Ημέρα ντέρμπι σήμερα και το μυαλό γυρνάει στα παλιά.
Όχι μονάχα επειδή μας έχουν λείψει αυτά που μέχρι και πριν ένα χρόνο θεωρούσαμε δεδομένα: Να μαζευτούμε με την παρέα μας. Να πάμε στο γήπεδο. Να πανηγυρίσουμε αγκαλιά ένα γκολ…
Αλλά κι επειδή είναι αναπόφευκτο το flash back όταν συναντώνται ζευγάρια τόσο κλασικά όσο το Παναθηναϊκός-ΑΕΚ. Είναι σχεδόν αδύνατο να μην πλημμυρίσει το μυαλό από αναμνήσεις, χαρές, πίκρες, ξενερώματα και άλλα συναισθήματα.
Λίγες ώρες λοιπόν πριν τη σέντρα στη Λεωφόρο, τέσσερις παραγωγοί του bwinΣΠΟΡ FM 94,6 (δυο από κάθε «πλευρά») ανακαλούν το ντέρμπι που τους σημάδεψε.
Και εξηγούν το γιατί…
Βάιος Τσούτσικας
Μέχρι να κάνει την κάθετη ο Μαρσέλο στον Μαλαδένη και αυτός, σκοράροντας στο 14’, αναγκάσει τον ντυμένο με μουσταρδί και μαύρο καρό σακάκι Ντουμίτρου Ντουμιτρίου να σηκωθεί από τον πάγκο πανηγυρίζοντας, παραλίγο να κατακτήσω ένα ιδιότυπο νταμπλ:
Να φάω ξύλο, δηλαδή, από τους οπαδούς και της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού.
Βλέπετε εκείνη την 1η του Μάρτη 1998, όταν ακόμα τα γήπεδα φιλοξενούσαν οπαδούς και των δύο αντιπάλων η επιλογή ήταν η εξής: Δεν πάμε πέταλο, θα πάρουμε εισιτήρια κάπου κεντρικά για να απολαύσουμε το ματς.
Ο Παναθηναϊκός είχε μακράν την καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος, η ΑΕΚ είχε εξαιρετική ομάδα. Απόφαση που υποστηρίχθηκε και από την επιλογή να ανέβουμε με ταξί στο ΟΑΚΑ, αποφεύγοντας το ταξίδι Πειραιάς-Ειρήνη με το τρένο προς αποφυγήν «επαφών» με φίλους της ΑΕΚ.
Φτάνουμε, λοιπόν, με τον Γιώργη τον κολλητό μου στην Κηφισίας στο ύψος του ΟΑΚΑ και βλέπουμε ένα άδειο πούλμαν με πράσινα διακριτικά να φλέγεται. Προφανώς μετέφερε οπαδούς του Παναθηναϊκού και δέχθηκε επίθεση από ΑΕΚτζήδες.
Τρώμε το πρώτο σοκ για να ακολουθήσει το επόμενο. Το κόβουμε, λοιπόν, από το δρομάκι το κατηφορικό για να βγούμε στη Σπύρου Λούη και βρίσκουμε εμπρός μας καμία 50αριά «ένθερμους» υποστηρικτές της ΑΕΚ έτοιμους για πέσιμο.
Γυρνάμε το μπρος-πίσω και πέφτουμε σε ανάλογο γκρουπ «πρασίνων». Αποτέλεσμα; Διαφύγαμε μέσω των παρτεριών και με τη βοήθεια του Υψίστου.
Ανάβουμε ένα τσιγάρο, αράζουμε στην εξέδρα και πριν το καταλάβουμε είδαμε το κύριο με το καρό σακάκι όρθιο να πανηγυρίζει…
Κώστας Μιαούλης
Αποτελεί ένα από τα ζευγάρια που σίγουρα έχω παρακολουθήσει και περιγράψει αγώνες στη ζωή μου και πολλά θα μπορούσαν να είναι τα ματς που ξεχωρίζω.
