Γιατί τόση μιζέρια; (SportDay / Πάνος Παναγιωτόπουλος)

Υπάρχει κάτι που με ενοχλεί στα ποδοσφαιρικά «διαζύγια», τα οποία -σε αντίθεση με αυτά της πραγματικής ζωής- πολλές φορές φτιάχνουν τη ζωή του συλλόγου και του παίκτη. Το γεγονός ότι σε αντίθεση με ό,τι συνηθίζεται στην προηγμένη ποδοσφαιρικά Ευρώπη, στην Ελλάδα σχεδόν ποτέ δεν μας προκύπτουν συναινετικά.

Ο Καστίγιο στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου προσπάθησε να έρθει σε ανοικτή ρήξη με το «ερυθρόλευκο» περιβάλλον, αλλά δεν του... βγήκε. Στο μυαλό του υπήρχε η σκέψη να εκφράσει το παράπονό του για τη μεθόδευση που ακολουθήθηκε στη μεταγραφή του στη Σαχτάρ, αλλά από τη στιγμή που για να φτάσει μέχρις εκεί θα έπρεπε να ακουμπήσει τον Σωκράτη, το ανέβαλλε. Το τροποποίησε και μίλησε για το περιβάλλον του προέδρου (που δεν θέλει το καλό του Ολυμπιακού) και τον Πέτρο (που δεν ξέρει ποδόσφαιρο)...

Τα υπόλοιπα ήταν αυτά που θέλει ο κόσμος να ακούει σε κάθε «διαζύγιο» τέτοιας μορφής. Το περίφημο «thanks for the memories», που θα έπρεπε να είναι το μότο όλων αυτών των περιπτώσεων χωρίς μπηχτές και υπονοούμενα. Το ίδιο φυσικά ισχύει και από την ανάποδη. Για κάθε Ριβάλντο, Καστίγιο, Κυργιάκο, Σεϊταρίδη και πάει λέγοντας, που φεύγοντας τα χώνει στην προηγούμενη ομάδα του, υπάρχει ένας Ολυμπιακός, ένας Παναθηναϊκός, μια ΑΕΚ ή οποιοσδήποτε άλλος ελληνικός σύλλογος, που επίσης αποφεύγει να αποδώσει τα credits στον πρώην ποδοσφαιριστή, που φεύγει για άλλες πολιτείες. Το παράδειγμα του Ανατολάκη με το ξερό «ευχαριστώ» της «ερυθρόλευκης» ΠΑΕ (για έναν άνθρωπο που πήρε 10 πρωταθλήματα με την ομάδα!) είναι απλώς το πιο πρόσφατο παράδειγμα.

Θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Φυσικά και θα μπορούσε. Μια ματιά στα επίσημα σάιτ των μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων, στον τρόπο με τον οποίο ανακοινώνουν την αποχώρηση των ποδοσφαιριστών τους, μια βόλτα στο Διαδίκτυο για να διαβάσετε τις πρώτες δηλώσεις των συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών (εκδηλώσεις λατρείας, στις περισσότερες των περιπτώσεων, για τις «πρώην») βγάζει εύκολα το συμπέρασμα: πολύ μίζεροι είμαστε, βρε αδελφέ...