Tι δείχνουν οι τελευταίες κινήσεις... (SportDay / Μιχάλης Τσόχος)

Η ΑΕΚ εξακολουθεί να κάνει μεταγραφές με προφανή στόχο την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Η απόκτηση του Μανού γίνεται προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν έχει σημασία πόσα ακριβώς χρήματα θα σπαταλήσει για την απόκτηση με τη μορφή δανεισμού του Μανού. Προφανώς λίγα, πολύ λίγα... Εχει όμως σημασία να δούμε γιατί τον αποκτά. Πρόκειται για μία επιπλέον λύση. Πρόκειται για την απόκτηση ενός παίκτη σε θέση που η ομάδα δεν πονά. Δεξί εξτρέμ ή δεξί χαφ ή δεύτερος επιθετικός δεν είναι η πρώτη ανάγκη ενίσχυσης της ΑΕΚ. Ο Φερέρ όμως και ο Νικολαΐδης προφανώς δεν σκέφτηκαν έτσι. Και λέω προφανώς, διότι η ΑΕΚ δεν έψαχνε εδώ και ενάμιση-δύο μήνες (από τότε που πήρε τον Παππά δηλαδή) παίκτη σε αυτή τη θέση. Οταν όμως της προέκυψε το ενδεχόμενο να αποκτήσει έναν, αν μη τι άλλο, πολύ γρήγορο ποδοσφαιριστή και τέτοιου επιπέδου, ο οποίος στο ελληνικό πρωτάθλημα μπορεί σε κάποια ματς τουλάχιστον να κάνει τη διαφορά ή να δώσει λύσεις, τον αποκτά. Και αυτή νομίζω ότι είναι και μία απάντηση στο σενάριο «μόλις έμαθε τη Σεβίλλη, δεν πήρε τίποτα γιατί κατάλαβε ότι θα αποκλειστεί». Τελικά η ΑΕΚ μετά την κλήρωση έκανε την ακριβότερη φετινή μεταγραφή της (τον Μπλάνκο) και παίρνει και έναν παίκτη έστω και δανεικό (πληρώνοντας μόνο το σχετικά μικρό συμβόλαιό του), αλλά σε μία θέση που κανείς δεν υποστήριζε ότι είχε ανάγκη.

Βεβαίως, η απόκτηση του Μανού δεν αναιρεί και κάτι άλλο. Πρώτον, ότι η αμέλεια της ΑΕΚ στο ζήτημα απόκτησης γκολκίπερ έχει φτάσει σε πολύ επικίνδυνα επίπεδα με δεδομένες τις έως τώρα εμφανίσεις του Μορέτο και, δεύτερον, ότι παραμένει ως δεδομένο, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι από σύμπτωση δεν έπαιξε ακόμα το ματς με τη Βέροια, ότι η απόκτηση του Μπλάνκο άργησε πολύ.

Αυτά όσον αφορά την ΑΕΚ. Οσον αφορά τον Ολυμπιακό, η μη απόκτηση στόπερ (όπως φαίνεται τουλάχιστον, δεν θα πάρει) θα αποδειχτεί πιθανότητα το μεγαλύτερο κενό σε αυτή την ομάδα. Οσο για τις υπόλοιπες μεταγραφές, με το ελαφρυντικό ότι έγιναν λίγο βιαστικά, θα χρειαστούμε χρόνο για να τις κρίνουμε επί της ουσίας. Διότι δεν αμφισβητεί κανείς ότι στα χαρτιά αυτές του Ολυμπιακού είναι οι καλύτερες και ποιοτικότερες και αυτό δεν το λέμε εμείς αλλά η τιμή τους, που είναι σαφώς πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με τις αντίστοιχες της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού. Στο ποδόσφαιρο όμως δεν ισχύει πάντα το «ό,τι πληρώνεις παίρνεις» και τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά...

Τέλος, ο Παναθηναϊκός έχει συνθέσει το πιο περίεργο μωσαϊκό. Δύο επιστροφές. Για τη μία (τον Καραγκούνη) καταλαβαίνουμε όλοι και τη σημασία και τη χρησιμότητα και τη σπουδαιότητα. Για την άλλη (Τάκης Φύσσας) μάλλον περιμένουμε να δούμε και δυσκολευόμαστε να την καταλάβουμε. Επιπλέον έχουμε την επιβεβλημένη και στα χαρτιά απολύτως επιτυχημένη ενίσχυση στα γκολπόστ με τον Μάλαρτζ και στη συνέχεια πολλά ερωτήματα. Ενας πολύ ταλαντούχος Σενεγαλέζος (Ν'Ντογέ), ένας αμφιβόλου ποιότητας Νιγηριανός (Ενακαρίρε), ένας Βραζιλιάνος με πολύ καλό βιογραφικό (Μάτος), ένας Βάσκος στόπερ με πολλές συμμετοχές στην Πριμέρα Ντιβιζιόν (Σαριέγκι), ένας πιτσιρικάς ταλαντούχος Ελληνας (Δημούτσος) και πιθανότατα για το τέλος ένας αντικαταστάτης του Βύντρα. Δεν προκύπτει ξεκάθαρα ότι υπήρχε σχέδιο. Είναι λίγο μη ταιριαστές όσον αφορά τη λογική, την προέλευση και το αγωνιστικό σύστημα («παίζω από τα άκρα») του Πεσέιρο οι «πράσινες» μεταγραφές. Στο γήπεδο βεβαίως είναι πιθανό να φανούν ταιριαστές και να δημιουργήσουν καλή ομάδα. Αν αυτό συμβεί, θα αποδειχτεί ότι ο Βέλιτς και ο Πεσέιρο κάτι είχαν στο μυαλό τους, που δεν είναι εμφανές σ' εμάς τους υπόλοιπους.