Για να τα διαχωρίσω ωστόσο, από πρωτάθλημα και Κύπελλο, αλλά και από ματς με γηπεδούχο τον ΠΑΟ ή την ΑΕΚ, θα πάω στα παιχνίδια πρωταθλήματος με γηπεδούχους τους «πράσινους».
Μια από τις πλέον ιδιαίτερες νίκες της Ένωσης και τελευταία ως φιλοξενούμενης, σε κανονική διάρκεια πρωταθλήματος (χωρίς να υπολογίζουμε πλέι-οφ) είναι την περίοδο 2006-07 στο 1-2.
Ένα ματς του οποίου προηγήθηκαν πρωτοφανή, ακόμα και για τα δεδομένα εκείνης της εποχής που επιτρέπονταν ακόμα οι μετακινήσεις, επεισόδια, με συγκρούσεις για πάρα πολύ ώρα, με δεκάδες πολεμοφόδια και σώμα με σώμα, ανάμεσα στους οπαδούς των δύο αντιπάλων.
Θεωρώ πως αποτελεί ένα ματς ορόσημο γι’ αυτά που προηγήθηκαν του αγώνα, μια και όσα προηγήθηκαν εκτός και εντός γηπέδου κυρίως, με τις συγκρούσεις να κρατούν πάρα πολλή ώρα, και εμένα με τον επί χρόνια συνάδελφο Σωτήρη Κωσταβάρα να περιγράφουμε σαν πολεμικοί ανταποκριτές.
Ακόμα και για μένα το εύρος και η χρονική διάρκεια της σύγκρουσης με τεράστια μετακίνηση οπαδών από την πλευρά εκείνων του Παναθηναϊκού προς το μέρος του πετάλου προς την Σπύρου Λούη.
Αυτό το ματς που τελείωσε με νίκη υπέρ της ΑΕΚ, την τελευταία ως πέρσι σαν φιλοξενούμενης, θεωρώ πως αποτέλεσε και την αρχή του τέλους για τις εκτός έδρας μετακινήσεις και μου έχει μείνει κυρίως γιατί ήταν το τελευταίο ίσως για το πρωτάθλημα τουλάχιστον με τόσο σφοδρές συγκρούσεις σε διάρκεια και έκταση.
Διονύσης Δεσύλλας
Όταν μου ζητήθηκε να ξεχωρίσω ως βίωμα ένα αθηναϊκό ντέρμπι Παναθηναϊκός-ΑΕΚ, η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα.
Κι αυτό διότι μου έχουν μείνει αρκετά, χαραγμένα στη μνήμη μου για διαφορετικούς λόγους. Είτε βλέποντάς τα από το σπίτι μου ως παιδί, είτε αργότερα από την κερκίδα, είτε στη συνέχεια από τα δημοσιογραφικά θεωρία.
Το πρώτο που δε θα ξεχαστεί με τίποτα ήταν εκείνο στον «μαγικό» για τον Παναθηναϊκό Απρίλη του 1996. Τότε που ο κόσμος του «τριφυλλιού» ζούσε την απόλυτη τρέλα, με πρόκριση στους 4 του Τσάμπιονς Λιγκ, κατάκτηση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ στο Παρίσι και νίκη που ισοδυναμούσε με πρωτάθλημα στο ΟΑΚΑ επί της ΑΕΚ. Όλα αυτά μέσα σε λίγες μέρες, με την πλατεία Ομονοίας να γίνεται κάθε λίγο και λιγάκι… Λεωφόρος.
Χουάν Χοσέ Μπορέλι, λοιπόν, με κεφαλιά-ψαράκι και 1-0 στο ΟΑΚΑ. Ένα γκολ-μισός τίτλος για τους πράσινους που είδαν σε εκείνο το ματς την Ένωση να χάνει ευκαιρίες, αλλά αυτούς να φεύγουν με χαμόγελα από το γήπεδο χάρη στον Χότα-Χότα.
Ένα δεύτερο αθηναϊκό ντέρμπι στο οποίο θέλω να σταθώ είναι πιο πρόσφατο και συγκεκριμένα το περσινό. Εκεί που από το 0-2 της ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός των χιλίων προβλημάτων έκανε τη μεγάλη ανατροπή και πήρε τη νίκη με 3-2. Αυτό το ματς αποτέλεσε την αφετηρίας της πράσινης αντίδρασης.
