FC: Μόνο «μπράβο» στην εθνική

Σ’ ένα καλοκαίρι πιο άδειο από ειδήσεις κι από το καλάθι της νοικοκυράς την τελευταία τριετία, η πορεία της εθνικής στο Μουντιάλ Νέων ήταν λογικό να προσελκύσει ενδιαφέρον δυσανάλογο μ’ αυτό που θα της έδειχνε ο «μέσος έλληνας φίλαθλος» (επίσημη μονάδα μέτρησης) σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση.

Η νίκη στην πρεμιέρα φούντωσε τις ελπίδες και τα όνειρα. Η ισοπαλία με το Μάλι χαρακτηρίστηκε «επαγγελματική» και η επόμενη, με την Παραγουάη, δεν χάλασε κανέναν μια που στην κλήρωση βγήκαμε πρώτοι. Μέχρι εκεί, οι τηλεθεατές είχαν προλάβει να διαμορφώσουν μια αρκετά ολοκληρωμένη άποψη για την ομάδα: MVP ο Σταφυλίδης, αρκετά καλός ο Φουρλάνος, βράχος ο Τριανταφυλλόπουλος, αλάνι ο Κολοβός, καλό και δεμένο το σύνολο.

Όταν μάθαμε ότι αντίπαλός μας στο δρόμο για τους «16» θα ήταν το Ουζμπεκιστάν, χαλαρώσαμε κι αναρωτιόμασταν αν προτιμάμε Γαλλία ή Τουρκία στην επόμενη φάση. Επειδή λοιπόν μας έσκασε η τριάρα στα μούτρα, η από δω και πέρα δημόσια διαχείριση είναι ίσως πιο σημαντική κι από τα όσα -θετικά ή αρνητικά- προηγήθηκαν.

Επειδή, ως κλασικοί εκπρόσωποι του ανθρωπότυπου που πάει από το ένα άκρο του συναισθηματικού φάσματος στο άλλο σε dt, είμαστε πανέτοιμοι να αποκαλύψουμε και να στηλιτεύσουμε τα «κακώς κείμενα, που τόσο καιρό βλέπαμε αλλά δεν τα λέγαμε για το καλό της ομάδας», λίγη προσοχή πριν το ξέσπασμα. Όσοι σκοπεύουν να το κάνουν δημοσίως, ας σκεφτούν πρώτα α) αν είναι αλήθεια και β) αν εξυπηρετεί σε κάτι το να γίνει κριτική σε επίπεδο π.χ. εμφάνισης. Τι το εποικοδομητικό θα προκύψει τώρα αν πεις ή γράψεις ότι οι περισσότεροι διεθνείς μας ήταν μαλλί-γένια-tattoo-μαγκιά και πολύ κονιορδιλίκι αντί να συγκεντρωθούν στο πως θα παίξουν καλύτερη μπάλα;

Το να κάνεις κάτι τέτοιο είναι το εύκολο. Σαν να κοροϊδεύεις τον Άδωνι είναι, δηλαδή σαν να κλέβεις από παγκάρι εκκλησίας. Είναι όμως η σωστή αντιμετώπιση απέναντι σε νεαρά παιδιά, τα περισσότερα εκ των οποίων προσπαθούν να κάνουν καριέρα αμειβόμενα με λιγότερα από λ.χ. 1000 ευρώ το μήνα, ενώ εμείς απαιτούμε να είναι παγκόσμιοι; Είναι η ορθή αντιμετώπιση απέναντι σε παιδιά που προσπαθούν να κάνουν κάτι για τη χώρα τους στο εξωτερικό, την ώρα που στο εσωτερικό βιώνουν μιζέρια, φτώχεια, δυσκολίες και απαξίωση;

Μήπως τους αξίζουν μόνο μπράβο, όπως και στον καθένα που θα ήταν στη θέση τους; Στους αθλητές των Μεσογειακών, λόγου χάριν. Σε όλους τους αθλητές, εντέλει, που σε μια συγκυρία σαν κι αυτή προσπαθούν να υπερβούν εαυτόν -όχι κάνοντας τη «δουλειά τους», αλλά προσπαθώντας φιλότιμα να εκπροσωπήσουν την πληγωμένη τους πατρίδα.

Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr

Follow @mikros_satrapis


Follow @fightclub_