Το επιστέγασμα μιας μαύρης τετραετίας για την ΑΕΚ

Από πού να το πιάσεις και που να το τελειώσεις; Ο ΠΑΟΚ σταθερά και χωρίς έλεος, τιμωρεί την ΑΕΚ σε κάθε ευκαιρία. Ξέρω μπορεί κάποιοι να το ονομάζουν κάρμα, αλλά είναι αλήθεια, πως με την Ένωση να έχει πάρει μόνον ένα ματς που μετρούσε απέναντι στον συγκεκριμένο αντίπαλο από το 2017 και μετά, δηλαδή την αναμέτρηση του 1-0 στο ΟΑΚΑ τη σεζόν του πρωταθλήματος με το γκολ του Λιβάγια, πολλοί αρχίζουν και το ψάχνουν μεταφυσικά.

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ερμηνείες για το πώς έχασε η ΑΕΚ, μια διπλή αναμέτρηση, στην οποία στα σημεία και στα δύο μέρη της ήταν καλύτερη. Τοσο στην Τούμπα, όσο και απόψε. Αλλά αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Στην Ένωση δεν μέτρησαν δύο καθοριστικά γκολ, ένα σε κάθε παιχνίδι για πόντους. Δεν δόθηκε μια αποβολή (του Σίντκλεϊ απόψε), αλλά αυτά είναι αποτελέσματα της υποχωρητικότητας της συγκεκριμένης διοίκησης, που πρέπει να πάει το πράγμα στο απροχώρητο για να διαμαρτυρηθεί για τον συγκεκριμένο αντίπαλο. Πώς όμως; Μια ομάδα που έχεις γίνει παιχνίδι της, σε τρεις απανωτούς τελικούς; Σε μια ομάδα που χάρισες μια έξοδο στην διοργάνωση από την οποία μάζεψε 13εκ ευρώ με μια ένσταση που δεν έγινε ποτέ; Με μια ομάδα που παίρνει σφυρίγματα υπέρ της κάθε αγωνιστική; Να πεις τι; Να μιλήσεις για παίκτες που έχουν κόμπλεξ απέναντι στον συγκεκριμένο αντίπαλο; Και τον... Μέσι να φέρει η ΑΕΚ, απέναντι στον ΠΑΟΚ, είναι πολύ πιθανό να χάσει. Γιατί έτσι έμαθε τα τελευταία πέντε χρόνια.

Σαφώς οι αλλαγές του Γιαννίκη, είναι για να τραβάς τα μαλλιά σου, για όποιον είναι ακόμα ΑΕΚ και έχει μαλλιά. Αλλά ενώ ναι μεν φταίει ο Γιαννίκης που τραβάει εκτός αγώνα τον Αραούχο, δεν φταίει που η ομάδα δεν έχει επαρκή χαφ για να μαρκάρουν ούτε μπαίνοντας αλλαγή για λίγα λεπτά. Δεν φταίει ο Γιαννίκης που ήρθε ένας παίκτης ανέτοιμος να προσφέρει υπηρεσίες, ούτε καν για να μπει λίγα λεπτά να προσφέρει σε ένα ματς που ήταν ολόκληρη η χρονιά για την Ένωση. Ο Ελληνογερμανός θα ήθελε χαφ, αλλά κι αυτό που ήρθε, μάλλον μπήκε σαν έξτρα λύση, απλά για να βγει αριθμητικά η χρονιά. Ο Γιαννίκης είναι φανερό πλέον πως δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της υπόθεσης, γιατί πολύ απλά, η ομάδα είναι αβοήθητη από παντού. Και για αυτό την πρώτη ευθύνη την φέρει η διοίκηση. Που ακόμα και τη μια προσθήκη που έκανε στο μεταγραφικό παράθυρο του Ιανουαρίου, την έκανε να μοιάζει σαν μια μεταγραφή της πλάκας, μπας και καταλαγιάσει η δικαιολογημένη γκρίνια του κόσμου.

Το τι ήττες και σε τι βαθμό έχει υποστεί η ΑΕΚ από τον συγκεκριμένο αντίπαλο και τα προηγούμενα χρόνια, δεν θα κάτσω να το καταγράψω άλλωστε είναι νωπές ακόμα οι μνήμες. Η Ένωση σε μια χρονιά που πίστεψαν πολλοί πως θα τα σαρώσει όλα, μένει χωρίς τίποτα. Κι αυτό λίγο πριν μπει στο νέο της γήπεδο. Η Ένωση φαίνεται πως θέλει πολλά ψωμιά ακόμα για να γίνει ομάδα. Θα υπήρχε πιο νορμάλ πριν από την επικείμενη είσοδο της στο νέο γήπεδο, να κάνει έστω μια μεταγραφή ουσίας στο κέντρο που πονάει και να επικεντρωθεί στην ενίσχυση όπου χρειάζεται το καλοκαίρι; Έστω δύο καλές προσθήκες σε αυτό το παράθυρο, θα ήταν ανάσα ενόψει του θερινού παζαριού. Η ΑΕΚ ήξερε που έχει αδυναμίες, αλλά δεν φρόντισε ούτε κατ’ ελάχιστο να ενισχυθεί.

Από πού να το πιάσει και που να τελειώσει κανείς; Από το ότι τραυματίζεται παίκτης και ο εκάστοτε προπονητής δεν ξέρει πότε θα τον έχει ξανά στη διάθεση του; Από την φυσική κατάσταση; Είναι ξεκάθαρο πως τόσο το δίδυμο Κονέ και Παπαδημητρίου απέτυχε, όπως και πολλοί άλλοι βέβαια που έχουν πιάσει στασίδι εδώ και καιρό στα Σπάτα, όπου πρέπει ν’ αλλάξουν και τα… πόμολα από τα αποδυτήρια. Για μένα το πλέον ξεκάθαρο είναι πως ο τωρινός διοικητής της ΑΕΚ, δεν μπορεί να πάει το καράβι παραπέρα, ειδικά όσο ασχολείται ο ίδιος τόσο στενά. Φυσικά είναι δεδομένο πως πρέπει να μείνει, μέχρι να βρεθεί η εγγύηση της επόμενης ημέρας, αλλά στις καθαρά ποδοσφαιρικές αποφάσεις, ειδικά ως προς την επιλογή στελεχών, τα πάντα την τελευταία τετραετία, τα αποτελέσματα τα κρίνουν ως αποτυχημένα. Αυτά δεν τα γράφει κανένας, αλλά πλέον τα καταγράφει η ιστορία. Η ΑΕΚ είχε τη δυνατότητα να εκτιναχθεί μετά το πρωτάθλημα του 2018 και όχι μόνο δεν το κατάφερε, αλλά έχει κάνει τους οπαδούς της, να μην ξέρουν πού να κρυφτούν από την ντροπή. Η αλήθεια πλέον εκθέτει κι εκείνους που υπερασπίστηκαν τους λάθος δρόμους που πήρε η Ένωση.