FC: Η τελευταία ζεμπεκιά του Γιοβάνοβιτς

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παρηγοριά στους δύσκολους καιρούς, από την επιστροφή στο παρελθόν: αυτή σου δίνει κουράγιο, αυτή σε κάνει να νιώθεις μια αίσθηση ασφάλειας, διότι «τότε ήταν όλα καλύτερα»: είχαμε λεφτά, περνάγαμε καλά, βγάζαμε γούστα. Παντού, στην καθημερινότητά μας, στη διασκέδαση, στις διακοπές, στις γκόμενες, στο ποδόσφαιρο.

Αααααχ, το ποδόσφαιρο... Με τον Ριβάλντο και τον Σισέ του, τον Πάμπλο τον Γκαρσία του και τον Γκαλέτι του, τον Μέλμπεργκ του και τον Ζιλμπέρτο του. Τότε που πηγαίναμε στα ίσια και χτυπάγαμε παιχταράδες, που έτρεχε κόσμος στο αεροδρόμιο του Ελληνικού ή το «Ελ. Βενιζέλος», που δίναμε μάχη για το ποιος θα περάσει πρώτος το κασκόλ της ομαδάρας στο λαιμό του παιχταρά - κι ας είχε 35 βαθμούς Κελσίου. Τώρα ποιος να πάει στο αεροδρόμιο; Παιχταράδες δεν έρχονται, θες και μπόλικη βενζίνη να πας μέχρι εκεί, διόδια, άσε καλύτερα...

Μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα και την καταχνιά, μόνο μερικά ονόματα μπορούν να αγγίξουν σαν βάλσαμο της ψυχούλα μας. Ονόματα που έπαιζαν και παλιότερα, εκείνες τις ωραίες ποδοσφαιρικές εποχές με τα πολλά λεφτά, τα κότερα και τα λίαρ τζετ που τους έφερναν. Ο Μίλαν Γιοβάνοβιτς είναι το ένα: παλιός, καλός φίλος, που έχει γεμίσει δεκάδες πρωτοσέλιδα πράσινου και κόκκινου χρώματος, επανέρχεται στο προσκήνιο για μια τελευταία ζεϊμπεκιά. Στα 33 πλέον ο Σέρβος, δεν πρόκειται να ξαναπρωταγωνιστήσει σε ελληνικά πρωτοσέλιδα, αλλά θα το κάνει αυτό το καλοκαίρι για μερικές μέρες ή εβδομάδες ακόμα με συνέπεια και τιμιότητα. Με χαρά είδα άλλους τρεις παλιούς, καλούς φίλους στα κόκκινα πρωτοσέλιδα της Παρασκευής: Αϊμάρ, Ροζίτσκι, Αρσάβιν. Ναι, υπάρχει τελικά ελπίδα!

Έχει σημασία αν θα έρθει κανένας τους ή αν θα έρθουν όλοι μαζί; Καμία απολύτως. Η ελπίδα και η προσδοκία έχουν μόνο σημασία, το όνειρο και η λαχτάρα. Αυτά μένουν στο τέλος της μέρας κι ας μην έχεις πάει στο αεροδρόμιο κι ας «βολεύεσαι» τελικά με την επιστροφή του τάδε δανεικού ή την απόκτηση του δείνα παιχταρά που έβγαλε μάτια με την ομάδα του και θα κάνει «πυραυλοκίνητο τον Θρύλο». Αυτοί είναι οι άνθρωποι που αγαπήθηκαν παράφορα παρόλο που δεν ήρθαν - για την ακρίβεια αγαπήθηκαν επειδή ακριβώς ΔΕΝ ήρθαν. Όπως αγαπήθηκε κι ο Σούκερ, ο Σαβιόλα, ο Βερόν, ο Χάτζι, ο Νιλμάρ, ο Πιζάρο (και ο ένας και ο άλλος), ο Ελγκέρα, ο Βάγκνερ Λοβ και τόσοι άλλοι. Κι όπως θα είχαν αγαπηθεί και διάφοροι άλλοι, αν δεν είχαν έρθει τελικά, όπως ο Φλάβιο Κονσεϊσάο, ο Μασάντο, ο Μπίστσαν, ο Μακούν...

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr