότε, Κύπελλο Πρωταθλητριών, ενώ σήκωσε την «κούπα με τα μεγάλα αυτιά» σε καθεμία από τις τέσσερις επόμενες σεζόν, κάνοντας επίδειξη δύναμης και γράφοντας με χρυσά γράμματα το όνομά της στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Πέντε συνεχόμενες κατακτήσεις Κυπέλλου Πρωταθλητριών, επίτευγμα που δεν έχει καταφέρει καμία άλλη ομάδα μέχρι και σήμερα. Υπό την προεδρία του Μπερναμπέου και μέχρι να φύγει από τη ζωή το 1978, η Ρεάλ Μαδρίτης πανηγύρισε την κατάκτηση τριάντα τροπαίων και έγινε μια από τις υπερδυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Επιστροφή στον ευρωπαϊκό της θρόνο και είσοδος στη νέα χιλιετία ως υπερδύναμη
Μπαίνοντας στα ‘80s, η Ρεάλ έμεινε για πρώτη φορά στην ιστορία της χωρίς να κατακτήσει το πρωτάθλημα για πέντε διαδοχικές σεζόν. Βγήκε από το αδιέξοδο, δίνοντας την... μπακέτα της ομάδας σε Ισπανούς ποδοσφαιριστές, οι οποίοι είχαν βγει από τις ακαδημίες της. Εμίλιο Μπουντραγκένιο, Μανουέλ Σαντσίς, Μάρτιν Βάσκεθ, Μίτσελ και Μιγκέλ Πεντράθα, αποτέλεσαν τους πρωταγωνιστές της Ρεάλ τα επόμενα χρόνια, και πλαισιώθηκαν ιδανικά από προσθήκες όπως αυτές του Φρανσίσκο Μπούγιο, Μιγκέλ Χάντο και Ούγκο Σάντσες. Με όλους αυτούς, η «βασίλισσα» επέστρεψε στην κορυφή στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, πανηγυρίζοντας την κατάκτηση πέντε σερί πρωταθλημάτων, ενός Κυπέλλου και δύο Κυπέλλων UEFA.
Ωστόσο, τα χρόνια περνούσαν και η Ρεάλ είχε να σηκώσει το αγαπημένο της Κύπελλο Πρωταθλητριών από το μακρινό 1965. Με την είσοδο στη δεκαετία του ‘90, πρωταρχικός στόχος του συλλόγου ήταν να επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης. Η βασίλισσα έπρεπε να ξανακάτσει στον θρόνο της. Ο τότε πρόεδρος της ομάδας, Λοτέντζο Σανθ, φρόντισε να ενισχύσει την ομάδα με ποδοσφαιριστές που τα επόμενα χρόνια θα έφτιαχναν μια ομάδα φόβητρο για τους αντιπάλους της. Νταβόρ Σούκερ, Κλάρενς Ζέεντορφ, Ρομπέρτο Κάρλος, Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς, αλλά και Ραούλ, Φερνάντο Ιέρο, Ρεντόντο, δημιούργησαν ένα σύνολο που μεγαλουργούσε στο γρασίδι. Το 1998, με τον Γιουπ Χάινκες στην άκρη του πάγκου της, η Ρεάλ έβαλε τέλος σε μια αναμονή 32 ετών, αφού νίκησε με 1-0 τη Γιουβέντους στο Άμστερνταμ και κατέκτησε την κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση για έβδομη φορά. Η επιστροφή της «βασίλισσας» ήταν πλέον γεγονός, με την ομάδα να κατακτά ξανά το Champions League το 2000 και το 2002.
