Προτάσεις σινεφίλ (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Μια από τις μεγαλύτερες ζημιές που μπορείς να πάθεις το καλοκαίρι είναι να πάρεις τοις μετρητοίς τις προτάσεις των κριτικών του κινηματογράφου. Κάποια ανεξήγητη ενοχή τους βαράει στο κεφάλι και προτείνουν ταινίες όπως «Τη βασίλισσα Χριστίνα» με την Γκάρμπο και το «Σούπα πάπιας» με τους Αδελφούς Μαρξ, που να θέλεις να γίνεις βασίλισσα ή αδελφή αμφότερα δεν βλέπονται παρά μόνο από αυτούς που πιστεύουν ότι ο Αγγελόπουλος είναι καλός, αλλά στο «Μετέωρο βήμα του πελαργού» έκανε λάθος που άφησε τον πελαργό να αλλάξει πόδι. Επειδή λοιπόν τον χάσαμε τον Μπέργκμαν και πριν από λίγο καιρό τον χάσαμε και τον Αντονιόνι και όλο και κάποιες ταινίες τους θα σκάσουν στα θερινά, μερικές σκέψεις από έναν σινεφίλ που δεν θεωρεί υποχρέωσή του να δει το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει Νο 9», αλλά και δεν κατεβάζει το φερμουάρ του για να τον παίξει, όταν η ταινία είναι ασπρόμαυρη.

Δεν υπάρχει ταινία του Αντονιόνι που να βλέπεται σήμερα. Σε αντίθεση με τον Βισκόντι που μπορώ να σκεφτώ δυο-τρεις ταινίες που να βλέπονται ακόμα και σήμερα με ενδιαφέρον για να δεις την «Κόκκινη έρημο» και να φτάσεις στο διάλειμμα σημαίνει ότι όλοι σου οι φίλοι έχουν φύγει για τα νησιά και το αγαπημένο σου μπαρ έχει βάλει λουκέτο μέχρι τον Σεπτέμβριο. Για να δεις το «Blow up» πάει να πει ότι ο πατέρας σου ήταν χίπι και σου έλεγε τι χαϊλίκι υπήρχε στη δεκαετία του '60 και το βλέπεις για να τσεκάρεις. Εκτός αν είσαι ο ίδιος ο μπαμπάς και το κεφάλι σου έχει γίνει κακά από τα ναρκωτικά και ξαναβλέπεις το έργο για 20ή φορά επειδή κάθε φορά το ξεχνάς. Δεν αναφέρομαι σε άλλη ταινία του Αντονιόνι επειδή δεν θυμάμαι άλλη. Πιθανόν από ένα μηχανισμό άμυνας που με έκανε να τις ξεχάσω ή πιθανότερο επειδή είμαι πατέρας και κάτι ξέρω από '60s και ναρκωτικά.

Πώς μερικοί λένε «Εγώ είμαι τρελός». Ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν που πριν από τρία χρόνια είχε δηλώσει ότι δεν βλέπει τις ταινίες του επειδή του προκαλούν κατάθλιψη. Μαγκιά του. Τώρα εσείς που ετοιμάζεστε να πάτε σινεμά, πιστεύετε ότι η ζωή σας είναι πιο επιτυχημένη από ενός διάσημου, πάμπλουτου, Σουηδού κινηματογραφιστή, που ζει σε ένα ονειρεμένο νησί; Αν ναι, πάρτε το ρίσκο. Αν όχι, γιατί να το διακινδυνεύσετε; Εκτός αν έχετε γκόμενα και παίζει το «Φάνι και Αλέξανδρος», που αρέσει σε όλες τις γκόμενες γιατί δείχνει την οικογενειακή ζωή που θα γούσταραν, δεν υπάρχει λόγος να δείτε ταινία του Μπέργκμαν καλοκαιριάτικα. Τι να δείτε; Αν δεν έχετε γκόμενα δείτε οπωσδήποτε το «Σημαίες των προγόνων μας».

Εχοντας διαβάσει το βιβλίο των Bradley και Powers περίμενα από τον Κλιντ Ιστγουντ μια ταινία γκαγκάν. Περισσότερο από το «Γράμματα από την Ιβοζίμα» που δεν μοιάζει να καταλαβαίνει τόσο καλά τους Ιαπωνέζους, στο «Σημαίες» ο Ιστγουντ δείχνει πού βρίσκεται η δύναμη της Αμερικής. Στην αδελφότητα της αστικής Αμερικής. Στο μεταφυσικό πιστεύω της ότι ο Θεός θα ανταμείψει κάθε πιστό, κάνοντάς τον ξανά παιδί για να παίζει με τους φίλους της νεότητάς του στο κύμα. Αν δείτε το έργο και την τελευταία σκηνή, θα καταλάβετε τι εννοώ.

