Από τον Ντούσαν στον Ιλια (SportDay / Πάνος Παναγιωτόπουλος)

Το φετινό καλοκαίρι για τον Ολυμπιακό μοιάζει πολύ με εκείνο του '96. Τότε, έπειτα από εννέα χρόνια μακριά από τον τίτλο, ο Σωκράτης Κόκκαλης έδινε στην ουσία τα κλειδιά του μαγαζιού στον Ντούσαν Μπάγεβιτς.

Του ανέθετε να δημιουργήσει μία ομάδα με παρόν και μέλλον, να πετύχει εκεί που είχαν αποτύχει τα χρήματά του (μην ξεχνάτε ότι Ιβιτς, Αλεξανδρής, Γιεκινί, Γιουσκόβιακ, Γεωργάτος είχαν αποκτηθεί πριν από την έλευση Ντούσκο), αλλά και μερικά σπουδαία ονόματα του πάγκου, σαν τον Λίμπρεχτς και τον Πέτροβιτς.

Του έδωσε τα κλειδιά και ταυτόχρονα έμεινε δίπλα του. Αγοράζοντάς του ό,τι του υποδείκνυε ο προπονητής. Οχι μόνο Τζόρτζεβιτς, Γιαννακόπουλο, Νινιάδη και Μαυρογενίδη, αλλά και Βαρεσάνοβιτς, Μπάντοβιτς και Αμπονσά. Προστατεύοντας την ομάδα από τις κακοτοπιές (και μένουμε εκεί...), καθιστώντας τον προπονητή απόλυτο αφεντικό των αποδυτηρίων.

Το αποτέλεσμα ήταν ο Ολυμπιακός να οικοδομήσει τη σύγχρονη δυναστεία του στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Με τα δέκα πρωταθλήματα, τα τρία νταμπλ, τις δέκα σερί χρονιές στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Μια πορεία που από κάποιο χρονικό σημείο και μετά (ακόμα και στην επιστροφή Μπάγεβιτς) έμοιαζε να γίνεται με αυτόματο πιλότο. Χωρίς σχέδιο, χωρίς καμία προοπτική.

Το φετινό καλοκαίρι ήταν από κάθε άποψη κομβικό. Δεν είναι οι αποδοκιμασίες της φιέστας, τα μούτρα των οργανωμένων και η ανάγκη να διατεθούν οι νέες κάρτες διαρκείας στο Καραϊσκάκη το πρόβλημα. Αλλά η ίδια η φθίνουσα πορεία της ομάδας, όπως παρουσιάζεται την τελευταία πενταετία. Κάθε χρόνο, ένα ή περισσότερα κλικ πιο κάτω από τον προηγούμενο. Μαζί με την ανάγκη –από την επόμενη χρονιά– να περνάς από τον προκριματικό γύρο, ακόμα και ως πρωταθλητής Ελλάδας, προκειμένου να κουνήσεις σεντόνι τον Σεπτέμβριο.

Οριακή λοιπόν η χρονιά, οριακή και η απόφαση. Του Σωκράτη, όχι του Πέτρου Κόκκαλη. Τα κλειδιά στον Ιλια. Οπως τότε στον Ντούσαν. Δεν φοράει φόρμα ο Ιβιτς, με το κοστούμι του τεχνικού διευθυντή ανέλαβε το έργο που έντεκα χρόνια πριν είχε –σε συσκευασία δύο σε ένα– ο συμπατριώτης του. Εχει όμως το ίδιο φορτίο. Να εμπνευστεί μια ομάδα από το μηδέν, στην οποία υπάρχουν διαφορετικές ανάγκες από εκείνες του '96.

Υπάρχει ο κορεσμός των τίτλων, υπάρχει όμως και ακόμα μεγαλύτερη πείνα για καλό ποδοσφαιρικό θέαμα. Aυτό που έλειψε (με τις εξαιρέσεις που πρόσφεραν σε ατομικό επίπεδο παίκτες όπως οι Ζιοβάνι, Ριβάλντο) από τη χρονιά της Ριζούπολης και μετά.

Ο Ιβιτς δείχνει να γνωρίζει ότι οι μεταγραφές αεροδρομίου δύσκολα θα δημιουργήσουν προοπτική. Θα ενθουσιάσουν τον απαιτητικό φίλαθλο, πιθανώς να φέρουν και το ενδέκατο στον Πειραιά, αλλά δεν θα βοηθήσουν στο χτίσιμο μιας ομάδας από τα θεμέλια. Για να πετύχει στο έργο του, θα χρειαστεί ό,τι ακριβώς και ο Ντούσκο το μακρινό '96. Τον πρόεδρο δίπλα του, έτοιμο να υλοποιήσει τις σκέψεις του, και την τύχη του άμεσου ορατού αποτελέσματος με το μέρος του. Το '97 ήταν η φιέστα τίτλου στα ερείπια του Καραϊσκάκη, το 2007 μπορεί να είναι η κυριακάτικη φιέστα (το λένε και «καλή μπάλα») στο παλάτι του Καραϊσκάκη. Με ή χωρίς τίτλο τον ερχόμενο Μάιο...