FC: «...κι εσύ Γκάλη πάρ' τους το κεφάλι...»

Την πρώτη φορά που έβαλε καλάθι με σπάσιμο της μέσης έδειξε με τους δύο αντίχειρες το «6» που είχε ζωγραφίσει με μαρκαδόρο στην μπλούζα του. «Άσε ρε Γκάλη...». Αργότερα κατάφερε να κάνει και διπλό σπάσιμο. «Άστο καλύτερα, μην ξεχαρβαλωθείς. Αυτός μόνο ξέρει να το κάνει σαν να φαίνεται το πιο απλό πράγμα στον κόσμο...». Δεν απάντησε, σκεφτόταν μόνο ότι δεν θα μπορέσει ποτέ του να κάνει το τριπλό σπάσιμο, αυτό ανάμεσα στον Πανκράσκιν και τον Τιχονένκο. Ούτε καν ο Νιζίνσκι θα μπορούσε.

Χάραμα. Μόνος στο μεγάλο γήπεδο. Επιτάχυνόμενη ντρίμπλα και προσπάθεια για ξαφνική αλλαγή κατεύθυνσης. Χωρίς αντίπαλο. Πάντα προς τα δεξιά, όπως αυτός. Πως το έκανε; Τι κλακέτες χόρευε σ’ εκείνο το νανοδευτερόλεπτο κι ο αμυντικός πάντα την πατούσε; Τι δύναμη στα πόδια ήταν αυτή που πατούσε λες κι ήθελε να τρυπήσει το παρκέ, όταν σηκωνόταν για τζαμπ σουτ;

Αγώνες στην τηλεόραση και μετά βίντεο. Εφημερίδες της εποχής και «Τρίποντο». Τα δημοσιεύματα για τη ζώνη που φόραγε στη μέση και ανεβοκατέβαινε τις κερκίδες στο Αλεξάνδρειο. Τη δήλωση του Ντακουρί ότι «πήδηξε μπροστά μου κι είδα το νούμερο του παπουτσιού του». Τις μπούκες, τις ριβέρς για να βρει χώρο στη ρακέτα. Τον χαρακτηριστικό του τριποδισμό όταν έφευγε στον αιφνιδιασμό. Το σηκωμένο χέρι.

Κι άλλα τόσα, στο ξέχειλο συρτάρι της μνήμης. Το σήκωμα στις μύτες των ποδιών στις βολές. Οι Πέμπτες μας. Τα «χλατσαριστά» του, που σήκωναν τα σπίτια στο πόδι και την υπερηφάνεια λίγο ψηλότερα. Η απορία πως κατάφερνε να βλέπει το καλάθι μπροστά σε παίκτες 20 και 30 πόντους ψηλότερούς του. Δεν το έβλεπε πάντα. Το ένιωθε. Ήταν δικό του, άλλωστε. Ήταν συνδεδεμένοι μια ζωή. Το μοναδικό του κάρφωμα σε βίντεο. Το άλλο -ανάποδο μάλιστα- που θρυλείται ότι έκανε σε ζέσταμα, πριν από παιχνίδι με τον Απόλλωνα στην Πάτρα, έτσι, για να «κουλάρει» λίγο η κερκίδα που φώναζε πολύ και τον ενοχλούσε.

Ο Νίκος Γκάλης. Ο Γκάλης, που όλοι όσοι είχαμε την ευτυχία να τον ζήσουμε στην ακμή του τον κουβαλάμε για πάντα μέσα μας. Γιατί άγγιζε το θαύμα τόσο συχνά και το έκανε να φαίνεται τόσο προσιτό, που μας έδινε μια κρυφή ελπίδα ότι κάποτε ίσως μπορούσαμε να το κάνουμε κι εμείς.

Κι έτσι όταν σκιάζομαι
και κουλουριάζομαι
στην νύχτας τον βυθό
και πώς να κοιμηθώ ;

Ο νους μου ψηλαφεί
του Γκάλη την μορφή
μ’ ένα αναστεναγμό
λύνομαι κι ηρεμώ.



Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr