Η επέλαση των Ελλήνων στην ακομπλεξάριστη Μπουντεσλίγκα (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Φάνης Γκέκας πέτυχε ό,τι έρχεται από την Ελλάδα (κι όχι μόνον τους Ελληνες...) να το κάνει μόδα στη Γερμανία. Ενας παίκτης και μόνο, με μία χρονιά και μόνο, σε μικρό κλαμπ της Μπουντεσλίγκα. Οι επόμενοι, μετά (και λόγω) Γκέκα, θα μπορούσαν να πληρώνουν ως και γκεκόσημο!

Τα κλαμπ της Μπουντεσλίγκα έχουν ένα καλό. Οτι για κλαμπ μιας από τις τέσσερις-πέντε τοπ λίγκες της Ευρώπης δεν έχουν ταμπού. Οτιδήποτε (προσιτής τιμής) σε εργατικό πόδι, απ' όπου κι αν βαστά η σκούφια, εφόσον εκτιμηθεί ως ωφέλιμο, αυτομάτως γίνεται και αποδεκτό. Δίχως ποδοσφαιρικούς ρατσισμούς. Και συμπλέγματα ανωτερότητας.

Ετσι έκαναν καριέρα στο γερμανικό πρωτάθλημα (με το ποδοσφαιρικό κριτήριο, όχι με το εμπορικό, δηλαδή της διείσδυσης σε τόπους μακρινούς κι ανυποψίαστους) Ιρανοί, Αμερικανοί, Παραγουανοί, Τογκολέζοι, Γεωργιανοί. Ως και... Καναδός από το Μαλάουι!

Ο Γκέκας ήταν, για την Μπόχουμ, η αγορά-όνειρο. Το όνειρο οποιουδήποτε τεχνικού διευθυντή. Φτηνό κόστος, τεράστια προσφορά, για την ακρίβεια όση μπορεί να χωρίζει την Μπουντεσλίγκα από τη β' κατηγορία, υψηλή μεταπωλητική αξία. Το τέλειο πακέτο.

Ο Γκέκας άνοιξε, λοιπόν, δρόμο. Ο Γκέκας, κι ένας (απ' ό,τι φαίνεται, εξαιρετικός) επαγγελματίας, ο Παύλος Κουτσολιάκος. Τον θυμάμαι ως ποδοσφαιριστή, να τον φέρνει στην Ελλάδα πριν από είκοσι χρόνια από τη Γερμανία το Κοσκωτέικο. Κι εκεί... έχω μείνει, στο ομολογουμένως όχι ηχηρό πέρασμά του από δω, από πλευράς εικόνας.

Σήμερα, επάνω του να πέσω στον δρόμο, δεν θα τον αναγνωρίσω. Δεν ξέρω πώς είναι στη φάτσα. Ούτε καν στη φωνή. Δεν έχουμε μιλήσει ποτέ. Εκείνο που βλέπω είναι ότι ξέρει τις νοοτροπίες, ξέρει τις ανάγκες, ξέρει τα τοπία. Σε Ελλάδα και Γερμανία.
Εκείνο που επίσης βλέπω είναι ότι, ως ατζέντης, επεμβαίναι και κάνει καλά ντιλ. Καθαρά, άμεσα, αποτελεσματικά. Είναι καίριος στη δουλειά του. Κι απ' όσα πληροφορούμαι, όλοι... τον ζητούν! Διότι, προφανώς, όλοι πληροφορούνται τα ίδια (ωραία) πράγματα.

Από τον Γκέκα, συνεπώς, στον Καμπάνταη. Και στον Αλωνεύτη. Και στον Μίετσελ. Και στον Μπασιλά. Υποψιάζομαι, δε, ότι θα ακολουθήσουν κι άλλοι, στο καλοκαίρι που διανύουμε. Πέρυσι θα μπορούσε να είναι ο Κατσουράνης. Φέτος θα μπορούσε να είναι ο Λυμπερόπουλος. Μπορεί να είναι ο Βύντρα. Είναι ήδη, από την καραμπόλα του Λυμπερόπουλου (αλλά... και του Μακάαϊ), ο Χαριστέας.

Ο Χαριστέας έκλεισε πέρυσι στη Φέγενορντ, την ημέρα και την ώρα που το τσάρτερ της Εθνικής πετούσε από την Αθήνα για το Κισινάου. Οταν φτάσαμε στη Μολδαβία και το μάθαμε, καθώς έπεφτε η αυλαία της περιόδου των αγοραπωλησιών, κάθισα στο ξενοδοχείο κι έστειλα στη «SportDay» ένα άρθρο.

Οτι η Φέγενορντ είναι ομάδα-χάος, ότι θα 'ναι... θρίαμβος εάν τερματίσει στην πρώτη πεντάδα του ολλανδικού πρωταθλήματος (εν τέλει, δεν βγήκε ούτε στο Ιντερτότο!), ότι όπως και στον Αγιαξ ο Χαριστέας δεν είχε τίποτα να περιμένει, σε βοήθεια. Αυτός πρόσμεναν να τους βοηθήσει. Εκείνοι να βοηθήσουν αυτόν, δύσκολο.

Η σεζόν, πράγματι, πάνω-κάτω κύλησε κάπως έτσι. Προβλέψιμα. Στη Νυρεμβέργη, τώρα, τα δεδομένα είναι τελείως αλλιώτικα. Στη Νυρεμβέργη ισχύουν όσα σημειώναμε τις μέρες που κορυφωνόταν η πίεσή τους στην ΑΕΚ για τον Λυμπερόπουλο. Υγεία, πρόοδος, φιλοδοξία, momentum, προπονητής-γκουρού.
Αυτοί, ναι. Είναι εις θέσιν να βοηθήσουν (τον Χαριστέα) ώστε να βοηθηθούν, μετά. Το 'καναν παλαιότερα με τον Κακάου, το 'καναν με τον Κζινόβεκ, το 'καναν με τον Βίτεκ, το 'καναν με τον Σαένκο που, από το πουθενά, κλήθηκε να παίξει στην εθνική (Ρωσίας) του Χίντινκ. Θα το κάνουν και με τον Αγγελο.

Ο Χαριστέας είναι, πλέον, στα 28. Εχει, κιόλας, εκπληκτικές μεταγραφές. Επίζηλο βιογραφικό. Αλλά... πάρα πολλές (μεταγραφές). Και καμία «χρονιά Γκέκα». Είναι ο καιρός του να κατασταλάξει. Να... ηρεμήσει. Να εγκατασταθεί κάπου για καλά. Και να παίξει το ποδόσφαιρό του, σε συνθήκες που προδιαγράφονται άκρως ευνοϊκές.