FC: Μας λείπεις ακόμα...

Τι να γράψει κανείς για τον Άιρτον Σένα που δεν έχει γραφτεί και τι να πει που δεν έχει ειπωθεί; 19 χρόνια μετά από εκείνη την καταραμένη Πρωτομαγιά, όπου η στροφή Ταμπουρέλο τον πήρε για πάντα μαζί της κι ακόμα συζητάμε για τις μοναδικές του ικανότητες, την επίδραση που είχε στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, τον κλειστό του χαρακτήρα, την αινιγματική προσωπικότητα, τον ανταγωνισμό του με τους άλλους σπουδαίους πιλότους της εποχής, το ποιος έφταιξε για τον θάνατό του. Συζητάμε, όπως συζητούν οι συγγενείς και οι κοντινοί φίλοι για έναν δικό τους που χάθηκε. Μιλάμε με δέος για έναν οδηγό, που όσα χρόνια και να περάσουν, θα είναι σημείο αναφοράς για τη Formula 1. Τον νοσταλγούμε, διότι δεν τον χορτάσαμε. Και «αποδίδουμε ευθύνες» στον Φρανκ Γουίλιαμς, στους διοργανωτές, στα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, διότι σε όλους μας αρέσουν οι θεωρίες συνωμοσίας.

Ο Άιρτον Σένα υπήρξε ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που κατάφεραν να γίνουν - με τη ζωή και τον θάνατό τους - μεγέθη ίσα ή και μεγαλύτερα από το άθλημα στο οποίο διακρίθηκαν. Τέτοιος ήταν ας πούμε ο Μαραντόνα στο ποδόσφαιρο, ο Τζόρνταν στο παγκόσμιο μπάσκετ, ο Γκάλης στο ελληνικό μπάσκετ. Όχι μόνο διότι από τη μέρα που σταμάτησαν ψάχνουμε τον επόμενο (Σένα, Μαραντόνα, Τζόρνταν, Γκάλη), αυτό είναι άλλωστε ένα «ιερό καθήκον» του παγκόσμιου μάρκετινγκ, αλλά κυρίως διότι ο κάθε πιτσιρικάς που έκανε μια επιδέξια τιμονιά ένιωθε ένας μικρός Άιρτον, όποιος ντρίπλαρε τρεις στη σειρά φανταζόταν τον εαυτό του να φοράει το «10» της Αλμπιτσελέστε στην πλάτη και όποιος έπαιζε μπάσκετ ονειρευόταν να καρφώσει πατώντας στη γραμμή του φάουλ σαν τον Τζόρνταν ή να κάνει διπλό σπάσιμο της μέσης στον αέρα, σαν τον Νικ. Κι όλα αυτά, κανένα μάρκετινγκ δεν μπορεί να στα επιβάλει, όποιον κι αν βαφτίσουν «νέο Τάδε» ή «επόμενο Δείνα»: το αισθητήριο και το ένστικτο του απλού κόσμου, είναι αλάνθαστο. Ο καθένας μας, ξέρει μέσα του σε ποιον θα ήθελε να μοιάσει, ποιος ήταν ο καλύτερος, ποιον βλέπει σε ένα αφιέρωμα στην τηλεόραση και η καρδιά του χτυπάει δυνατά, οι παλάμες του ιδρώνουν από έξαψη και η αγωνία του για την εξέλιξη του γκραν - πρι, του σλάλομ ανάμεσα στους αμυντικούς ή του τζαμπ - σουτ με δυο αντιπάλους κρεμασμένους πάνω του είναι η ίδια, όπως τότε που το έβλεπε live - κι ας ξέρει την κατάληξη.

Ήταν Πρωτομαγιά και Κυριακή του Ορθόδοξου Πάσχα όταν ο Άιρτον Σένα έτρεξε για τελευταία φορά. Μια μέρα πριν, είχε χάσει τη ζωή του ένας άλλος οδηγός, λιγότερο γνωστός, ονόματι Ρόλαντ Ρατζενμπέργκερ. Εκείνο το καταραμένο Σαββατοκύριακο δεν πήρε απλά μαζί του δυο ανθρώπους, αλλά άλλαξε για πάντα το άθλημα της Formula 1. Θα τον θυμόμαστε πάντα τον Σένα με τεράστιο σεβασμό, όχι απλά σαν έναν άνθρωπο που οδηγούσε γρήγορα αλλά κυρίως σαν έναν οδηγό που έκανε πράγματα, τα οποία δεν εξηγήθηκαν ποτέ από τους ειδικούς του αθλήματος - η όπισθεν που «κάρφωσε» εν κινήσει το 1991 στην Καταλούνια για να αποφύγει τη σύγκρουση, είναι ένα από τα πράγματα που κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να εξηγήσει πώς έγινε. Θα τον θυμόμαστε σαν ένα ανθρώπινο κομπιούτερ πολύ μπροστά από την εποχή του, το μυαλό του οποίου έκανε παραπάνω πράγματα απ’ όσα κάνουν σήμερα οι μηχανικοί, τα περίπλοκα συστήματα, η τηλεμετρία και όλα τα μπλιμπλίκια που υπάρχουν στην Formula 1.

Κυρίως, θα θυμόμαστε τον σπουδαίο οδηγό με τα μελαγχολικά μάτια, τον απόλυτο αντι-σταρ, που πέθανε όσο γρήγορα έζησε αλλά ζει ακόμα σε κάθε εκκίνηση αγώνα, κάθε τετακέ, κάθε μαρσάρισμα και κάθε στροφή όπου ένας οδηγός μπαίνει «με όσα».

* Αν ανήκετε ηλικιακά στη γενιά των ανθρώπων που δεν πρόλαβε να δει live τα κατορθώματα του Άιρτον Σένα ή αν θέλετε να θυμηθείτε ή να μάθετε πολλά και ενδιαφέροντα από τη ζωή του σπουδαίου Βραζιλιάνου, ο Βασίλης Τσακίρογλου έχει γράψει μια πληρέστατη βιογραφία του Σένα, σε δυο τόμους, το «Άιρτον Σένα - Adeus» και «Adeus 2». Προσπαθώ να ψήσω τον Βασίλη να βγάλει και τρίτο τόμο εδώ και χρόνια, διότι υλικό έχει άπειρο, αλλά προς το παρόν αντιστέκεται σθεναρά...


Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr