Mε το φτωχό μου το μυαλό (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις πολιτών σε βοήθεια κρατικής επιχείρησης ήταν στον Μάρνη το 1916 και τη Δουνκέρκη το 1940. Στην πρώτη περίπτωση οι ταξιτζήδες του Παρισιού μετέφεραν τις ενισχύσεις του γαλλικού στρατού στο μέτωπο του Μάρνη που κατέρρεε και στη δεύτερη ιδιοκτήτες σκαφών αναψυχής και ψαράδικων της Νότιας Αγγλίας έκαναν τη διαδρομή Ντόβερ-Δουνκέρκη για να διασώσουν όσους άνδρες του εκστρατευτικού σώματος είχαν ξεμείνει στη Δουνκέρκη κατά τη διάρκεια της αγγλικής υποχώρησης. Και οι δύο κινητοποιήσεις ήταν ασήμαντες στρατιωτικά, αλλά σημαντικές επικοινωνιακά, αφού ενίσχυσαν τον ηθικό του άμαχου πληθυσμού, δίνοντάς του την αίσθηση ότι μετέχει στις στρατιωτικές επιχειρήσεις.

Αφού σημειώσω ότι οι επιχειρήσεις στον Μάρνη και τη Δουνκέρκη έγιναν με την εποπτεία του γαλλικού και αγγλικού επιτελείου, να προσθέσω ότι σε περιόδους κρίσεως δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα από ορδές πολιτών που ξαμολιούνται στους δρόμους. Παρενθετικά, οι στρατηγικοί βομβαρδισμοί των συμμάχων στις ανατολικές περιοχές της Γερμανίας στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έγιναν για να τρομοκρατηθεί ο πληθυσμός, να βγει στους επαρχιακούς δρόμους προσπαθώντας να φύγει προς το Βερολίνο και να παρεμποδίσει τα στρατεύματα της Βέρμαχτ, στην προσπάθεια να ενισχυθεί το ανατολικό μέτωπο.

Αυτό λοιπόν που έκαναν οι σύμμαχοι στην Πρωσία προσπάθησαν να πετύχουν Ελληνες δημοσιογράφοι, προτρέποντας πολίτες να ταξιδέψουν στην Ηλεία και να μεταφέρουν τρόφιμα και νερό στους πολίτες. Και ευτυχώς που η Ηλεία πέφτει μακριά και ο κόσμος δεν ανταποκρίθηκε, διαφορετικά σε περίπτωση που το ίδιο είχε συμβεί στη Μαλακάσα και για βοήθεια των πυρόπληκτων είχαν αμοληθεί μερικές δεκάδες χιλιάδες Αθηναίοι, τα αποτελέσματα θα τα θυμόμαστε ακόμα και σήμερα.

Γιατί λοιπόν στη Μαλακάσα; Επειδή η Μαλακάσα είναι από τις λίγες δασωμένες περιοχές της Αττικής υποψήφια για εμπρησμό και σε μία εβδομάδα γίνεται μια μεγάλη συναυλία. Το επόμενο Σάββατο η Didi Music διοργανώνει συναυλία των Tool, την οποία αναμένονται να παρακολουθήσουν 15 χιλιάδες άτομα. Σε περίπτωση λοιπόν που η κυβέρνηση αναφέρει σοβαρά την ύπαρξη τρομοκρατικού σχεδίου εμπρησμών, μία συναυλία κοντά σε δάσος με 15 χιλιάδες άτομα να μην είναι ακριβώς νηφάλια δεν είναι ιδανικός χώρος για χτύπημα; Η Didi Music έχει 20 χρόνια πείρα σε συναυλίες και είμαι βέβαιος ότι θα πάρει κάθε μέτρο για προστασία των θεατών, αλλά ο κίνδυνος παραμένει ορατός και το υπουργείο Δημόσιας Ταξης θα έπρεπε να τουλάχιστον να πάρει δημόσια θέση.

Οπως και κάποια στιγμή οι δημοσιογράφοι πρέπει να πάρουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν στη γηπεδική βία. Αν οι αθλητικοί δημοσιογράφοι έχουν γίνει τελάληδες και με ένα ευρώ διαβάζουν όποια καφρία στέλνουν οι ακροατές στον αέρα ή ακόμα χειρότερο οι ίδιοι κάφροι και εκεί που πάει να ησυχάσει ο κόσμος, πουλάνε τσατσιλίκι στις διοικήσεις, βρίσκοντας δικαιολογίες πριν από το ματς σε πιθανά λάθη του Κασναφέρη, το ραδιόφωνο δεν πάει καθόλου καλά. Καταλαβαίνω ότι κάποιοι διαβάζουν μόνο μηνύματα επειδή δεν έχουν κάτι να πουν, αλλά η δικαιολογία είναι τόσο γελοία όσο το να πας σε ένα μαγαζί και ο τραγουδιστής να ανέβει στην πίστα με κασετόφωνο επειδή δεν μπορεί να τραγουδήσει. Τέλος πάντων, και επειδή τη Δευτέρα ξεκινάμε ραδιοφωνικές εκπομπές με τον Κάρπετ, δηλώνω ότι φέτος, με το που θα μπαίνω στούντιο, το monitor για τα μηνύματα θα κλείνει και το ίδιο θα κάνει ο Κάρπετ. Οχι τίποτα άλλο, αλλά βλέποντας την καφρία και τη χολή κάποιων μηνυμάτων, χαλάει το κέφι και με χαλασμένο κέφι η εκπομπή σταματάει να έχει πλάκα.

Οπως και ο Πέτρος Κόκκαλης πολύ καλά αντιλαμβάνεται ότι η τιμωρία το πρώτο ματς του Τσάμπιονς Λιγκ να γίνει κεκλεισμένων των θυρών δεν είναι καθόλου της πλάκας. Οχι επειδή ο Ολυμπιακός θα χάσει χρήματα, αφού το μόνο σημαντικό έσοδο που θα χάσει θα είναι τα εισιτήρια που θα κόβονταν στα γκισέ, αλλά το πλήγμα στο πρεστίζ της ομάδας. Κάθε παρουσιαστής εκπομπής καναλιού που θα καλύπτει έστω και τα highlights του αγώνα θα είναι υποχρεωμένος να αναφέρεται στις άδειες κερκίδες και τους λόγους που προκάλεσαν την τιμωρία. Και το χειρότερο είναι ότι δεν βλέπω λόγο τα επεισόδια να μην επαναληφθούν.

Δυστυχώς τα επεισόδια της Λεωφόρου Λαυρίου πάνε να ξεχαστούν χωρίς να υπάρξει κάθαρση στον χώρο των οργανωμένων. Γιατί γρήγορα η κοινή φίλαθλη γνώμη έχασε τη σημαντικότητα του γεγονότος. Το αντικείμενο των ανακρίσεων δεν ήταν να αποδειχθεί ότι όλοι οι οπαδοί του Ολυμπιακού ήταν εγκληματίες, ότι την ευθύνη είχε ο Κόκκαλης και ότι η κυβέρνηση πρέπει να πάρει πίσω τα τελευταία 10 πρωταθλήματα του Ολυμπιακού και να δώσει εννέα στον Παναθηναϊκό και ένα στην ΑΕΚ. Μπορεί οι οπαδοί του Παναθηναϊκού να γούσταραν μια τέτοια σκέψη, αλλά το μόνο που πέτυχαν ήταν να κάνουν μετριοπαθέστερους οπαδούς του Ολυμπιακού να αμυνθούν.

Η υπόθεση της Λαυρίου είχε δύο σκέλη. Να βρεθούν οι δολοφόνοι και να παρθούν μέτρα για την καταπολέμηση του χουλιγκανισμού. Το πρώτο είναι καθαρά δικαστικό και δεν μπορώ να έχω κρίση. Στο δεύτερο όμως έχω. Με τον υποκριτικό τρόπο που αντιμετωπίστηκε το θέμα, όχι μόνο δεν χτυπήθηκε ο χουλιγκανισμός, όχι μόνο οι σύνδεσμοι θα συνεχίσουν να παίρνουν εισιτήρια -έστω και κάτω από το τραπέζι-αλλά και η ΑΕΚ που τον προηγούμενο χρόνο έμεινε μακριά από τη συνδιαλλαγή, φέτος θα δίνει εισιτήρια στους οργανωμένους. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο λυπηρό από τις χαμένες ευκαιρίες.