Grexit, δράμα και κάργα «εκβιασμοί»

Φαντάσου να ‘σαι ένα παιδί που τώρα μαθαίνει τον κόσμο μέσα από τις ειδήσεις. Να περνάς τη (μετ)εφηβική σου ηλικία ζώντας όχι τη μέρα, αλλά την εποχή της μαρμότας. Μια εποχή όπου το επαναλαμβανόμενο μοτίβο είναι η μόνιμη απειλή εξόδου από κάτι που συνοδεύει σχεδόν κάθε ρεπορτάζ, άσχετα με το αντικείμενο στο οποίο αναφέρονται.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Αν κάποιος μπει στον κόπο να μετρήσει τις απειλές που έχουν εκτοξευθεί πάνω από το κεφάλι του τα τελευταία χρόνια, να απαριθμήσει πόσες φορές του μεταφέρθηκε από τα ρεπορτάζ ο «κίνδυνος απομόνωσης», η «διεθνής κατακραυγή» και άλλα τέτοια χαριτωμένα, θα διαπιστώσει πως μεγαλώνει μια γενιά που αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τη θέση της Ελλάδας μέσα σ’ αυτόν, μόνο με τη μορφή ενός διαρκούς τελεσιγράφου.

Ξεκινώντας από το «θα μας διώξουν από το Ευρώ» και με ενδιάμεσες στάσεις την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Συνθήκη Σένγκεν, το τραίνο της μεγάλης απειλής έφτασε στον… τερματικό για το ελληνικό ποδόσφαιρο σταθμό «θα μας πετάξουν έξω από τη FIFA και την UEFA».

Για περίεργους λόγους, η αποκωδικοποίηση των οποίων εξαρτάται αποκλειστικά από την εκάστοτε οπτική γωνία επιλογής, στην περίπτωση του αθλητικού Grexit ακολουθείται η ίδια δοκιμασμένη τακτική που δούλεψε και στις προηγούμενες περιπτώσεις.

Ο σχεδόν ωμός εκβιασμός αποτελεί περίπου μονόδρομο για όλους εκείνους που εμπλέκονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σε αυτές τις υποθέσεις. Κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων είναι η προσπάθεια αποφυγής του Grexit, με μοναδικό γνώμονα -όπως τονίζεται συνήθως μέσω διαρροών- την αγάπη για το ελληνικό ποδόσφαιρο και την αγωνία για την τύχη του.

Αυτά τα άδολα συναισθήματα και αντίστοιχες προθέσεις είναι οι κινητήριες δυνάμεις όλων. Οι καλές FIFA και UEFA πάνε από τη μια διορία στην επόμενη ώστε να μην έρθουν στη δύσκολη θέση να μαλώσουν παραδειγματικά το παιδί τους. Η καλή ΕΠΟ με την παρούσα μορφή της θέλει να παραμείνει στη θέση της με τους δικούς της όρους, ώστε να συνεχίσει να εργάζεται για το καλό του αθλήματος. Ο καλός Υφυπουργός δίνει μάχη για να το καθαρίσει. ΟΛΟΙ οι παραπάνω, όπως άλλωστε και οι ομάδες, επιθυμούν και υπηρετούν -υποτίθεται- το ίδιο πράγμα: την ομαλή λειτουργία του συστήματος και την αποφυγή ενός γεγονότος που ισοδυναμεί με καταστροφή.

Στην περίπτωση του ποδοσφαίρου, μάλιστα, σε αντίθεση με τα σενάρια εξόδου από το Ευρώ για παράδειγμα, δύσκολα βρίσκει κανείς κάποιος που να υποστηρίξει την αντίθετη άποψη. Πως μια απομόνωση δηλαδή θα μπορούσε να αποδειχθεί κάτι καλό. Όλοι συμφωνούν διαφωνώντας και διαφωνούν συμφωνώντας. Αρκούνται στο να περιγράψουν την κατάσταση με όσο δυνατόν πιο ζοφερούς όρους και ταυτόχρονα να αποποιηθούν οποιασδήποτε ευθύνης στην περίπτωση που τελικά επιβεβαιωθεί το σενάριο τρόμου, ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός.

Μάλλον αβίαστα διακρίνει κανείς και στην παρούσα κρίση τα χαρακτηριστικά των προηγούμενων που βίωσε αυτός ο τόπος τα τελευταία χρόνια. Λεονταρισμούς, μεγαλοστομίες, ξεροκεφαλιές, ηρωοποιήσεις, πλήρη αδυναμία σύνθεσης ή συμβιβασμού, ανυπαρξία ουσιαστικού διαλόγου και την απόλυτη ελαφρότητα στην αντιμετώπιση ενός κατά τα άλλα σοβαρού ζητήματος που αγγίζει πολύ κόσμο.

Αν η ιστορία συνεχίζει να δίνει τη δυνατότητα -όπως λένε- στους μελετητές της να ρίξουν μια κλεφτή ματιά στο μέλλον, τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν καλά. Σενάρια για το τι θα συμβεί άμεσα υπάρχουν πολλά. Ελπίδες επίσης. Σε ό,τι αφορά το λίγο πιο μακρινό μέλλον, όμως, δύσκολα μπορεί να αισιοδοξεί κανείς πως όλα θα κυλήσουν πρίμα και στις δυσοίωνες προβλέψεις συνηγορεί η στάση των ομάδων.

Η αντιμετώπιση που έχει ο Σταύρος Κοντονής και οι ενέργειές του από τον Τύπο φανερώνει σε μεγάλο βαθμό τις προεκτάσεις που φτάνουν σε σημεία που οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούν να δουν. Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι, ωστόσο εκείνο που παίζεται το τελευταίο διάστημα προϊδεάζει στο ότι οι σύλλογοι τηρούν μια «ύποπτη» στάση αναμονής ασπαζόμενοι τους κανόνες της «θεωρίας των παιγνίων». Αρνούνται, δηλαδή, να ανοίξουν πλήρως τα χαρτιά τους και προχωρούν σε κινήσεις με την ελπίδα πως θα οδηγήσουν τον «αντίπαλο» σε ένα λάθος που θα τον εκθέσει στα μάτια της κοινής γνώμης και θα τον αναγκάσει σε κυβίστηση.

Υπό αυτό το πρίσμα, ένας γεννημένος απαισιόδοξος μπορεί να προβλέψει πως μάλλον θα βρεθεί μια μεσοβέζικη και καταδικασμένη σε μικρή διάρκεια ζωής λύση που θα οδηγήσει με μια εύθραυστη εκεχειρία, αδύνατο να αντέξει επί μακρόν. Όλοι μοιάζουν να προεξοφλούν πως η παρούσα κατάσταση έχει ήδη πεθάνει -απλά δεν ξέρουμε ακόμη το πώς- και μαζί της θα πάρει μόνο ορισμένα πρόσωπα και τίποτα περισσότερο.

Προετοιμάζονται για έναν κόσμο, λοιπόν, χωρίς Γκιρτζίκη ή Μποροβήλο σε πρώτη φάση, πιθανότατα δίχως Κοντονή που απλά θα είναι ακόμη μερικά ονόματα που θα προστεθούν στη μακρά λίστα των αναλώσιμων, αλλά με χαρακτηριστικά αρκετά όμοια με αυτά του σημερινού. Κατά συνέπεια, «σοφά» κρατούν δυνάμεις για το αμέσως επόμενο παιχνίδι εξουσίας που θα διεξαχθεί στο τοπίο που θα προκύψει αμέσως μόλις αποφευχθεί το Grexit με κωλοτούμπα ενός ή περισσοτέρων εμπλεκομένων…