3D: Το πιο δύσκολο αντίο…

Κάποτε θα γινόταν και αυτό. Ο χρόνος είναι αμείλικτος για όλους και δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό για τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Αφού κλείσει τα 36 του χρόνια τον ερχόμενο Μάιο, θα βάλει τέλος στην τεράστια καριέρα του. Είναι οριστικό! Βέβαια, αν οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού μπορούσαν να βρουν έναν τρόπο για να «παγώσουν τον χρόνο» και να χαίρονται ες αεί τους πόντους και τις ασίστ του «3D», θα το έκαναν με κλειστά μάτια.

Του Τάσου Νικολόπουλου

Η αλήθεια είναι ότι λίγο-πολύ ο κόσμος του Παναθηναϊκού περίμενε ότι στο τέλος της σεζόν ο «Μητσάρας» θα έλεγε το μεγάλο αντίο, αλλά είναι διαφορετικό να το υποπτεύεσαι και διαφορετικό να το διαβάζεις επίσημα. Ακόμη πιο διαφορετικό-ανατριχιαστικό θα είναι το συναίσθημα όταν έρθει η ώρα για το τελευταίο παιχνίδι και τον μεγάλο αποχαιρετισμό κι ακόμη περισσότερο στο πρώτο ματς της επόμενης σεζόν χωρίς τον άνθρωπο-μαέστρο της ομάδας τα τελευταία 12 χρόνια.

Το κενό θα είναι μεγάλο και δεν αφορά μόνο τον Παναθηναϊκό, αλλά το άθλημα συνολικά. Γιατί ανεξάρτητα από τις οπαδικές προτιμήσεις του καθενός, ο Δημήτρης Διαμαντίδης αποτελεί τεράστιο κεφάλαιο και σημείο αναφοράς για το ελληνικό μπάσκετ. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να το αναλύσω περισσότερο, ούτε να αραδιάσω τα αμέτρητα επιτεύγματα και τους τίτλους του σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο.

Στο τέλος της σεζόν ο Παναθηναϊκός θα αποχαιρετήσει τον αρχηγό του και νομίζω ότι αυτό θα είναι το πιο δύσκολο αντίο από όσα έχουν υπάρξει τα τελευταία χρόνια. Και εξηγώ: Όταν αποχώρησε η άλλη «σημαία», ο Φραγκίσκος Αλβέρτης το 2009, υπήρξε συγκίνηση και κόμπος στο στομάχι, αλλά στο τιμόνι παρέμενε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, έχοντας μαζί του Διαμαντίδη, Μπατίστ και Τσαρτσαρή. Και αναφέρω αυτούς συγκεκριμένα, γιατί είχαν συνεχή παρουσία στην ομάδα.

Το 2012 έφυγε μετά από 13 χρόνια ο στρατηγός «Ζοτς» και πρωτεργάτης των επιτυχιών, αλλά παρά την πίκρα και την στεναχώρια, ακόμη και σήμερα υπάρχει η κρυφή ελπίδα του κόσμου και όχι μόνο, ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψει στην ομάδα της καρδιάς του. Ακολούθησαν ο Τσαρτσαρής το 2013 και ο Μπατίστ, που έφυγε το καλοκαίρι της… αποδόμησης και επέστρεψε έναν χρόνο αργότερα και πλέον αυτός που έμεινε για το… τελευταίο αντίο είναι ο «3D».

Στα δικά μου μάτια, θα είναι, όπως έγραψα και παραπάνω, το πιο δύσκολο αντίο απ’ όλα, γιατί ο «Μήτσος» είναι ο τελευταίος παίκτης της χρυσής 15αετίας του Παναθηναϊκού. Μιλάμε για τίτλους τέλους και τέλος εποχής για μια ομάδα που επί χρόνια κρατούσε ψηλά τη σημαία του συλλόγου και έκανε συνεχώς περήφανους τους φιλάθλους της. Το ιδανικό για τον ίδιο θα είναι να κλείσει αυτή την τεράστια καριέρα με τίτλο ή τίτλους, αλλά ακόμη κι αν αυτό δεν συμβεί, είναι σίγουρο ότι ο ίδιος θα έχει κάνει τα πάντα για να το καταφέρει. Όπως έχει κάνει πάντα μέχρι τώρα…

Ασφαλώς και ο Παναθηναϊκός ως σύλλογος υπήρχε και θα υπάρχει και μετά τον Δημήτρη Διαμαντίδη, όπως δήλωσε ο ίδιος στην συνέντευξή του στην εφημερίδα «Πράσινη». Προφανώς και θα προχωρήσει και θα συνεχίσει να γεμίζει την ήδη πλούσια τροπαιοθήκη του, αλλά ας μην… κοροϊδευόμαστε. Το τέλος της σεζόν 2015-16 δεν θα είναι σαν τα προηγούμενα.

Ο Παναθηναϊκός θα τον αποχαιρετήσει και έκτοτε, τίποτε δεν θα είναι το ίδιο. Ειδικά για τους 30άρηδες και βάλε, που μεγάλωσαν και «ψήλωσαν» όλα αυτά τα χρόνια με τον «εξάστερο». Ο μεγάλος αρχηγός θα αποτελέσει μια γλυκιά ανάμνηση και η φανέλα με το «13» πιθανότατα θα βρει θέση στην οροφή του ΟΑΚΑ, δίπλα σε αυτή του Φραγκίσκου Αλβέρτη. Γιατί, αυτό είναι σωστό…

Υ.Γ.: Η πρώτη σκέψη του Δημήτρη Διαμαντίδη είναι να μην μείνει στον χώρο του μπάσκετ, μετά την απόσυρσή του από τα παρκέ. Δικαίωμά του είναι, φυσικά, αλλά μήπως θα πρέπει να το ξανασκεφτεί; Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο…