Big in Japan!

«Ακουσα πρώτα ένα δυνατό, κοφτό, απότομο θόρυβο κι έπειτα όλα άρχισαν να κουνιούνται. Ηταν σαν να βρισκόμουν σε ένα λαστιχένιο σπίτι. Μέχρι τότε, δεν είχα ιδέα, πώς είναι ο σεισμός. Τώρα πια ξέρω».

Στον 4ο όροφο ενός ουρανοξύστη με 21 ορόφους στο Τόκιο, ο Ιταλός έζησε τη δική του Αποκάλυψη:

«Τα βιβλία από τη βιβλιοθήκη έπεσαν όλα κάτω. Ποτήρια έσπασαν. Τα κάδρα έφυγαν από τη θέση τους. Το κτίριο όμως δεν υπέστη καμία δομική ζημιά. Ευτυχώς έχουν χτιστεί με την πιο σύγχρονη αντισεισμική προστασία. Ακολουθήσαμε τις οδηγίες και κατεβήκαμε σε ένα πάρκο μπροστά από την είσοδο του ξενοδοχείου. Εκεί είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου την άσφαλτο να κουνιέται! Ηταν τρελό! Προσπάθησα να επικοινωνήσω με την οικογένειά μου, όμως το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας είχε πέσει. Ακουγα τις προειδοποιήσεις ότι σε άλλες πόλεις πλησιάζει ένα τεράστιο τσουνάμι. Ωστόσο, έβλεπα ένα ποτάμι από κόσμο να έχει ξεχυθεί στους δρόμους και να είναι ατάραχος. Σαν άλλη μία συνηθισμένη μέρα με σεισμό. Δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ».

Ποιος θα το πίστευε; Ενας «μπουλούκος» από τη Μέλντολα ένα χωριουδάκι της επαρχίας Εμίλια-Ρομάνια ανάμεσα στο Φορλί και την Τσεζένα να βρίσκεται στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, ανάμεσα σε ηφαιστειογενή νησιά και ουρανοξύστες. Ενας τύπος που μεγάλωσε σε μία ήσυχη κουκίδα στον χάρτη και να είναι ο ίδιος μία κουκίδα στο χαοτικό Τόκιο.

Ενας τύπος που μεγάλωσε σε μία χώρα όπου το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία, να προσπαθεί να το διδάξει σε ένα μέρος όπου πριν από λίγα χρόνια δεν λογιζόταν ούτε καν ως αίρεση. Τουλάχιστον δεν δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στην έμφυτη ιαπωνική ευγένεια. Ολόκληρο το σόι του είναι είτε ξενοδόχοι είτε εστιάτορες. Από τους πρώτους έμαθε να σέβεται και να μιλάει στον πληθυντικό. Από τους δεύτερους να προσαρμόζει τον ουρανίσκο του στις γεύσεις. Από εκεί που ήταν λάτρης της πάστας, τώρα μπορεί να βουτάει για μέρες το σασίμι του μέσα στο ουασάμπι για να γίνει λίγο πιο πικάντικο:

«Μπορεί να μην καταλαβαίνει ακόμα τα πάντα στα ιαπωνικά, όμως φαίνεται ότι αγαπάει τη χώρα μας», ομολογεί ο Γιούτο Ναγκατόμο. «Ναι, μέσα μου αισθάνομαι μισός Ιάπωνας. Είμαι ερωτευμένος με την Ιαπωνία. Με τον πολιτισμό της, την ιστορία της, τους ανθρώπους της». Θεωρείται ο πνευματικός πατέρας του «ιταλικού» 3-4-3, όμως ουδέποτε προσπάθησε να το περάσει. Δεν ταιριάζει στην ιαπωνική ιδιοσυγκρασία. Η δική του Ιαπωνία είναι ένα κράμα πάστας με… σούσι. Την πρώτη φορά που κάθισε στον πάγκο των «σαμουράι» προκάλεσε ποδοσφαιρικό σεισμό. Η Αργεντινή του Λιονέλ Μέσι έπεσε στο καναβάτσο σε εκείνο το φιλικό 1-0 το φθινόπωρο του 2010 και στην Ιαπωνία πίστεψαν ότι βρήκαν έναν ποδοσφαιρικό… Βούδα. Ακολούθησαν 19 αήττητα παιχνίδια και η κατάκτηση του Κυπέλλου Ασίας το 2011.

