Ο πιο ύπουλος εχθρός (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Aν είχα 10 ευρώ για κάθε φορά που ακούστηκε η λέξη «υπομονή» από τα χείλη του Παναγιώτη Γιαννάκη στη χθεσινή συνάντησή του με τους δημοσιογράφους εδώ στη Γρανάδα, θα είχα βγάλει το αεροπορικό εισιτήριο για το Πεκίνο. Αν η Εθνική πετύχει ένα τρίποντο για κάθε έκκληση για «υπομονή», θα έλθει μαζί μου στο Πεκίνο, δαφνοστεφανωμένη.

«Ο εχθρός μας», τονίζει ο Γιαννάκης, «είναι ο πανικός. Μόνο από αυτόν κινδυνεύουμε. Το μπάσκετ δεν τελειώνει παρά μόνο στο 40ό λεπτό. Και πάντοτε υπάρχει η επόμενη μέρα. Οποιος βιαστεί να πει "τελειώσαμε" στην πρώτη αναποδιά, καταστράφηκε. Θα τρέχει και δεν θα φτάνει. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι...». Καταλαβαίνετε ποια λέξη ακολούθησε. Τη συνόδευσε, όμως, μία παράκληση: «Υπομονή όχι μόνο από τους παίκτες, αλλά και από εσάς, τους εκπροσώπους των Μέσων Ενημέρωσης». Ο ανύποπτος αναγνώστης ίσως υποθέσει ότι ο Γιαννάκης προετοιμάζει το έδαφος για πιθανή αποτυχία. Εγώ νομίζω ότι περισσότερο τον «στοιχειώνει» η αποκαρδιωτική εικόνα του τελικού του περσινού Μουντομπάσκετ. Εκεί, η Εθνική μας παρέδωσε τα όπλα υπερβολικά γρήγορα. Μαζί χάθηκε και μέρος της αυτοπεποίθησης η οποία χτίστηκε με ιδρώτα και αίμα στο σερί των 13 νικών. Η πληγή δεν έχει κλείσει ακόμα, όσο κι αν εκείνος ο τελικός ήταν μαγική εικόνα.

Η ανυπομονησία μπορεί να φέρει βιασύνη και η βιασύνη προχειρότητα. Η μεθοδικότητα είναι το μεγάλο της όπλο. Αρχής γενομένης από το αποψινό, γεμάτο παγίδες, παιχνίδι. Ο Γιαννάκης επισημαίνει, σωστά, ότι το Ισραήλ είναι ομάδα που «ξέρει να σου πειράζει το μυαλό». Εκνευρίζει τον αντίπαλο, του προξενεί βραχυκυκλώματα, μετατρέπει την τρίχα σε τριχιά και κλέβει αποτελέσματα όταν υποτιμηθεί.

«Να θυμάστε τον αγώνα με το Κατάρ στην Ιαπωνία», έλεγε χθες ο προπονητής. Τότε οι Αραβες χρησιμοποίησαν τον ενθουσιασμό τους ως κινητήρια δύναμη και προηγήθηκαν με διαφορές μεγαλύτερες των 15 πόντων. Αλλά η Εθνική εφάρμοσε με επιμονή το σχέδιό της, έκανε τις απαραίτητες μικροδιορθώσεις, βρήκε τους σωστούς παίκτες, νίκησε εύκολα.

Μες στη μετριότητά του, το Ισραήλ είναι μετρημένα κουκιά σε σχέση με τα δύο «αινίγματα» που βρέθηκαν από τα καπρίτσια της κληρωτίδας στον δρόμο μας. Οσο οίστρο κι αν έβαλαν στις αποσκευές τους τα Σερβόπουλα ξεκινώντας για τη Γρανάδα, δεν παύουν να είναι μια εθνική Νέων, ενισχυμένη από τον Γκούροβιτς του Περιστερίου, τον Γιάριτς του Περιστερίου και τον αποτυχημένο στο ΝΒΑ Μίλιτσιτς, με προπονητή το Σλάβνιτς της Δάφνης. Οση παράδοση κι αν μεταφέρουν στους ώμους τους τα Ρωσάκια, είναι ουσιαστικά ίδια κι απαράλλαχτη η μέτρια ομάδα του 2005, με καλύτερο προπονητή έστω (Μπλατ αντί Μπάμπκοφ), αλλά και βασανισμένη από το ντεφορμάρισμα των Κιριλένκο, Χριάπα, Μόνια.

Η καλή Ελλάδα θα φύγει από τη Γρανάδα με ρεκόρ 3-0. Οχι βέβαια για την Αθήνα, αλλά για τη Μαδρίτη. Επειδή όμως στα 8+1 Ευρωμπάσκετ μου έχω ζήσει στο πετσί μου τις καταστροφές του 1999 (Ντιζόν) και του 2001 (Αττάλεια), θα φυλάξω τα ρούχα μου και θα κάνω αυτό που ζητάει απ' όλους μας εδώ ο Γιαννάκης. Υπομονή. Κάθε αγώνας με τη σειρά του. Με 11 συμμετοχές σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα -και 3 μετάλλια- στο παλμαρέ του, ο «δράκος» γνωρίζει καλά τη συνταγή της επιτυχίας. Aλλωστε δεν είχε συμμετοχή στο στραπάτσο ούτε το 1999, ούτε το 2001.