Εκεί καταντήσαμε (SportDay / Δημήτρης Μπαλής)

Ηθελα να γράψω για το μεγαλύτερο και δυσκολότερο έργο που προωθείται με τη μέθοδο παραχώρησης. Την Βορειοδυτική Οδό Πελοποννήσου (Ελευσίνα – Κόρινθος – Πάτρα – Πύργος – Τσακώνα), η σύμβαση κατασκευής της οποίας υπογράφηκε πριν τρεις μέρες. Και ενώ θα αναφερόμουν σε ευχάριστα, που επιτέλους θα δούμε ένα σύγχρονο αυτοκινητόδρομο σε πέντε χρόνια από τώρα να λειτουργεί και να εξυπηρετεί τις ανάγκες της Δυτικής Ελλάδας, αναγκάζομαι να γράψω δυσάρεστα, λυπητερά, σαν να έχω χάσει ένα δικό μου άνθρωπο. Ετσι αισθάνομαι κάθε φορά που καίγεται ένα δέντρο Την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο, βρίσκομαι στο χωριό μου τη Σελιάνα, στην ορεινή ανατολική Αιγιαλεία. Από το παράθυρο έβλεπα μέχρι χθες –ευτυχώς- μπροστά μου ένα κατακόκκινο ουρανό. Η φωτιά που έκαιγε τέσσερις μέρες τώρα την ευρύτερη περιοχή του Αιγίου, έχει προκαλέσει ανυπολόγιστες καταστροφές. Πριν από 27 χρόνια έζησα από κοντά τη μεγάλη φωτιά που ξεκίνησε από το χωριό μου και για μια εβδομάδα έκαιγε μέχρι τα ορεινά της Κορίνθου. Ακόμα και τώρα, σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, είναι εμφανή τα σημάδια της καταστροφής. Μεγάλα δέντρα δεν υπάρχουν. Τα θεόρατα πεύκα και τα έλατα απουσιάζουν από τις πλαγιές που είναι μεν καταπράσινες πια, αλλά με βλαστάρια. Ακριβώς έτσι θα είναι η κατάσταση σε λίγο καιρό και στα μέρη που καίγονται τώρα. Το πράσινο ως χρώμα δεν θα αργήσει να έρθει. Χορτάρια θα φυτρώσουν με τις πρώτες βροχές. Δέντρα δεν γίνονται όμως γρήγορα. Οση αναδάσωση και να γίνει η άναρχη αλλά ευχάριστη πυκνότητα του δάσους που έφτιαξε η φύση δεν πρόκειται να αντικατασταθεί εύκολα. Λόγω της δουλειάς μου, οδηγώντας συνεχώς νέα μοντέλα αυτοκινήτου, έχω γυρίσει σχεδόν όλα τα μέρη της χώρας μας. Ειδικά όταν οδηγώ τετρακίνητα SUV οχήματα, οι διαδρομές στο βουνό είναι μοναδική επιλογή. Οι καταπράσινοι προορισμοί όμως περιορίζονται. Τώρα που άρχισε να αναπτύσσεται ο χειμερινός τουρισμός, τώρα που κάποια παραδοσιακά χωριά αρχίζουν να αξιοποιούνται τουριστικά, τώρα που δίνονται κάποια κίνητρα στην ύπαιθρο, τώρα γίνονται στάχτη περιουσίες και όνειρα. Είχαμε και παλιότερα φωτιές αλλά φέτος παραέγινε το κακό. Συμφέροντα, μανιακοί εμπρηστές, ολιγωρία των αρμοδίων και ανευθυνότητα ορισμένων, έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο. Ούτε αποτελεί διέξοδο να αγοραστούν περισσότερα πυροσβεστικά αεροσκάφη αντί για πολεμικά. Αλλά τι θα γίνει; Όταν θα χιονίζει πολύ θα αγοράζουμε περισσότερα εκχιονιστικά μηχανήματα κι όταν θα έχει φωτιές πιο πολλά αεροπλάνα; Μάλλον όχι. Χρειάζεται οργάνωση, σε εξειδικευμένο προσωπικό, χάραξη νέων δρόμων στα βουνά και προπαντώς κίνητρα για την επιστροφή του κόσμου στην περιφέρεια και όχι τύποις «Καποδίστρια». Θυμάμαι κάποτε στο χωριό μου, στο μεγάλο δέντρο του καφενείου ήταν καρφωμένο σε καθημερινή βάση τους θερινούς μήνες ένα χαρτί πυρασφάλειας με καμιά δεκαπενταριά ονόματα συγχωριανών μου, που άλλαζαν κάθε εβδομάδα. Ο πρόεδρος της τότε κοινότητας με τον γραμματέα τους έδιναν και ειδικότητες. Εσύ σκαπανέας, εσύ υδρονομένας κ.λ.π. Όλα αυτά χωρίς πληρωμή, γιατί ήταν αυτονόητο ότι όλοι έπρεπε να προσέχουν τις περιουσίες τους. Τώρα όποιος δήμαρχος τολμήσει να πάρει μια τέτοια απόφαση θα γίνει επανάσταση. Να προσλάβουν προσωπικό σου λέει ο άλλος και κάθεται να παίζει δηλωτή. Το βράδυ της φωτιάς, στη σύσκεψη στο δήμο τέθηκε η περιοχή σε επιφυλακή. Όλα τα αγροτικά να έχουν τα δοχία που είναι για ράντισμα γεμάτα με νερό και έτοιμες τις μάνικες. Από τα δύο τρία που κυκλοφορούν πλέον, δεν είδα ούτε ένα εξοπλισμένο. Εκεί καταντήσαμε.