FC: Να γιατί ΠΡΕΠΕΙ να μείνει ο Σπανούλης

Παλιότερα, λίγο ή πολύ παλιότερα, δεν έχει και τόση σημασία, μια κόντρα των αιωνίων στο μπάσκετ θα είχε σαν έπαθλο έναν παίκτη: θα διεκδικούσαν και οι δυο κάποιον και θα κέρδιζε αυτός που θα τον αποκτούσε, με τον κόσμο της «νικήτριας» ομάδας να νιώθει ένα συναίσθημα υπεροχής έναντι του αντιπάλου, κάνοντας τη σχετική πλάκα.

Πλέον τα δεδομένα έχουν αλλάξει για τις ελληνικές ομάδες. Δεν έχουν πια το μπάτζετ να μπουν σε δημοπρασίες παικτών ούτε μεταξύ τους, ούτε φυσικά με τους Ρώσους της ΤΣΣΚΑ, με την Κούμπαν, τη Μπαρτσελόνα, τη Ρεάλ, τη Μακάμπι, τους πλούσιους Τούρκους και όποιον άλλον έχει ζεστό χρήμα και τη διάθεση να το ρίξει στην αγορά και τα πόδια των παικτών και των μανατζαραίων. Φυσικά τα λεφτά δεν φέρνουν απαραίτητα την ευτυχία, ούτε τα μεγάλα μπάτζετ εξασφαλίζουν τις κούπες και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από τα δυο κολλητά ευρωπαϊκά του Ολυμπιακού, τα οποία πήρε με πολύ χαμηλότερο μπάτζετ σε σχέση με τις εποχές Τσίλντρες, Κλέιζα και των άλλων μεγάλων ονομάτων.

Το θέμα λοιπόν είναι να κάνεις ψαγμένες επιλογές χωρίς να πληρώνεις τα μαλλιοκέφαλά σου, να έχεις και τη σχετική τύχη στις επιλογές, να μην έχεις τραυματισμούς και να προσπαθείς να φτιάξεις μια ομάδα με καλή χημεία και επικοινωνία. Και στη συνέχεια, αν το καταφέρεις αυτό, να προσπαθήσεις να κρατήσεις τον κορμό των βασικών παικτών σου, ώστε πάνω του να χτίσεις εμπλουτίζοντάς τον με ποιοτικούς και χρήσιμους παίκτες ώστε να είσαι ανταγωνιστικός και την επόμενη μέρα. Αυτό ήταν το ζητούμενο για Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό από την επόμενη κιόλας μέρα που τέλειωσαν οι τελικοί, αυτό συνεχίζει να τους απασχολεί μέχρι σήμερα.

Στον Παναθηναϊκό, μόνο μια σημαντική εκκρεμότητα υπήρχε, μετά την ανανέωση του Γκιστ και του Κάρι και την προσθήκη του Παππά και του Γιάνκοβιτς: η απάντηση του Λάσμε. Η ευτυχής κατάληξη της ιστορίας αυτής, που πέρασε μέσα από πολλές δυσκολίες (όπως ακριβώς και πριν κανα χρόνο που του πήρε δυο μήνες να αποφασίσει να έρθει), τελειώνει τον - όποιον - προβληματισμό στο πράσινο στρατόπεδο: μένει μόνο η ανακοίνωση της επέκτασης συνεργασίας με τον Διαμαντίδη, η επιστροφή του Φώτση και μετά ο Μασιούλις με τον «Σόφο», για τους οποίους έχω την αίσθηση ότι θα παραμείνουν.

Αντίθετα τα δύσκολα έχουν ξεκινήσει για τον Ολυμπιακό: ο Χάινς προτίμησε τα ρωσικά δολάρια και τώρα υπάρχουν οι άλλοι δυο σημαντικοί κρίκοι της αλυσίδας, που «πρέπει» να παραμείνουν για να μην χρειαστεί να ξαναφτιαχτεί η ομάδα φτου κι απ’ την αρχή: ο Σπανούλης κυρίως και ο Λο δευτερευόντως. Φυσικά και όλο αυτό που κατάφερε ο Παναθηναϊκός φέτος δείχνει ότι ουδείς αναντικατάστατος και ότι δεν χάνεσαι απαραίτητα ακόμα κι αν αλλάξουν πολλά, αν υπάρξει πολλή δουλειά και πίστη στη φανέλα και τις δυνατότητες της ομάδας, μόνο που υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά»: πρέπει να υπάρχει ένα σημείο αναφοράς για την επόμενη μέρα. Στον Παναθηναϊκό, αυτό ήταν η παρουσία του Διαμαντίδη, του μόνου που παρέμεινε μαζί με τον Τσαρτσαρή. Αυτοί ένωσαν το χθες με το σήμερα, αυτοί ενέπνευσαν τους νέους συμπαίκτες και τον κόσμο, αυτοί λειτούργησαν σαν βοηθοί του Πεδουλάκη μέσα στο παρκέ ή σαν υπασπιστές του, αυτοί βοήθησαν να ενσωματωθούν οι καινούργιοι και να γίνουν λειτουργικοί, μαθαίνοντας τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας σε όλα τα επίπεδα.

Ακριβώς γι’ αυτό οι αδελφοί Αγγελόπουλοι θα κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να κρατήσουν τον Σπανούλη: ώστε να γίνει το σημείο αναφοράς της ομάδας για την επόμενη μέρα. Και μαζί με τον Παπανικολάου, τον Σλούκα, τον Μάντζαρη, τον Περπέρογλου, ίσως τον Λο κι όποιον άλλον μείνει, να μυήσουν τους νέους τους συμπαίκτες στη φιλοσοφία της ομάδας. Με τον Σπανούλη στα κόκκινα, η μετάβαση αυτή θα είναι ενδεχομένως σχετικά ομαλή. Χωρίς αυτόν, τα πράγματα θα μοιάζουν πιο δύσκολα. Ο Παπανικολάου, ο Σλούκας, ο Μάντζαρης, ο Περπέρογλου, ίσως ο Λο, μπορεί να έχουν πολλά χαρίσματα, δεν είμαι σίγουρος ότι μπορούν να γίνουν - ο καθένας χωρίστά ή και όλοι μαζί - η πηγή έμπνευσης όποιων έρθουν, για την επόμενη μέρα.

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr

Follow @fightclub_