Mαταίως περίμεναν ενισχύσεις... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Τι να πεις, τώρα; Πως «δεν το χωράει ανθρώπου νους»; Ε, και; Δυστυχώς χώρεσε -και περίσσεψε- στο πεδίο της πραγματικότητας. Ετσι όπως τη διαμόρφωσαν, εφιαλτική και θανατηφόρα, κρατικές «προτεραιότητες» δεκαετιών. Εγκληματικές «ιεραρχήσεις στόχων» που σχεδόν τις αθωώνεις, αν τις εκλάβεις ως επί μέρους παραλείψεις.

Ναι, «δεν το χωράει ανθρώπου νους». Να πεθαίνουν άνθρωποι περιμένοντας να φανεί κάποιο πυροσβεστικό όχημα -σαν στρατιώτες που σκοτώθηκαν σε μάχη, επειδή καθυστέρησαν να σπεύσουν οι ενισχύσεις. Να αδυνατούν τα όποια «παρακλάδια» κρατικού μηχανισμού να εκκενώσουν χωριά και να απεγκλωβίσουν κόσμο. Να πηγαίνουν «στο βρόντο» επί τρεις ώρες οι εκκλήσεις του δημάρχου Ζαχάρως να γίνουν εξονυχιστικές έρευνες σε συγκεκριμένους οικισμούς. Να παραμένουν απανθρακωμένα πτώματα σε κοινή θέα -λες και αναβίωσε η ναζιστική κατοχή, τότε που οι δήμιοι άφηναν συχνά έτσι τους εκτελεσθέντες προς «παραδειγματισμό» και τρομοκράτηση του πληθυσμού.

Ναι, «δεν το χωράει ανθρώπου νους». Το χώρεσε όμως η σύγχρονη Ελλάδα. Η «ισχυρή Ελλάδα της ΟΝΕ», για την οποία καμάρωνε ο Κ. Σημίτης. Η «καλύτερη Ελλάδα που υπάρχει και τη θέλουμε», αν θυμάστε τη σχετική υπόσχεση του Κ. Καραμανλή. Ιδεολογήματα της συμφοράς που «γίνονται ένα» με τα αποκαΐδια. Φανφάρες που ηχούν εξοργιστικές, εάν αναμετρηθούν με τις κραυγές αγωνίας. «Θεέ μου, πώς φθάσαμε ως εδώ;», αναρωτιόταν σ' ένα τραγούδι του ο Μαχαιρίτσας. Ρητορικό ερώτημα.

Η απάντηση είναι γνωστή. Δεν παραπέμπει μόνο στο ισχύον -εδώ και δεκαετίες- «κρυφό» κρατικό δόγμα, σύμφωνα με το οποίο η καταστροφή του περιβάλλοντος διαθέτει και τη «δημιουργική», επικερδή πτυχή της. Παραπέμπει, επιπλέον, στις ανατριχιαστικές επιπτώσεις του «οικονομικού ορθολογισμού». Τι θέλετε; Περισσότερα οχήματα, καλύτερο κι επαρκέστερο εξοπλισμό, περισσότερους -άρτια εκπαιδευμένους- πυροσβέστες; Τς, τς, τς... Τι λέτε βρε ανεύθυνοι «κρατιστές»; Να αυξήσουμε δημόσιες δαπάνες για τέτοια «ψιλοπράγματα»; Ελα μου ντε... Τούτη η -ανομολόγητη, πλην καταφανώς κυριαρχούσα- αντίληψη χρόνων, μοιραία θα ξεγυμνωνόταν κάποια στιγμή. Μόνο που αυτό έγινε με τρόπο απίστευτα τραγικό.

Οταν ανοίγεις τον ασκό του Αιόλου, ας μη νιώθεις σίγουρος για το τι έπεται. Μπορείς να σηκώνεις αδιάφορα τους ώμους (αρκεί να μην σε «πιάνουν» κάμερες), όταν καίγονται «παρθένες» εκτάσεις τις οποίες, ούτως ή άλλως, κάποια στιγμή θα περέδιδες σε οικοδομικούς συνεταιρισμούς ή «μεμονωμένους» οικοπεδοφάγους. Μπορείς να θολώνεις τα νερά, κραδαίνοντας με το ένα χέρι καταλόγους υποσχέσεων περί δασοπροστασίας και με το άλλο τη δαμόκλειο σπάθη που απειλεί το άρθρο 24 του Συντάγματος. Μπορείς να ελπίζεις ότι θα ξεχαστούν -σχετικά σύντομα- οι θάνατοι εποχικών πυροσβεστών, εκείνων με το πλεόνασμα αυτοθυσίας και το έλλειμμα πείρας κι εξοπλισμού. Ενα δεν μπορείς όμως: να καθορίσεις τα όρια της δράσης του «Φραγκενστάιν» που κατασκεύασες...

