Ποιος καθορίζει την τιμή του Καστίγιο; (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Σε όποιον με ρωτάει αν πρέπει να πουλήσει ο Ολυμπιακός τον Νέρι Καστίγιο απαντάω ότι δεν έχω γνώμη. Κυρίως διότι δεν έχω καταλάβει τι θέλει να κάνει ο Ολυμπιακός των εκσυγχρονιστών, έτσι όπως αυτός προέκυψε μετά τις πρόσφατες αλλαγές που έκανε στο Δ.Σ. της ομάδας ο Σωκράτης Κόκκαλης. Ο προηγούμενος Ολυμπιακός δύσκολα θα πουλούσε τον Καστίγιο –ο προηγούμενος Ολυμπιακός δύσκολα πουλούσε γενικώς. Δεν το λέω αυθαίρετα, βλέπω τι έχει γίνει τα δεκαπέντε τελευταία χρόνια. Από τον Ολυμπιακό έφυγε μόνο όποιος ήθελε –κανείς άλλος.

Υπάρχει μια ιστορία που μου αρέσει να την επαναλαμβάνω, διότι δείχνει το είδος της λογικής που επικρατούσε στον σύλλογο. Τον Απρίλιο του 1999 ο Ολυμπιακός ετοιμαζόταν να κατακτήσει τον τίτλο, έχοντας αποκλειστεί από τη Γιουβέντους στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Σωκράτης Κόκκαλης θεώρησε σωστό να κάνει μια σύσκεψη στελεχών στο σπίτι του Πέτρου. Πήγαν και μικροί (Πέτρος, Θεόδωρος Θεοδωρίδης, Μόραλης κ.ά.) και μεγάλοι (Λούβαρης, Σαλονίκης, Μπάγεβιτς κ.ά.).

Ο πρόεδρος ζήτησε μια εκτίμηση της κατάστασης. Οι μικροί θεώρησαν σωστό ότι έπρεπε να πουν τη γνώμη τους την ώρα που οι περισσότεροι από τους μεγάλους έλεγαν το κλασικό «εσύ ξέρεις καλύτερα, πρόεδρε». Ο Πέτρος είπε ότι υπάρχουν σοβαρές προτάσεις από μάνατζερ για τον Ελευθερόπουλο, τον Γεωργάτο, τον Μαυρογενίδη, τον Γιαννακόπουλο και τον Τζόρτζεβιτς και ότι, κατά τη γνώμη του, κάποιοι από αυτούς πρέπει να παραχωρηθούν για να μπει στο ταμείο ζεστό χρήμα. Ο Σωκράτης έγινε έξαλλος.«Σας κάλεσα εδώ για να μου πείτε ποιους παίκτες να πάρω για να κατακτήσουμε το Τσάμπιονς Λιγκ κι εσείς μου λέτε να διαλύσω την ομάδα;», ρώτησε. Εκτοτε και οι μικροί κάθε φορά σε ανάλογες συνάξεις, όταν ρωτούσε τι πρέπει να γίνει, απαντούσαν «εσύ ξέρεις καλύτερα, πρόεδρε».

Πωλητής

Ο Ολυμπιακός του Σωκράτη Κόκκαλη, που ονειρευόταν τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, δεν κινήθηκε ποτέ με στρατηγική πωλητή. Ο Γεωργάτος έφυγε για την Ιταλία και γύρισε: δεν ήθελε να πάει πουθενά και δεν ήθελαν να τον δώσουν –απλώς ήταν για όλους πολλά τα χρήματα. Ο Ζάχοβιτς πουλήθηκε χάρη στη δουλειά του Βέιγκα, που δούλευε γι' αυτόν πιο πολύ από όσο ο Ολυμπιακός. Το ίδιο έγινε και με τον Τουρέ: αν δεν υπήρχε ο Σέλουκ, θα ήταν ακόμα στον Πειραιά. Ο Γιαννακόπουλος έφυγε όταν έληξε το συμβόλαιό του. Ο Ελευθερόπουλος κυνηγήθηκε: η συνέχεια της ιστορίας απέδειξε ότι ομάδες που θα πλήρωναν γι' αυτόν μπορούσαν να βρεθούν. Ο Οφορίκουε (που κάποτε είχε ρήτρα 10 δισ. δραχμές!) έτρεχε με τις μπουλντόζες. Από τον Αλβες, τον Ζε Ελίας, τον Χούτο, τον Μπερμούδες, που χρυσοπληρώθηκαν, ο Ολυμπιακός δεν πήρε ούτε ένα ευρώ: όλοι έφυγαν πριν γίνουν 30 χρόνων. Στον Ολυμπιακό το ενδεχόμενο να πουλήσουν ποδοσφαιριστές το αντιμετώπιζαν σαν σύμπτωμα παρακμής: δεν είναι έτσι και άργησαν να το καταλάβουν.

