Ολα καίγονται. Ακόμη και οι ευθύνες (SportDay / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Το Σάββατο το μεσημέρι μάθαμε ότι η κυβέρνηση ανακάλυψε ένα οργανωμένο σχέδιο καταστροφής (από ποιους και με τι στόχο, άραγε;) και ο πρωθυπουργός διέταξε την άμεση σύλληψη των εμπρηστών. Το αυτονόητο δηλαδή, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ένα τέτοιο σχέδιο. Και αυτό, τώρα, μεταδίδεται ως απόδειξη της δραστηριοποίησης και του ενδιαφέροντος του πρωθυπουργού. Αν η κατάσταση δεν είχε ξεπεράσει τα όρια της τραγωδίας, αυτή η «διαταγή» θα έπρεπε να αξιολογηθεί με βάση την κλίμακα της γελοιότητας.

Ο πρωθυπουργός, για πρώτη φορά από τότε που πέρασε το κατώφλι του Μεγάρου Μαξίμου, βγαίνει από αυτό για να αντιμετωπίσει μία κρίση καταπρόσωπο. Εφτασε όμως αργά. Οπως όλος ο κρατικός μηχανισμός. Χωρίς σχέδιο, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς μέσα, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς ενημέρωση, χωρίς ανθρώπους.

Ο πρωθυπουργός, φαντάζομαι, ανακάλυψε με οδυνηρό τρόπο πως η διακυβέρνηση δεν είναι οι εκθέσεις των επικοινωνιολόγων και τα νούμερα των δημοσκοπήσεων για τον «καταλληλότερο». Και αυτό που γίνεται εμφανές, αλλά δεν θα το συμπεριλάβουν οι δημοσκοπήσεις, είναι ότι ο «καταλληλότερος» είναι παντελώς ακατάλληλος.

Οπως ακριβώς και ο προηγούμενος. Που και εκείνος είχε την ίδια ακριβώς χρεοκοπημένη αντίληψη για τη διακυβέρνηση της χώρας, που θεοποιεί τα νούμερα και τις λογιστικές επιδόσεις μιας οικονομικής δραστηριότητας που αφορά ελάχιστους -που ωφελούνται από αυτήν- και αδιαφορεί για την κοινωνία και τις ανάγκες της.

Αυτή είναι η δικομματική θεώρηση της πολιτικής και της κοινωνίας. Που ενισχύει τα κέρδη των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου, μετατρέποντας την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική προστασία, την απασχόληση και τον πολιτισμό σε τομείς δευτερευούσης σημασίας, εκτεθειμένους στις παράπλευρες απώλειες των «αναγκαίων», πάντοτε, περικοπών του προϋπολογισμού. Μία θεώρηση που επιδιώκει τη δημιουργία πελατών και όχι την εκπαίδευση των πολιτών. Που θέλει ζητιάνους, επαίτες, για λίγο μεγαλύτερη σύνταξη, για λίγο καλύτερη υγεία, για λίγο καλύτερα γράμματα, για λίγο καλύτερο αύριο. Ολα «για λίγο», όπως τα ψίχουλα που πέφτουν από ένα τραπέζι στο οποίο σερβίρεται ένα λουκούλλειο γεύμα.
Οπως τα ψίχουλα που δίνονται για την αντιμετώπιση των συνεπειών των φυσικών καταστροφών, για παράδειγμα. Οι φυσικές καταστροφές, τώρα πια, συμβαίνουν με ασυνήθιστη ένταση και είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν. Μπορούν, όμως, να προβλεφθούν οι συνέπειές τους και να αντιμετωπιστούν. Και η πρόβλεψη είναι δουλειά εκείνων που κάθε φορά διοικούν το κράτος. Οι φετινές καταστροφές από τις πυρκαγιές δείχνουν ολοφάνερα ότι δεν υπήρχε κανένα σχέδιο αντιμετώπισής τους. Καμία μέριμνα. Μόνο κούφια λόγια, πολιτικάντικα τερτίπια και επικοινωνιακά κολπάκια. Που δεν μπορούν να απαντήσουν στο «γιατί;» όλων όσων βίωσαν και βιώνουν τις τραγικές συνέπειες αυτών των τελευταίων 48 ωρών.

Ούτε, φυσικά, εκείνων που θα τις βιώσουν στο μέλλον, όταν θα αναθεωρηθεί και το άρθρο 24 του Συντάγματος. Ή μήπως μπορούν, κ. πρωθυπουργέ; Υποθέτω ότι θα το ανακαλύψετε, όπως και εμείς, στις κάλπες. Μην ανησυχείτε, όμως, αφού σε αυτό τον τόπο όλα καίγονται. Ακόμη και οι ευθύνες.