Εποχή Φλορεντίνο Πέρεθ και Galacticos
Την 1η Ιουλίου του 2000 ανέλαβε την προεδρία της Ρεάλ ο Φλορεντίνο Πέρεθ, ο οποίος αρχικά φρόντισε να καλύψει πλήρως το χρέος ύψους 250 εκατ. ευρώ που είχε ο σύλλογος, ενώ παράλληλα παράλληλα έντυσε στα λευκά μερικούς από τους μεγαλύτερους αστέρες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ζιντάν, Φίγκο (από τη μισητή αντίπαλο Μπαρτσελόνα), Μπέκαμ, Καναβάρο και Μακελελέ φόρεσαν την κάτασπρη φανέλα και πλαισιώθηκαν από του Ισπανούς Κασίγιας, Σαλγκάδο, Ελγκέρα, Ραούλ, Μοριέντες και Σολάρι, δημιουργώντας μια ομάδα που γέμιζε το «Σαντιάγο Μπερναμπέου» σε κάθε ευκαιρία.
Ωστόσο, το 2003 ο Πέρεθ αποφάσισε να απομακρύνει τον μέχρι τότε επιτυχημένο προπονητή του, Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις στις τάξεις της ομάδας. Όλη αυτή η αναστάτωση, είχε ως αποτέλεσμα την αποχώρηση μερικών βασικότατων παικτών της (Ιέρο, Μακαλελέ), ενώ ακολούθησε μία περίοδος κατά την οποία η Ρεάλ προσπαθούσε, αλλά δεν κατάφερνε να φτάσει τα υψηλά στάνταρ που είχε βάλει η ίδια τα προηγούμενα χρόνια. Ο Ραμόν Καλντερόν διαδέχθηκε τον Πέρεθ το καλοκαίρι του 2006 και οι «Μερένχες» πήραν το πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια, ενώ ο Πέρεθ επέστρεψε στο «τιμόνι» του συλλόγου το 2009.
Η βασίλισσα βρήκε τον… βασιλιά της και μπήκε στην πιο επιτυχημένη περίοδο της ιστορίας της
Ξεκινώντας τη δεύτερη θητεία του ως πρόεδρος της Ρεάλ, ο Φλορεντίνο Πέρεθ ήθελε να δείξει εξ αρχής πως μοναδικός του στόχος ήταν η επιστροφή της Ρεάλ στην κορυφή της Ευρώπης. Χωρίς να χάσει χρόνο, έφερε στην ομάδα τον Κακά από τη Μίλαν έναντι 67 εκατ. ευρώ, την έως τότε ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, ενώ έσπασε το ρεκόρ ξανά, το ίδιο καλοκαίρι, αγοράζοντας και τον Κριστιάνο Ρονάλντο από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έναντι 94 εκατ. ευρώ.
Τη σεζόν 2009-10 η Ρεάλ μάζεψε τους περισσότερους βαθμούς που είχε μαζέψει ποτέ στην ιστορία της (96), αλλά τερμάτισε δεύτερη σε εκείνο το πρωτάθλημα, έχοντας τρεις λιγότερους από την Μπαρτσελόνα. Τον Μάιο του 2010 ανέλαβε τα ηνία της ο Ζοσέ Μουρίνιο, ενώ τη σεζόν 2011-12 κατάκτησε το 32ο πρωτάθλημά της, συγκεντρώνοντας 100 βαθμούς και σκοράροντας 121 φορές. Αμφότεροι, αριθμοί ρεκόρ! Το καλοκαίρι του 2013 ήρθε στη Μαδρίτη για λογαριασμό της Ρεάλ ο Ιταλός μαέστρος Κάρλο Αντσελότι, ο οποίος έμελλε να οδηγήσει τη «βασίλισσα» στην πιο επιτυχημένη περίοδο της ιστορίας της.
Το ρεκόρ για την πιο ακριβή μεταγραφή του κόσμου έσπασε ξανά με τον ερχομό του Γκάρεθ Μπέιλ από την Τότεναμ (για σχεδόν 100 εκατ. ευρώ), όμως παρά τα τόσα εκατομμύρια που είχαν ξοδευτεί και τα τόσα τεράστια ονόματα ποδοσφαιριστών που είχαν φορέσει τη λευκή φανέλα, είχαν περάσει δώδεκα ολόκληρα χρόνια από τον τελικό της Γλασκώβης και την τελευταία φορά που η Ρεάλ είχε κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης.
