Ανώφελο ρεζιλίκι (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Εχει τύχει να με στήσει η κυρία Μαρία η καθαρίστρια και να μείνω δύο εβδομάδες με τις τρίχες της Μαριγώς της σκύλας στο παρκέ. Είχα γκόμενα την Αλεξάνδρα, που το πιο καθαρό κομμάτι της τουαλέτας της ήταν το σκουπάκι. Οταν ο Λάμπης ο Καγκελάριος ήταν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη είχε την όμορφη συνήθεια να φτύνει στο πάτωμα του δωματίου που έμενε. Ο συγκάτοικός του τού είπε να το κόψει και ο Καγκελάριος γύρισε και έφτυσε τον τοίχο. Ηξερα ζευγάρι Γερμανών που όποτε τα παράπινε για να μην τρέχει στην τουαλέτα έκανε πιπί στο κρεβάτι. Εχω δει κάθε μορφής καφριά. Σπίτια στα οποία είχαν να κατεβάσουν τις σακούλες των σκουπιδιών ένα μήνα, αυτοκίνητα με ψάρια στο πορτμπαγκάζ τα οποία είχαν ψαρέψει το καλοκαίρι και ο μήνας είχε φτάσει Δεκέμβριο, γκόμενα που νόμιζε ότι ήταν ο Σούπερμαν και έστελνε τα ρούχα της στο καθαριστήριο με κάθε αλλαγή της σεζόν. Ομως όλοι αυτοί ό,τι έκαναν το έκαναν ιδιωτικά. Αυτό που κάνει η ΕΠΟ με το φιλικό προς τιμήν του Ζαγοράκη στο κατεστραμμένο χορτάρι της Τούμπας γίνεται δημόσια και ως δημόσια πράξη θα αντιμετωπιστεί.

Η ΕΠΟ δεν φέρει καμία ευθύνη για το ότι λόγω της οικονομικής ανέχειας του ΠΑΟΚ το χορτάρι του γηπέδου εγκαταλείφθηκε, με αποτέλεσμα στο μεγαλύτερο τμήμα του να καταστραφεί. Σήμερα το χορτάρι της Τούμπας θυμίζει Λεωφόρο τη δεκαετία του '70. Μέχρις αυτού του σημείου έχει καλώς και αν υπήρχε ποδοσφαιρική αρχή αντάξια του τίτλου της, θα είχε ζητήσει από τον ΠΑΟΚ να παίζει στο Καυταντζόγλειο μέχρι το χορτάρι να διορθωθεί. Εστω όμως κι αν η κίνηση δεν γίνεται και οι παίκτες του ΠΑΟΚ και των υπόλοιπων ομάδων κινδυνεύουν παίζοντας στο άθλιο χωράφι, το θέμα είναι εσωτερικό και ποτέ κανένας Ελληνας δεν σοκαρίστηκε από το πού μπορεί να φτάσει η ΕΠΟ. Με το να υποχρεώσουμε, όμως, τους παίκτες της Ισπανίας να παίξουν στην Τούμπα το θέμα γίνεται διεθνές.

Οχι μόνο οι Ισπανοί δικαίως διαμαρτυρήθηκαν, αλλά η εικόνα που θα προβληθεί σε κάθε κανάλι της Ευρώπης που θα έχει ρεπορτάζ από το ματς της Εθνικής θα είναι αυτή ενός τριτοκοσμικού γηπέδου, με χορτάρι-κουρελού και φωτισμό αντάξιο σταδίου της DDR της εποχής του Ούλμπριχτ. Οι προθέσεις μπορεί να είναι αγαθές. Να τιμηθεί ο αρχηγός της Εθνικής στο γήπεδο της ομάδας του. Αλλά ακόμα κι αν είναι αυτή η πρόθεση, το αποτέλεσμα είναι άθλιο. Η Ελλάδα και ο ΠΑΟΚ αντί να προβάλλονται δυσφημούνται και οι Ισπανοί σε τέτοιο γήπεδο αντί να κοιτάζουν την μπάλα θα προσέχουν τις λακκούβες. Ωρες πριν από το ματς προς τιμήν του Θόδωρου Ζαγοράκη, υπάρχει ακόμα χρόνος για μια διακριτική αλλαγή της έδρας, πριν από ένα βέβαιο και ανώφελο ρεζιλίκι.