Κοτόπουλο

Η πώληση θέλει στρατηγική –η αγορά χρήματα. Η παρομοίωση του Καστίγιο με μια μετοχή είναι σωστή –όμως για να πουλήσει μετοχές μια εταιρεία πρέπει να είναι εισηγμένη στο Χρηματιστήριο: ο Ολυμπιακός στο διεθνές ευρωπαϊκό παζάρι είχε τη φήμη «κοτόπουλου», στο όποιο εύκολα μπορεί να πασάρει κανείς τον Ντάνι, τον Ντομί, τον Λέμενς και τον Μπόρχα σε τιμή ευκαιρίας.

Μπουσουλάει

Διαβάζω φέτος για τρομερά ραντεβού με τον Ζάχαβι –λέει– στο Λονδίνο και χαμογελάω. Στην Ελλάδα (και ειδικά στην περίπτωση του Ολυμπιακού) το αυτονόητο γίνεται είδηση και μάλιστα κουτσουρεμένη. Ποιος το έκλεισε το ραντεβού; Ο Ολυμπιακός ή ο Ζάχαβι; Ή μήπως ο Φάνης ο Κλωνόπουλος, που ήταν εκεί και παρεμπιπτόντως πήρε και τον Μάτος στον Παναθηναϊκό από τον Ισραηλινό αντζέντη; Καλά είναι αυτά, αλλά για να φτιάχνουμε ωραία πρωτοσέλιδα: στην πραγματικότητα η νέα διοίκηση του Ολυμπιακού για την ώρα μπουσουλάει και ψάχνεται.

Λίγα

Ποιος ορίζει την τιμή του Καστίγιο; Η απάντηση δεν έχει νόημα αν δεν γνωρίζουμε ποιοι είναι οι στόχοι του (νέου) Ολυμπιακού. Αυτή τη στιγμή η μετοχή του Καστίγιο είναι όντως ψηλά για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά. Τα δέκα εκατομμύρια ευρώ που ο Ολυμπιακός περιμένει είναι λογικά, αλλά όχι σούπερ. Η Μάντσεστερ Σίτι έδωσε 15 για να πάρει τον Μπιάνκι από τη Ρετζίνα, η Σεβίλλη 14 για να πάρει τον Κεϊτά από τη Λανς, η Αρσεναλ 20 για να πάρει κάποιον Βραζιλιάνο με ευρωπαϊκό διαβατήριο από την Ντιναμό Ζάγκρεμπ –και δεν θυμάμαι η Κροατία να έχει καλύτερο πρωτάθλημα από το δικό μας.

Τιμή

Καταλήγω στο εξής απλό: αν ο στόχος του Ολυμπιακού είναι να έχει μια καλή ομάδα που θα κρατήσει τα πρωτεία στην Ελλάδα, τότε να τον δώσει τον Καστίγιο, διότι δύσκολα τα πρωταθλήματα που θα κερδίσει στην Ελλάδα θα μεγαλώσουν την τιμή του. Αυτή τη στιγμή την τιμή του Καστίγιο την «πουσάρισαν» –που λένε και οι χρηματιστές– τα γκολ του στο Κόπα Αμέρικα με το Μεξικό. Αν ο Ολυμπιακός φτιάχνει μια ομάδα για «ζήτω» εσωτερικής κατανάλωσης, το επόμενο πουσάρισμα θα γίνει όταν το Μεξικό παίξει στο Παγκόσμιο Κυπέλλο –μόνο που το Μουντιάλ δεν είναι Κόπα Αμέρικα. Αν ο Ολυμπιακός στοχεύει ως εταιρεία στην ευρωπαϊκή υπέρβαση (όχι μόνο με αγωνιστικά αποτελέσματα στις διεθνείς διοργανώσεις, αλλά και με πειστική παρουσία στις ευρωπαϊκές αγορές), τότε τα 10 εκατομμύρια ευρώ για τον Καστίγιο είναι λίγα: είναι απλώς –μια και μιλάμε για μετοχές– μια τιμή εγγραφής.