Η «Zac Japan» ήταν η νέα μόδα που προκαλούσε φρενίτιδα. Ακόμα και o αυτοκράτορας Ακιχίτο άνοιξε τις πύλες του παλατιού του τον Οκτώβριο του 2011 για να τον τιμήσει, κάτι σπάνιο στην Ιαπωνία, πόσω μάλλον για άνθρωπο του ποδοσφαίρου. Η Ιαπωνία έγινε χρονικά η πρώτη χώρα που προκρίθηκε στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, τα πάντα έδειχναν να κυλάνε ρολόι. Μέχρι που ήρθε το περσινό Confederations Cup. Ο Zac-Son (όπως τον λένε οι Ιάπωνες) πίστεψε ότι η ομάδα του είχε ψηλώσει. Εφυγε με τρεις ήττες (από Βραζιλία, Ιταλία, Μεξικό), ένα τσουβάλι γκολ στην πλάτη (9) και με το ηθικό στο ναδίρ.

Εκτοτε, ακούει περισσότερες αρνητικές, παρά θετικές κριτικές. Κατηγορείται πως είναι μεροληπτικός υπέρ των λεγεωνάριων, πως παίζει χωρίς αληθινό φορ, πως η ομάδα δεν τρέχει όπως παλιά, πως άλλα κάνει στις προπονήσεις κι άλλα στους αγώνες. Μετά την ήττα της πρεμιέρας από την Ακτή Ελεφαντοστού ο θρυλικός Χιντετόσι Νακάτα βγήκε φόρα παρτίδα και είπε πως: «δεν μπορώ να καταλάβω τι παίζουμε με Τζακερόνι». Υπάρχει απάντηση. Με τον Τζακερόνι, οι Ιάπωνες παίζουν απέναντι στην Εθνική μας, τα ρέστα τους…

ΤΟ ΔΕΞΙ ΧΕΡΙ

Τον λένε Νταϊσούκε Γιάνο. Στα 15 του άφησε το Τόκιο και πήγε στα τσικό της Τορίνο με όνειρο να παίξει σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Μετά από 15 χρόνια τα κατάφερε, αλλά ως μεταφραστής! Είναι η σκιά του Τζακερόνι. Είναι μαζί του παντού. Από το πρωί έως το βράδυ. Στο γήπεδο, το εστιατόριο, το γυμναστήριο ή σε κάποια εκδήλωση.

Υποστηρίζει πως: «στη θητεία του στην Ιαπωνία, ο Αλμπέρτο έχει δει 232 παιχνίδια και ήμουν παρών στα 230. Εχασα μόνο δύο και αυτά για έκτακτους οικογενειακούς λόγους» Θυμάται πως σε ένα από τα πρώτα του ματς ο Τζακερόνι έδειξε έναν παίκτη με το δάχτυλο, χειρονομία που στην Ιαπωνία υποδηλώνει πως κάποιος είναι γυναίκα! Σήμερα, ο Γιάνο είναι τόσο αναγνωρίσιμος στη χώρα του, που τον σταματάνε πια στον δρόμο ώστε να μεσολαβήσει για συμβουλές στον «Zac». Το ποδοσφαιρικό του όνειρο, έγινε πράξη!

ΟΙ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ

Ποτέ του δεν υποσχέθηκε τίποτα: «Θέλω όταν αυτή η περιπέτεια τελειώσει, απλώς όλοι να θυμούνται ότι οι δικοί μου οι σαμουράι έπαιξαν καλό ποδόσφαιρο», είναι τα μόνιμα λόγια του. Ωστόσο, έχει να αντιμετωπίσει τις συγκρίσεις.

Η Ιαπωνία του προκατόχου του Τακέσι Οκάντα και αυτή του Φιλίπ Τρουσιέ (το 2002 και το 2010 αντίστοιχα) κατάφεραν να προκριθούν στους «16» του Μουντιάλ χωρίς να έχουν παίκτες σε Μίλαν (Χόντα), Ιντερ (Ναγκατόμο) ή Σάλκε (Ουτσίντα) όπως αυτός. Ο ιταλόφωνος Ναγκατόμο ορκίζεται πως: «από τότε που ήρθε, έχουμε γίνει πολύ καλύτερη ομάδα», μα πίσω στη «χώρα του ανατέλλοντος ηλίου», η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Ιταλού έχει κλονιστεί ανεπανόρθωτα.

Σωτήρης Μήλιος/SportDay