Ατιμο πράγμα το λουμπάγκο και χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις. Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή, που το λουμπάγκο βάρεσε τον Μαζαράκο τον διαιτητή, που φυσικά δεν θα σφυρίξει στο ντέρμπι. Οπως δεν θα σφυρίξει και ο Βασσάρας, που του γύρισε το πόδι στα 40 μέτρα σπριντ, ένας από τους πλέον σπάνιους τραυματισμούς, μια και διάστρεμμα σε ταχύτητες πρώτη φορά ακούω. Οπως δεν θα σφυρίξει και ο Ζωγράφος, που, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, θα κάνει μαγνητική τομογραφία για να δει αν έχει ρήξη χιαστών. Ετσι, όμως, είναι το σώμα του διαιτητή πριν από τα ντέρμπι. Σώμα μου φτιαγμένο από πηλό. Και το φίδι απ' την τρύπα στη Λεωφόρο προβλέπεται να το βγάλει, ως συνήθως, ο Κασναφέρης, με δεύτερο υποψήφιο τον Τεροβίτσα.

Γράφοντας για υποψηφίους, η William Hill έβγαλε ποσοστά για το ποιος θα είναι ο πρώτος προπονητής που θα πάρει πόδι στο ελληνικό πρωτάθλημα. Υποψήφιοι, οι προπονητές του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ. Μακράν το φαβορί είναι ο Τάκης Λεμονής, με απόδοση 1.50. Ακολουθούν ο Γιώργος Παράσχος με 3.30, ο Πεσέιρο με 8 και ο Λορένσο Σέρα Φερέρ είναι μπετόν με 26. Τώρα αν έπρεπε να παίξω, συμφωνώ ότι ο Sir Takis είναι το φαβορί, μια και η παραμονή του θα παιχτεί από τα αποτελέσματα στο Τσάμπιονς Λιγκ, στο οποίο ο Ολυμπιακός δεν έχει και καμιά τρομερή παράδοση, αλλά το 1.50 είναι λίγο. Κατά τη γνώμη μου ο Πεσέιρο, ακόμα και αν χάσει το ντέρμπι, δεν θα έχει τη μοίρα του Μπάκε, ενώ η διοίκηση του Νικολαΐδη σε τρεις σεζόν δεν έχει απολύσει προπονητή στη μέση της σεζόν. Οπότε τα λεφτά μου –κυρίως λόγω ποσοστού– στον Παράσχο, που δεν τον βλέπω να επιβιώνει έπειτα από δύο-τρία κολλητά ανάποδα αποτελέσματα, ειδικά αν συνυπολογιστεί ότι ο Ζαγοράκης τον βρήκε και δεν τον διάλεξε.

Και το ποιος έχει διαλέξει έναν προπονητή παίζει ρόλο. Για παράδειγμα, δημοσιεύθηκε η πληροφορία ότι ο Βαγγέλης Βλάχος ήταν επιλογή του Γιώργου Σπανουδάκη και ότι ο Αντώνης Ρέμος πήρε τις μετοχές της ΠΑΕ με την προϋπόθεση ότι θα τον κρατήσει. Από την πλευρά του, ο Βαγγέλης Βλάχος δεν αρνείται ότι γνώριζε τον Σπανουδάκη, δεν αρνείται ότι στο παρελθόν, όταν ήταν προπονητής στον Ιωνικό, του είχε κάνει πρόταση να αναλάβει τον Ηρακλή, αλλά λέει ότι ήταν αποκλειστικά επιλογή του Ρέμου. Οσο για το επεισόδιο ανάμεσα στον Μπάμπη Ξανθόπουλο και τον Δημήτρη Μούτα, πρέπει να είναι από τις πιο ατυχείς κέντες που έχουν κάτσει στο ποδόσφαιρο, μια και οι δύο είναι από τους πιο αξιοπρεπείς ανθρώπους που ασχολούνται με την μπάλα.


