Πέρασαν κιόλας 12 χρόνια. Άλλαξαν τόσα πολλά.
Ένα μόνο δεν άλλαξε: Το βλαμμένο χαμόγελο που σχηματίζεται στο πρόσωπο όταν θυμάσαι/ακούς/αναπολείς τι έκανε η Εθνική μας στο Euro 2004…
Σε μια εποχή που όλα έδειχναν να πηγαίνουν κατ’ ευχήν, που υπήρχαν λεφτά, που ο Έλληνας πίστευε ότι και… σκατά να πιάσει θα γίνουν χρυσάφι, η ομάδα του Ότο Ρεχάγκελ πέτυχε το αδύνατο:
Και αφήνοντας κάγκελο την ποδοσφαιρική Ευρώπη, προκάλεσε μια από τις μεγαλύτερες εκρήξεις χαράς στη σύγχρονη ιστορία της χώρας.
Με τον χαρακτηρισμό αουτσάιντερ να μοιάζει κολακευτικός για τις πιθανότητές του πριν τη διοργάνωση και ρεαλιστική προσδοκία να μην διασυρθεί και να βάλει ένα γκολ, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα πέτυχε κάτι παραπάνω από τον στόχο. Βάζοντας αυτό το ένα γκολ… σε όλους μέχρι (και) τον τελικό!
Ίσως όχι με ελκυστικό ποδόσφαιρο, αλλά με μια ανεπανάληπτη κατάθεση ψυχής. Με μια συνεχή επίδειξη (καλώς εννοούμενης) μαγκιάς. Και με μια ομοιογένεια που μετέτρεψε μια μέτρια -για τα δεδομένα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου- ομάδα σε έναν ανίκητο ποδοσφαιρικό «ταλιμπάν» που πίστευε (κι είχε δίκιο) πως ήταν ανίκητη!
Αλήθεια, τι να πρωτοθυμηθείς από το Euro 2004; Το σοκ των Πορτογάλων όταν τους μετατρέψαμε τη φιέστα του εναρκτήριου ματς σε κηδεία; Τις αμέτρητες φορές που ξεροκατάπιαμε όσο ο Χοακίν έκανε όργια, πριν ο Χαριστέας προσγειώσει τους Ισπανούς; Το γκολ του Βρύζα με τη Ρωσία, πάνω που είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι η φάση παραήταν καλή για να είναι αληθινή;
Ή μήπως την ντρίμπλα «άδειασέ μας τη γωνιά» του Ζαγοράκη στον Λιζαραζού πριν το γκολ του Χαριστέα με τη Γαλλία; Την «κεφαλιά και φύγαμε για τελικό» του Δέλλα με την Τσεχία, αφότου είχαμε πειστεί (με τα σουτ να σφυρίζουν γύρω από τα δοκάρια μας) ότι ο Μεγαλοδύναμος είχε φορέσει γαλανόλευκο κασκόλ; Την κεφαλιά-νταηλίκι του Χαριστέα στον τελικό;
Και πώς να ξεχάσεις το πάθος και τις απίθανες ατάκες που τα περιέγραφε όλα αυτά ο Γιώργος Χελάκης; Ακόμα και ο… Jimmy Jump (με την εισβολή του όταν οι Πορτογάλοι πίεζαν στον τελικό) φάνηκε να συμμετέχει σ’ αυτή την υπέροχη συνωμοσία του σύμπαντος υπέρ μας για να γραφτεί ιστορία.
Και τελικά συνέβη: Ο Ζαγοράκης και η παρέα του σήκωσαν την κούπα. Οι αποσβολωμένοι Πορτογάλοι και ο κλαμένος Ρονάλντο τους χειροκρότησαν μέσα στο σπίτι τους. Πρώτα οι δρόμοι σε κάθε πόλη της Ελλάδας και έπειτα το Καλλιμάρμαρο πλημμύρισαν για τους θριαμβευτές. Για την ομάδα που πέτυχε το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό θαύμα όλων των εποχών και ένωσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αυτόν τον λαό τα τελευταία χρόνια.
