«Ετοιμοπόλεμοι» στα... αποκαΐδια! (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Α, μη σας νοιάζει που καίγονται δάση και σπίτια. Μη σας απασχολεί η καταστροφή περιβάλλοντος και προϊόντων μόχθου. Ησυχάστε ή τουλάχιστον παρηγορηθείτε: κυβερνητικά στελέχη διαβεβαιώνουν ότι το 1998 και το 2000 τα δάση που κάηκαν ήταν... περισσότερα! Τι θα πει «ποια σημασία έχει αυτό»; Σοβαρά μιλάτε; Μα αυτό είναι το μοναδικό που έχει σημασία για τους γαλάζιους και πράσινους εναλλασσόμενους στην εξουσία: οι... ποσοστώσεις στην κατανομή των ευθυνών. Μη ρωτάτε «και τι νοιάζει αυτό την κοινωνία;». Είναι σαν να υπαινίσσεστε ότι οι κοινωνικές και ανθρώπινες ανάγκες προέχουν των υψηλών, καθεστωτικών «πολιτικών μαχών», που διεξάγονται «μ' αλογάκια και με ξύλινα σπαθιά», όπως τραγουδούσε κάποτε ο Σαββόπουλος. Πιστεύτετε κάτι τέτοιο; Μέγα ολίσθημα...

Ωρες ώρες αναρωτιέσαι μήπως ο «αυτισμός» της εξουσίας ζαλίζει περισσότερο από τους αποπνικτικούς καπνούς της φωτιάς. Αν οι «πύρινες γλώσσες» καταπίνουν ανελέητα ζωές, πνεύμονες οξυγόνου και κατοικίες, η θρασύτατη γλώσσα των «ταγών» κατακαίει κάθε γέφυρα με τη στοιχειώδη λογική και την πραγματικότητα. Ο πολιτικός –αν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις έτσι– λόγος που εκκινεί από το δόγμα πως «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση» μπορεί κάλλιστα να καταλήξει σε ένα άλλο: η καλύτερη επίθεση είναι ο παραλογισμός. Συγγνώμη, αλλά πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις δηλώσεις υπουργών που έχουν μείνει –λένε– ικανοποιημένοι από τον κρατικό μηχανισμό;

Ποιοι είναι οι αποδέκτες της ατάκας του Βύρωνα Πολύδωρα, σύμφωνα με την οποία η μεν «κατάσταση δεν είναι απελπιστική», η δε κυβέρνηση «ήταν ετοιμοπόλεμη για τη μάχη» και «είχε κάνει την καλύτερη πρόνοια»; Νοήμονες άνθρωποι; Εν μέσω όλου αυτού του ολέθρου και των ανθρωποθυσιών, ποιος μπορεί να αντέξει τέτοιες φανφάρες; Ναι, τόσο «έτοιμοι» ήταν, ώστε την Τρίτη εξήγγειλαν το σχέδιο που είχε εγκρίνει η κυβερνητική επιτροπή τον περασμένο... Μάρτιο.

Οταν η ασθένεια είναι γνωστή, δεν χρειάζεται να αναλύεις με τις ώρες τα συμπτώματα. Ξεπέρασαν τα όριά τους άνθρωποι και μηχανές, δεν επαρκούν οι πυροσβέστες, τμήμα του εξοπλισμού πυρόσβεσης είναι πεπαλαιωμένο, λείπει οργανωμένο και συγκροτημένο σύστημα δασοπροστασίας κ.λπ. Ατελείωτες οι συζητήσεις στα τηλεοπτικά κανάλια και οι επιμέρους επισημάνσεις, μία, όμως, η σκληρή αλήθεια: δεν θα μπορούσε η κατάσταση να είναι διαφορετική, αφ' ης στιγμής κυβερνήσεις δεκαετιών εναπόθεσαν στην αχαλίνωτη οικοπεδοποίηση μεγάλες προσδοκίες αποκομιδής πολιτικών και οικονομικών κερδών. Αυτού του είδους η καταστροφή του περιβάλλοντος (διότι υπάρχουν κι άλλα, δυστυχώς) συντελέστηκε και συνεχίζεται υπό το φλάμπουρο της περιβόητης «ανάπτυξης». Οσες φορές ήταν δύσκολο να τεκμηριωθεί απτό «αναπτυξιακό» όφελος, ώστε να αιτιολογηθεί επαρκώς η «αποψίλωση», το πρόβλημα λυνόταν με την ευκολία με την οποία ο Μέγας Αλέξανδρος «έλυσε» τον γόρδιο δεσμό. Στον ρόλο του σπαθιού, η προσθήκη της λέξης «οικιστική». Λες «οικιστική ανάπτυξη» και ξεμπερδεύεις. Για να διασκευάσουμε το γνωστό διαφημιστικό σλόγκαν: ακούς «ανάπτυξη», είναι καλό! Αμ δε...

Ναι, «οικιστική ανάπτυξη». Αμφιβάλλω αν υπάρχει άλλη χώρα, στην Ευρώπη τουλάχιστον, στην οποία η αλόγιστη επαύξηση του τσιμέντου να θεωρείται «αναπτυξιακός» αυτοσκοπός! Δεν είναι η Ελλάδα, ασφαλώς, η μόνη χώρα της υφηλίου με υψηλούς δείκτες περιβαλλοντικής καταταστροφής –αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε οι επιστήμονες όλου του κόσμου δεν θα έκρουαν κάθε τρεις και λίγο κώδωνες κινδύνου για τον πλανήτη. Εδώ, όμως, ο όλεθρος «θριαμβεύει» ασύδοτα και άνευ της αρωγής πολλών εξηγήσεων. Τι χρειάζονται αυτές; Εδώ, ακόμα και οι ωμές βλέψεις ενός επαγγελματικού-οικοδομικού συνεταιρισμού επί κάποιου πευκοδάσους θα βρουν τρόπο να αποκτήσουν «αναπτυξιακό» φωτοστέφανο.

Εάν τα δάση και οι πάσης φύσεως πνεύμονες πρασίνου ήταν εξ ορισμού ασύμβατοι προς την ανάπτυξη, τότε στη Γερμανία της «θηριώδους» βαριάς βιομηχανίας –κάθε είδους και τομέα– δεν θα είχε μείνει... κουκουνάρι. Αν τύχει να επιβαίνετε σε αεροπλάνο που κατευθύνεται στη Φρανκφούρτη, πριν αυτό προσγειωθεί ρίξτε μια ματιά κάτω: θα αναρωτηθείτε πώς βρέθηκε στην καρδιά της Ευρώπης μια απομίμηση του δάσους... του Αμαζονίου. Δεν βαριέστε, όμως... Εδώ είναι Ελλάδα. Χώρα της οποίας η κυβέρνηση λέει στους καμένους του 2007 να μετρήσουν τα καμένα του 2000! Σε «καμένα» μυαλά νομίζουν ότι απευθύνονται;