Ακόμη θυμάμαι την ώρα της περιγραφής τον Κώστα Μιαούλη να με κοιτάζει και να λέει στο μικρόφωνο «μια καλή στοιχηματική επιλογή για να σκοράρει είναι ο Κολοβέτσιος». Όλα αυτά όταν ο έμπειρος στόπερ έμπαινε ως αλλαγή στο παιχνίδι.
Λίγο αργότερα με κεφαλιά σημείωσε το νικητήριο γκολ με τον «Μιάου» να έχει γουρλώσει το μάτι του κι εγώ να του φωνάζω «Κολοβέτσιος, Κολοβέτσιος»!
Αξέχαστη, επίσης, θα μείνει η εικόνα με τον Γρηγόρη Παπαβασιλείου να δακρύζει, βγάζοντας με αυτόν τον τρόπο από μέσα του όλα όσα είχε περάσει το τμήμα. Τέτοια ήταν η πίεση στον Παναθηναϊκό.
Ακόμη κι ο πιο αθόρυβος… πιστός στρατιώτης της ομάδας λύγισε, δίνοντας μας ένα πλάνο το οποίο θα βλέπουμε και θα ξαναβλέπουμε στο πέρασμα των χρόνων και θα θυμόμαστε τη στιγμή.
Κώστας Κετσετζόγλου
Η πρώτη φορά δεν ξεχνιέται ποτέ. ΑΕΚ-Παναθηναϊκός 0-1, την πρώτη μέρα που μπήκε κόσμος στην Σκεπαστή.
Εκεί είχαμε κι εμείς εισιτήριο αλλά ο πατέρας μου που πήγαινε γήπεδο μόνο για χάρη μου επέμενε να φάμε πρώτα κι όταν φτάσαμε είχε κλείσει γιατί δεν χώραγε κουνούπι.
Μαζί με καμιά εκατοστή αργοπορημένους μας έβαλαν στους όρθιους, βασικά με ψιλο-ντου μπήκαμε αλλά για να μην το μάθει η μάνα μου διαγράφτηκε από το μυαλό μας, και έτσι είχα την ευκαιρία να ζήσω από απόσταση αναπνοής το γκολ του Ορέ με το κεφάλι μου κολλημένο στα κάγκελα. Από την πρώτη φορά φάνηκε πως θα πήγαινε η δεκαετία του 80…
Σήμερα όμως το παιχνίδι είναι με γηπεδούχο τον ΠΑΟ στην αγαπημένη Λεωφόρο. Εκεί η πρώτη φορά ήταν νίκη. Πάλι στους όρθιους, προς την πλευρά της 14, στη γωνία. Δύο γκολ ο Βαγγέλης Βλάχος, τα είδα το βράδυ στην τηλεόραση… Δεν ήταν και η καλύτερη θέση που λέει κι η διαφήμιση. Αλλά ήμουν εκεί, αυτό μετράει.
Όταν όμως κάποιος με ρωτάει ποιο ματς ΠΑΟ-ΑΕΚ έρχεται πρώτο στο μυαλό είναι ένα. Το γκολ του Οκόνσκι με το φάουλ, την σεζόν της απέραντης ευτυχίας. Μετά από 5 χρόνια πίκρας χωρίς νίκη και κυριαρχίας του Παναθηναϊκού εκείνο ήταν ένα υπέροχο απόγευμα.
Η πρώτη Ανάσταση πριν το Πάσχα της γενιάς μου στις 7 Μαΐου του 89. Αυτό είναι το πιο αγαπημένο. Αν τα βάλουμε κάτω όμως μπορώ να τα θυμηθώ όλα ένα προς ένα. Γιατί πάντα η μέρα του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό είναι μια μεγάλη μέρα. Και πάντα θα μετράω τις ώρες μέχρι η μπάλα να κυλήσει στο χορτάρι… Όπως και σήμερα.
_003740.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