Προσπαθούσαμε χθες στο γραφείο να θυμηθούμε παίκτη που να έχει υποστεί κάταγμα στον αγκώνα και τον μοναδικό που βρήκαμε είναι τον Ορέστη. Ο οποίος δουλεύει στο ατελιέ της «SportDay» και τον έσπασε πέφτοντας σε 5Χ5 στο πλαστικό. Παίκτης Α' Εθνικής που να έχει σπάσει τον αγκώνα του σε προπόνηση στο χορτάρι μπορεί και να μην έχει υπάρξει. Γεγονός που δείχνει την ατυχία του Στέφανου Σιόντη. Ο οποίος με τον Μόρις τραυματία και αυτά που έδειξε στα φιλικά, εύκολα θα μπορούσε να γίνει το δεύτερο στόπερ του Παναθηναϊκού δίπλα στον Γκούμα. Γιατί με την προϊστορία του Ενακαρχίρε δύσκολα μπορείς να καταλάβεις αν μπορεί να διεκδικήσει τη θέση του βασικού.

Από αγωνιστικό στυλ είναι φανερό ότι ο Τζόζεφ Ενακαρχίρε με την μπάλα στον αέρα μετράει. Με την μπάλα κάτω στην κατοχή του αντιπάλου και να πρέπει να τον κόψει επίσης μετράει. Με την μπάλα όμως στα πόδια είναι παγκόσμιος κίνδυνος. Υπάρχει μια φάση με τον Ενακαρχίρε στο Ιντερνετ, στην οποία έχει κόψει έναν αντίπαλο, έχει κοντρολάρει την μπάλα και ένας συμπαίκτης του περνάει από μπροστά του και του παίρνει την μπάλα, σαν να είναι φάση του μπάσκετ από την εποχή που οι ομάδες κάνανε το weave. Επίσης οι απόψεις για την αξία του διαφέρουν. Προχθές το βράδυ, έχοντας παρκάρει το μηχανάκι στη Μητροπόλεως, ένας χαρούμενος μαύρος με άσπρο πουκάμισο και χρυσή καδένα με σταμάτησε για να μου μιλήσει. «Είσαι αυτός που κάνει αθλητική εκπομπή στην τηλεόραση;». Ναι, ήμουν. «Πολύ καλή εκπομπή». Ναι, είναι. «Εγώ παίζω ποδόσφαιρο στην Κόρινθο». Μπράβο. Και για να έχουμε ευγένεια η επόμενη ερώτηση ήταν δική μου. «Και από πού είσαι;». «Νιγηρία». Ο,τι πρέπει. Κάποιος που να παίζει ποδόσφαιρο και να έχει μια άποψη για τον Ενακαρχίρε. «Το ξέρεις ότι ο Παναθηναϊκός πήρε μεταγραφή έναν συμπατριώτη σου, τον Ενακαρχίρε;». Ο Νιγηριανός κοίταξε απορημένος. «Ενακά...», έκανα τη δεύτερη προσπάθεια. «Ενκαρίρι!» φώναξε καταχαρούμενος ο Νιγηριανός. «Ενκαρίρι είναι φανταστικός παίκτης». Τώρα μιλάγαμε για τον ίδιο παίκτη, μιλάγαμε γι' άλλον, ο Θεός και η ψυχή μας. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον Αλέκο Κακλαμάνο.

