Εκεί που κερδίζει πάντα το ποδόσφαιρο (SportDay / Βάιος Τσούτσικας)

Μια ατάκα ενός προπονητή μπορεί να κρύβει όλο το ζουμί για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται ένα ποδοσφαιρικό ματς. Το Σάββατο στο «Βίλα Παρκ» η Λίβερπουλ χρειάστηκε ένα τραβηγμένο φάουλ στο 87' για να καταφέρει να νικήσει την Αστον Βίλα.

Οσο και να μη στέκονται σε τέτοιες φάσεις στην Αγγλία, όσο εδώ, στη χώρα της Σούπερ Λίγκας, ο προπονητής της Βίλα, Μάρτιν Ο'Νιλ, ρωτήθηκε για τη συγκεκριμένη φάση. Του ζητήθηκε να σχολιάσει την αυστηρότητα της υπόδειξης και αυτός αρκέστηκε να πει το αυτονόητο. Ζήτησε από τον δημοσιογράφο να μη στέκεται στη διαιτητική απόφαση αλλά μόνο στην ποδοσφαιρική ομορφιά που δημιουργήθηκε από το δεξί πόδι του Στίβεν Τζέραρντ. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο...

Ετσι το αντιμετωπίζουν στην Αγγλία και η απάντηση του Ο'Νιλ δεν είναι το μόνο παράδειγμα. Θυμηθείτε το παλιόπαιδο τον Ντι Κάνιο να σταματά τη φάση, ενώ ήταν φάτσα με το γκολ, επειδή είχε τραυματιστεί αντίπαλός του.

Θυμηθείτε την αντίδραση του Μπόμπι Ρόμπσον στη συνέντευξη Τύπου, μετά τον προημιτελικό του Μουντιάλ του 1986 ανάμεσα στην Αγγλία και την Αργεντινή. Σε εκείνο το ματς ο Μαραντόνα είχε πετύχει δύο ιστορικά γκολ. Το πρώτο με το «χέρι του θεού» και το δεύτερο, λίγα λεπτά αργότερα, αφού πέρασε σχεδόν όλους τους παίκτες των Αγγλων. Οταν ένας Αγγλος δημοσιογράφος ζήτησε από τον Ρόμπσον να σχολιάσει το πρώτο γκολ, αυτός απάντησε: «Αυτό είδατε εσείς από το ματς; Εγώ είδα ένα γκολ, το δεύτερο, το οποίο είναι το καλύτερο γκολ που έχει μπει ποτέ στον κόσμο»... Συνυπολογίστε, για να καταλάβετε την αξία της παραπάνω δήλωσης, ότι το παιχνίδι δεν ήταν ένα απλό ματς, έστω ένας προημιτελικός Μουντιάλ. Ηταν μια αναμέτρηση ανάμεσα σε δύο χώρες με τεράστιες πολιτικές διαφορές. Εκείνο το απόγευμα, όμως, ο Ρόμπσον μιλούσε για ποδόσφαιρο. Και το ποδόσφαιρο είχε νικήσει, άσχετα αν αυτός έφυγε ηττημένος από το γήπεδο.

Πόσο μακρινό φαντάζει το ενδεχόμενο να ακούμε και να διαβάζουμε παρόμοιες δηλώσεις στα ελληνικά ΜΜΕ; Πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί κι ένας Ελληνας Μάρτιν Ο'Νιλ; Πόσο εύκολο είναι να ξεφύγουμε από το «γιατί δεν βγαίνει στο τηλέφωνο»; Οσο δύσκολο είναι να ξυπνήσουμε μια μέρα και να έχουμε πρωτάθλημα ανάλογο της Πρέμιερ Λιγκ.

Δεν είναι μόνο τα χρήματα, οι εμπορικές συμφωνίες, οι μεγάλοι παίκτες, οι γνωστοί προπονητές και τα λαμπερά και υπερσύγχρονα γήπεδα που κάνουν ένα πρωτάθλημα κορυφαίο. Είναι και ο τρόπος με τον οποίο όσοι συμμετέχουν στο πρωτάθλημα αυτό αγαπούν το ποδόσφαιρο περισσότερο από τις ομάδες τους. Αν εδώ, στη χώρα της Σούπερ Λίγκας, απέχουμε έτη φωτός από τα προηγμένα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα σε επίπεδο οικονομικό και εγκαταστάσεων, σε επίπεδο νοοτροπίας και σχέσης με τον «βασιλιά των σπορ» απέχουμε δισεκατομμύρια έτη φωτός. Ετσι το βλέπουμε, έτσι το αντιμετωπίζουμε, αυτό το ποδόσφαιρο έχουμε...