Λίγα

Το θέμα δεν είναι ο Καστίγιο, είναι ο Ολυμπιακός. Αν για να αποκτηθεί ο Ραούλ Μπράβο ο Ιλια Ιβιτς πρέπει να μιλάει πέντε μέρες μαζί του επειδή δεν υπάρχουν 300 χιλιάδες ευρώ παραπάνω για τον μάνατζερ, τότε καλώς να πωληθεί ο παίκτης, μια και υπάρχει ανάγκη ρευστού. Αν υπάρχουν χρήματα για ξόδεμα, τότε τα 10 εκατομμύρια ευρώ για έναν παίκτη 24 χρόνων που –υποτίθεται ότι– ενδιαφέρει τη Βαλένθια και την Τσέλσι είναι μάλλον λίγα…

Ονειρο Νο 3

Εδώ και μέρες το «Ονειρο θερινής νυκτός» για μένα δεν είναι έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, αλλά κάτι σαν ασθένεια. Λυπηθείτε με κι αφήστε με να σας πω τον τρίτο μου εφιάλτη.

Ηταν όλοι καθισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον στο γνωστό καφενείο με τα φρουτάκια στους Αμπελοκήπους στη Σαλονίκη. Ακουγόταν η βραχνή φωνή του προέδρου ενώ έπαιζε τάβλι, αλλά ο ίδιος δεν φαινόταν. Εβλεπες μόνο τους άλλους: τον «καφετζή», τον Παναγιώτη, τον Αιμίλιο, όλο το παρεάκι! «Τι βλέπεις;», τον ρώτησαν, ενώ σκεφτόταν πώς να παίξει το 6-5 πρώτη ζαριά στο πλακωτό. «Αναμπουμπούλα. Και στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται», είπε. Ακούστηκε το κρα κρα του παπαγάλου του Θωμά. Το καταραμένο βρομοπούλι για την περίσταση είχε ντυθεί κοράκι. Γύρισε και μου είπε: «Ακούς; Οχι μόνο τους διαιτητές, αλλά ακόμα και τις εκφράσεις έχει κλέψει από τον Κοκαλιάρη». Ακουγα. «Βλέπω φέτος το πρωτάθλημα να είναι χειρότερο από το προηγούμενο. Τώρα τους πάω πάσο. Στον Γιάννη λέω ότι ο Στράτος ξέρει πόσο θέλω να συνεργαστούμε, στον Πέτρο λέω να μην ανησυχεί γιατί μιλάω απευθείας με τον πατέρα του. Με τον Θοδωρή και τον Σκόρδα ουδέν πρόβλημα. Το κακό είναι οι άλλοι». Εκοψε τη ζαριά του Παναγιώτη. Σκούπισε τον ιδρώτα με το χέρι και μούσκεψε το Cartier. «Τον "Μπορό" τον έφαγε ο Πηλαδάκης. Στη συνάντηση ο Γιάννης δεν έλεγε τίποτα, ο άλλος έβαλε το ζήτημα. Ή θα έμπαινε στο Δ.Σ. της Σούπερ Λίγκας θέμα "Ψυχώ" ή θα έκαιγα έναν, δεν γίνονταν αλλιώς. Του το είπα του "Μπορό". Πρώτη αγωνιστική είναι το Τρίπολη - Λάρισα, κάν' τα κουμάντα σου. Αλλά τα περσινά να τα ξεχάσουν. Και αυτός και ο κουμπάρος από τη Βέροια, αν δεν κάνουν μεταγραφές, Παναγιώτη, να μην περιμένουν πολλά. Σ' το λέω, έχουμε εκτεθεί. Ο Κομπότης ούτε που με κόφτει». Ο παπαγάλος γέλασε. «Η ΑΕΚ τον τρώει», έκραξε. «Ενα ραντεβού με τον Ντέμη θέλω μόνο, τίποτε άλλο. Να σταματήσει τον Καρπετόπουλο! Ετσι κι αλλιώς, εδώ θα 'μαι και εδώ θα 'ναι για χρόνια. Θα γίνουν τόσα φέτος, που του χρόνου θα τους πω ότι αφού δεν μπορείτε να διοργανώσετε το πρωτάθλημα, ξαναδώστε το στην Ομοσπονδία. Το καλοκαίρι να φύγει και ποτέ δεν ξέρεις: μπορεί να ξαναβγεί το ΠΑΣΟΚ. Αλλιώς, μετά τις εκλογές θα πάω και θα πω "μπαίνω στον νόμο και θέλω λεφτά". Και θα χορέψω τον Ορφανό αλλιώς». Ξύπνησα με την απορία αν χορεύει ο Ορφανός…