Το γεγονός αποδεικνύεται από το ότι δεν έβαλαν υποψηφιότητα στις εκλογές. Οποιος έχει γράψει πάνω από 100 ώρες στην τηλεόραση έχει μπει σε λίστα υποψηφίων ενός κόμματος. Πριν από πέντε μέρες τα πίναμε κοσμικά και κυριλέ στο «Villa Mercedes». Δίπλα μου κάθισε μια 35άρα ωραία γκόμενα, που στο πλαίσιο της διακριτικότητας –όταν συναντιέσαι με μια παρέα για κοινωνικούς λόγους– δεν θα γράψω το όνομά της. «Θα είμαι υποψήφια στον Πειραιά», είπε. «Μπράβο, κι εγώ Πειραιώτης είμαι. Από την Καλλίπολη». «Με ενδιαφέρει η βοήθεια και στην Καλλίπολη και στη Νίκαια και στη Δραπετσώνα...». Σε αυτό το σημείο τη διέκοψα. «Η Καλλίπολη είναι στην Α' Πειραιά. Η Νίκαια και η Δραπετσώνα είναι στη Β' Πειραιά». «Εγώ είμαι από τη Θεσσαλονίκη», προσέθεσε η κυρία. «Και τότε, αφού είσαι από τη Θεσσαλονίκη, γιατί βάζεις υποψηφιότητα στον Πειραιά;», τη ρώτησα. «Γιατί, οι άλλοι που βάζουν υποψηφιότητα από τον Πειραιά είναι;», με τάπωσε.
Το θέμα είναι με τι καρδιά, με τι ψυχή, τι φόβο και τι πάθος μπορείς να δηλώνεις ότι είσαι Ελληνας, μορφωμένος, ατόφιος και πιτσιλωτός και να μπαίνεις στη διαδικασία σταυρώματος υποψηφίων που πριν η τηλεόραση κάνει τη Βουλή πασαρέλα το μεγαλύτερο όνειρό τους θα μπορούσε να είναι να εμφανιστούν στο Αναψυκτήριο στη Λένορμαν. Οι οποίοι, παράλληλα, έχουν καταλάβει ότι οι ψηφοφόροι τους ενδιαφέρονται περισσότερο να τους βλέπουν να μιλάνε παρά να ακούνε τι τους λένε.

Χθες στο δελτίο ειδήσεων του Alpha άκουγα τον Κώστα Γκιουλέκα της Ν.Δ. να μιλάει μαζί με τη Φώφη Γεννηματά του ΠΑΣΟΚ. Το «μαζί» κυριολεκτικά. «Θα έπρεπε να αναλογιστείτε, θα έπρεπε να σκεφτείτε ότι η επέμβαση στη Δικαιοσύνη, η προσπάθεια συγκάλυψης του σκανδάλου των ομολόγων δείχνουν τον τρόπο που θέλετε να κυβερνάτε, την καταστροφή που φέρατε στο έθνος. Και θα έπρεπε να λυπάστε και να ζητήσετε συγγνώμη, μαλακισμένα». Κάπως έτσι ακούγονταν να τα λένε ταυτόχρονα, με τη Φώφη να χαμογελάει σαν να έχει πάθει πάρεση και τον Γκιουλέκα να έχει πετύχει ένα μαύρο λακαριστό μαλλί σαν ένα μπολ για ξηρούς καρπούς που είχαμε στο σπίτι από την Ιαπωνία.
Μιλώντας για το μαύρο λάκα μαλλί του Γκιουλέκα, να πω ότι ένα από τα πάθη στη Βουλή είναι το χόμπι κάποιων βουλευτών να καταγράφουν τους συναδέλφους τους που βάφουν τα μαλλιά τους. Σύμφωνα με τους πλέον μετριοπαθείς υπολογισμούς, ξεπερνούν τους 100. Και γίγας στους γίγαντες της βαφής, ο πρωθυπουργός. Πριν από δύο χρόνια, ψάχνοντας για υλικό σε ένα άρθρο που έγραφα στο «Πρώτο Θέμα», είχα βρει έξι φωτογραφίες του Καραμανλή με διαφορετικά χρώματα στα μαλλιά.