Ερχεται η στιγμή που δεν γίνονται στάχτες μόνο τα πεύκα των άκτιστων εκτάσεων, αλλά και οι ελιές των οικισμών. Ερχεται η στιγμή που δεν χάνονται μόνο δέντρα, αλλά και σπίτια. Ερχεται η στιγμή που απανθρακώνονται άνθρωποι, όχι μόνο τα κόκκινα ελάφια της Πάρνηθας. Ερχεται η στιγμή που απειλούνται συνοικίες της Αθήνας, κοντά στον Υμηττό ή στην Πεντέλη. Αντιλαμβάνονται, τότε, όλοι ότι η «συντεταγμένη πολιτεία» (τι καλόηχη έκφραση!) αδυνατεί παντελώς να συνεφέρει τους πάσης φύσεως μηχανισμούς κοινωνικής προστασίας, τους οποίους άφησε να «ατροφήσουν». Στο όνομα των «οικονομικών μονόδρομων» της «νέας εποχής».

Ξέρετε, υπό συνθήκες εκτάκτου ανάγκης καμία κρατική «μηχανή» δεν λειτουργεί, υποφερτά έστω, σε τομείς στους οποίους ποτέ δεν είχε προσανατολιστεί να δράσει. Το συμπέρασμα δεν είναι μόνο ελληνικό: ας θυμηθούμε τι παρατηρούσε ο διεθνής Τύπος, συμπεριλαμβανομένων αμερικανικών εφημερίδων, για τα κρούσματα τριτοκοσμικής αντιμετώπισης (;) της καταστροφής στη Νέα Ορλεάνη.

Δεν ήταν η Ελλάδα, βεβαίως, η μόνη χώρα που επλήγη τούτο το καλοκαίρι από πυρκαγιές. Αυτό συνέβη σε ολόκληρη, σχεδόν, τη Νότια Ευρώπη. Υπήρξε όμως άλλη χώρα, στην οποία η καταστροφή είχε τέτοια διάρκεια, σχεδόν «μονιμότητα», κατά τους θερινούς μήνες; Υπήρξε άλλη χώρα, στην οποία η έκταση του ολέθρου, μήνες μετά τον «πρόλογό» του, έφθασε σε σημείο να θυμίζει κάτι από την ημέτερη τραγωδία των τελευταίων ημερών; Να πει κανείς ότι «αιφνιδιάστηκε ο κρατικός μηχανισμός», τέλη Αυγούστου, μετά τα όσα είχαν προηγηθεί; Α, συγγνώμη, το λησμονήσαμε: στα ενδιάμεσα συστάθηκε η νέα Αγροφυλακή, κατά κόσμον «Οικολογική Αστυνομία». Τα μέλη της ορκίστηκαν παρόντος του Βύρωνα Πολύδωρα κι έπιασαν αμέσως δουλειά, δίχως εκπαίδευση, υπηρεσικά οχήματα ή υπηρεσιακά τηλέφωνα. Συγγνώμη, μας είχε διαφύγει...

Πόσο αηδιαστικός είναι τώρα ο απόηχος των «κοκορομαχιών» που είχαν ως αντικείμενο το εάν επί ΠΑΣΟΚ ή επί Ν.Δ. κάηκαν περισσότερες εκτάσεις... Πόσο φθηνά φαντάζουν, τώρα, τα σκηνικά και τα κοστούμια της προεκλογικής παράστασης που έδιναν μέχρι πρότινος τα δύο μεγάλα «σοβαρά» κόμματα εξουσίας... Οι εσωκομματικές οδηγίες για το πώς να στέκονται οι πολιτευτές τους μπροστά στις κάμερες, τι κοστούμια να φορούν, πώς να μιλούν... Τα σκηνικά και τα ξύλινα σπαθιά της «πλαστικής» μάχης τους...

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι αράδες τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων ενημέρωναν: «Πενήντα οι νεκροί, ήδη». Δεκάδες άνθρωποι δεν θα ζουν, όταν οι υπόλοιποι θα βιώνουμε την «επόμενη ημέρα». Βασίλειο ολέθρου και κάπνας, η οποία μόνο ένα αδυνατεί να καλύψει: τις αιτίες της συμφοράς. Την πολυετή «εκκόλαψή» της στην αγκαλιά επαίσχυντων και απάνθρωπων καθεστωτικών «προτεραιοτήτων»...