Η αναμονή έλαβε τέλος στις 24 Μαίου του 2014 στη Λισαβόνα, με τους «μερένχες» να επικρατούν της συμπολίτισσας Ατλέτικο με 4-1 στην παράταση (ο Σέρχιο Ράμος είχε ισοφαρίσει σε 1-1 στην τελευταία φάση εκείνου του τελικού στο «Ντα Λουζ») και να σηκώνουν το Champions League για δέκατη φορά στην ιστορία τους.
Μετά από μία σεζόν, με τον Ζινεντίν Ζιντάν πλέον στην άκρη του πάγκου της και με τον Κριστιάνο Ρονάλντο να διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του, σπάζοντας το ένα ρεκόρ σκοραρίσματος μετά το άλλο, η Ρεάλ το… τερμάτισε, καταφέρνοντας κάτι το οποίο δεν είχε συμβεί ποτέ ξανά στο παρελθόν. Κατέκτησε τρία συνεχόμενα Champions League (2016, 2017, 2018 κερδίζοντας στους τελικούς Ατλέτικο, Γιουβέντους και Λίβερπουλ), έφτασε τα 12 συνολικά και ήταν πλέον ξεκάθαρο πως πρόκειται για την κορυφαία ομάδα του πλανήτη.
Αναδόμηση και το βλέμμα στο μέλλον
Λίγες μόνο μέρες μετά το τέλος του νικηφόρου τελικού με τη Λίβερπουλ στο Κίεβο, ο Ζιντάν ανακοίνωσε πως αποχωρεί από την τεχνική ηγεσία της Ρεάλ, τονίζοντας πως είχε έρθει η ώρα για αλλαγές. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που συμφώνησαν μαζί του, θεωρώντας πως εκείνη η ομάδα έφτασε στο… πικ της και κατάφερε όσα μπορούσε να καταφέρει. Μετά τη φυγή του Γάλλου άρχισε και η αναδόμηση της ομάδας, αφού αποχώρησε και ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ως ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της «βασίλισσας», με 450 γκολ, 127 περισσότερα από τον δεύτερο της σχετικής λίστας, Ραούλ.
Ο Ζιντάν επέστρεψε τον Μάιο του 2019, με τη Ρεάλ να κατακτά μαζί του το 34ο πρωτάθλημα της ιστορίας της, στην χρονιά που μας... συστήθηκε ο Covid-19. Ο δεύτερος χωρισμός με τον Ζιζού ήρθε πριν από σχεδόν έναν χρόνο, για να δρομολογηθεί μία ακόμα επιστροφή, αυτή του Κάρλο Αντσελότι, ο οποίος παραμένει στον πάγκο της «βασίλισσας» μέχρι και σήμερα.
Όπως όλα δείχνουν, η Ρεάλ φέτος θα «κόψει πρώτη το νήμα του τερματισμού» στο πρωτάθλημα της LaLiga και θα σηκώσει το 35ο της πρωτάθλημα, αφού βρίσκεται στην κορυφή με 8 βαθμούς διαφορά από τη δεύτερη Σεβίλλη, με 11 αγωνιστικές να απομένουν για το φινάλε. Με το βλέμμα στο μέλλον πλέον, και με την πλήρη ανακαίνιση του «Σαντιάγο Μπερναμπέου» να έχει σχεδόν ολοκληρωθεί, η βασίλισσα της Ευρώπης δεν δείχνει καμία απολύτως διάθεση να παραδώσει τα σκήπτρα της. Ένας σύλλογος μαθημένος στην κορυφή, είναι καταδικασμένος να πρωταγωνιστεί. Χρόνια πολλά και… Hala Madrid, στον πιο επιτυχημένο ποδοσφαιρικό σύλλογο!
_103051.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
