Η τρίτη επέτειος και το χαμένο στοίχημα (SportDay / Απ.Κίτσος)

Σαν σήμερα πριν από τρία χρόνια ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, θυμάστε; Θέλει, ομολογουμένως, προσπάθεια...

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι επέτειοι, ώστε να θυμόμαστε τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στη χώρα μας... Διότι αν περιμέναμε να δρέψουμε καρπούς από τα περιβόητα μετα-Ολυμπιακά οφέλη, ώστε να διατηρούμε με περισσή άνεση στη μνήμη μας τους «μοναδικούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Ελλάδας», δεν νομίζω ότι μας έχουν δοθεί πολλές αφορμές.

Η σημερινή τρίτη επέτειος των επιτυχημένων Ολυμπιακών Αγώνων θέτει αρκετά ερωτήματα όσον αφορά το μεγάλο στοίχημα της χώρας μας, το οποίο, αν το εξετάσει κανείς συνολικά, έχει μάλλον χαθεί.

Μπορεί για την υλοποίηση του σχεδίου αξιοποίησης των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων να παρατηρούνται κινητικότητα και αποτελέσματα –αν και χωρά συζήτηση σχετικά με τις χρήσεις που τελικά προκρίθηκαν–, όπως επίσης και στο θέμα του τουρισμού να παρατηρήθηκε σχετική αύξηση των αφίξεων. Επιπλέον μπορεί κάποιος να εκφραστεί θετικά και για την απορρόφηση ορισμένων Ολυμπιακών υποδομών (επεκτάσεις μετρό, τραμ). Ωστόσο, επί της ουσίας ελάχιστα πράγματα άλλαξαν σε τομείς όπως η οικονομία, η ανάπτυξη, η διαχείριση και εφαρμογή των νέων τεχνολογιών και η βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών.

Οσον αφορά το κομμάτι του τουρισμού, μπορεί η υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης, Φάνη Πάλλη-Πετραλιά, να κάνει λόγο –και σωστά– στη συνέντευξη που θα διαβάσετε στις σελίδες 56-57 για αύξηση των αφίξεων κατά 10% και του τουριστικού συναλλάγματος κατά 9%, μόνο που αυτή η αύξηση αφορά πολύ περισσότερο τους Ανατολικοευρωπαίους πολίτες, που μένουν περισσότερο και ξοδεύουν λιγότερο, και λιγότερο τουρίστες από ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία, των οποίων οι επισκέψεις έχουν παρουσιάσει μείωση.

Την ίδια στιγμή που η Ελλάδα δεν έχει πετύχει ακόμα την προσέλκυση τουριστών εκτός των καλοκαιρινών μηνών (ας ελπίσουμε η ανάπτυξη του αθλητικού τουρισμού να συνεισφέρει στο κομμάτι αυτό...) και οι αναπόφευκτες συγκρίσεις με τη Βαρκελώνη (κυρίως), τη Σεούλ και το Σίδνεϊ δεν μας ευνοούν...

Πάμε τώρα σε μια σύνοψη της αξιοποίησης των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων: η Ολυμπιακή εγκατάσταση του κανόε καγιάκ αναμένεται να μετατραπεί σύντομα σε θεματικό πάρκο υδάτινων δραστηριοτήτων, το γήπεδο του μπάντμιντον στο Γουδί έγινε θέατρο πραγματικά υψηλών προδιαγραφών, το κλειστό του τάε κβον ντο έγινε διεθνές συνεδριακό κέντρο, οι ιστιοπλοϊκές εγκαταστάσεις του Αγιου Κοσμά μετατράπηκαν σε σύγχρονη τουριστική μαρίνα.

Η σάλα της άρσης βαρών θα στεγάσει το Πανεπιστήμιο Πειραιά και το Ολυμπιακό Κέντρο Τύπου στο Μαρούσι θα φιλοξενεί το νέο κέντρο επιχειρήσεων του ΕΚΑΒ και μελλοντικά το Υπουργείο Υγείας. Στις αρχές του επόμενου μήνα υπογράφεται η σύμβαση για τη μετατροπή του κωπηλατοδρομίου του Σχινιά σε διεθνές προπονητικό κέντρο, το σκοπευτήριο στο Μαρκόπουλο προορίζεται για κέντρο εκπαίδευσης της Ελληνικής Αστυνομίας και το κλειστό της πυγμαχίας στα Ανω Λιόσια για Ακαδημία Πολιτισμού. Τα ποδοσφαιρικά στάδια Πάτρας, Βόλου και Ηρακλείου (λιγότερο αυτό) φυτοζωούν, το Μητροπολιτικό Πάρκο στο Ελληνικό μόλις πρόσφατα εξαγγέλθηκε και η υπόθεση του παράκτιου πάρκου Φαλήρου παραμένει εκκρεμής.

Ολες αυτές οι χρήσεις που αποφασίστηκαν καταδεικνύουν με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο τα τεράστια λάθη του αρχικού Ολυμπιακού σχεδιασμού και ενισχύουν το προφανές, ότι ενώ οι προαναφερθείσες εγκαταστάσεις δημιουργήθηκαν με χρήματα του Ελληνικού Δημοσίου και του Ελληνα φορολογουμένου, οι περισσότερες εξ αυτών παραμένουν απροσπέλαστες για το ευρύ κοινό. Την ίδια στιγμή οι περισσότερες έχουν απολέσει τον αθλητικό χαρακτήρα τους, συνεπώς η οργάνωση του αθλητικού κινήματος και της Ολυμπιακής προετοιμασίας (μην ξεχνάτε ότι έχουμε Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο την επόμενη χρονιά...) ατονεί.

Επίσης, η αρμόδια κρατική εταιρεία διαφημίζει τα έσοδα που θα προκύψουν από την εμπορική χρήση των εγκαταστάσεων (πρόσφατα ο πρόεδρος των Ολυμπιακών Ακινήτων Α.Ε., Χρήστος Χατζηεμμανουήλ, έκανε λόγο για δημόσια έσοδα 1,5 δισ. ευρώ και εξοικονόμηση περίπου 15 εκατομμυρίων ευρώ υπέρ των φορολογουμένων), ξεχνώντας ωστόσο ότι το συνολικό κόστος κατασκευής είναι πολλαπλάσιο.

Και επειδή λόγω των ημερών το θέμα «δολοφονικές πυρκαγιές» είναι –δυστυχώς– επίκαιρο, καλό θα είναι να μην ξεχνάμε ότι τα πολυδάπανα συστήματα ασφαλείας και τα συναφή σχέδια που εκπονήθηκαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας έμειναν αναξιοποίητα από την Αστυνομία και την Πυροσβεστική, όπως επίσης ο ρυθμός και οι τακτικές ετοιμότητας φάνηκαν ανεπαρκή! Βλέπετε, δεν υπάρχει πλέον ο ζήλος να «είμαστε έτοιμοι στην ώρα μας για να δείξουμε στους ξένους τι μπορούμε να κάνουμε»...