Ο Κακλαμάνος θυμόταν τον Νιγηριανό από τότε που έπαιζαν μαζί στην Μπριζ. Μόνο που θυμόταν ότι λέγεται «Ενακαρίνε και ότι έχει καλή τεχνική κατάρτιση». Τώρα πως το «ρ» μπορεί να γίνει «ν», ο Θεός και η ψυχή και του Κακλαμάνου. Και επαναλαμβάνω το «Θεός» γιατί ο Ενακαρχίρε πρέπει να πιστεύει σε κάποια περίεργη θεότητα.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο Τζόζεφ Ενακαρχίρε είναι ένας πιστός μουσουλμάνος, που μαζί με τον Νασίφ Μόρις θα αποτελέσουν το ευσεβέστερο δίδυμο στόπερ στα γήπεδα της Σούπερ Λίγκας. Μόνο που υπάρχει κάτι το περίεργο. Το μικρό όνομα του Ενακαρχίρε. Οπου το Τζόζεφ είναι τόσο μουσουλμανικό όσο και αν είχαμε επίσκοπο που να τον λένε Σελίμ. Από την άλλη βέβαια, τον Ανδρούτσο τον έλεγαν Οδυσσέα και το πιθανότερο είναι ότι ήταν μουσουλμάνος και στον Ενακαρχίρε θα κολλάμε;
Σε όποια ανώτερη δύναμη πιστεύεις, αν πιστεύεις, έχει σχέση με το αν η δύναμή σου «καθαρίζει» στα δύσκολα. Αλλά και αυτό δεν είναι σίγουρο... Για παράδειγμα, όποτε έχω χάσει τα κλειδιά μου ζητάω από τον Αγιο Φανούρη να μου τα φανερώσει. Χωρίς παρεξήγηση μέχρι σήμερα ο Αγιος δεν μου έχει βρει ούτε διαφημιστικό μπρελόκ. Αντίθετα, όταν χάνω το λουρί της Μαριγώς της σκύλας και της λέω «Μαριγώ, πού είναι το λουρί να πάμε βόλτα;» το βρίσκει και μου κουνάει και την ουρά της περιμένοντας. Δηλαδή τώρα ποιο είναι το συμπέρασμα; Να βάλω τη φωτογραφία της Μαριγώς στο εικονοστάσι και να αλλάξω το όνομά μου σε Αζόρ Πανούτσος;

Θα έχει την πλάκα του. Αλλά εξαρτάται πώς αντιλαμβάνεται κάποιος το χιούμορ. Για παράδειγμα, συγκινήθηκα με το ρεπορτάζ του αργεντίνικου Τύπου για τον χαρακτήρα του Ισμαέλ Μπλάνκο. Ο οποίος, περιγράφοντας το τι χιούμορ έχει, λέει: «Στις συγκεντρώσεις και τις αποστολές δεν μπορεί να φανταστεί άνθρωπος τι κάνουμε όταν έχουμε κέφια. Κάνουμε άνω-κάτω τα δωμάτια, κρύβουμε αντικείμενα κάποιου συμπαίκτη». Το διαβάζεις και ξεκαρδίζεσαι στα γέλια. Σκέψου τι πλάκα θα έχει να μπει ο Δέλλας στο δωμάτιό του και να βρει όλα του τα πράγματα στο πάτωμα. Θα σκάσει στα γέλια ο «Τράι». Αμ το άλλο; Να έχει τελειώσει η προπόνηση και να ψάχνει τα κλειδιά του αμαξιού ο Λυμπερόπουλος και να του τα έχει πετάξει ο Μπλάνκο στο καλάθι με τα άπλυτα; Δεν είναι πρωτότυπο βέβαια το αστείο, το είχαν κάνει οι πάλιουρες του Ολυμπιακού στον Ουαντού, αλλά πάντα βγάζει γέλιο.

Οπως γέλιο έβγαζε και το τσίπικο στυλ μερικών ομογενών που πήγαιναν να παρακολουθήσουν τις προπονήσεις του Ολυμπιακού στη Γερμανία. Εκτός του ότι σκοτωνόντουσαν μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει φανέλες από τους παίκτες, όσοι δεν προλάβαιναν βολευόντουσαν με ό,τι βρίσκανε. Για παράδειγμα, ομογενής όρμησε στο καλάθι με τα άπλυτα και άρπαξε το σλιπ του Νούνιες. Οχι το σωβρακάκι. Το σλιπ.

Και να πεις ότι ήταν το σλιπ του Φακίνου πάει και έρχεται. Γιατί ο Φακίνος είναι ό,τι πλησιέστερο στον Μικ Τζάγκερ στη σημερινή ομάδα του Ολυμπιακού. Χθες στις οκτώ το πρωί στην αναχώρηση από το Μόναχο, ο Γιαννούλης Φακίνος δεν μπορούσε να αποχωριστεί το μαύρο γυαλί ούτε στην αίθουσα αναχωρήσεων. Και όταν το αποχωρίστηκε δεν έχασε το cool του χαιρετώντας κάθε γνωστό με ένα γρήγορο κλείσιμο του ματιού. Αν το παλικάρι βγάλει το μισό στυλ του αεροδρομίου στο γήπεδο, θα μιλάμε για την αποκάλυψη της σεζόν.