Η επιστροφή στη ροή της ιστορίας (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Γιατί έφυγε ο Γιώργος Καραγκούνης από τον ΠΑΟ; Για πολλούς λόγους. Αν τους απαριθμήσω, θα είναι σαν να ξύνω πληγές και δεν το θέλω. Κρατάω από όλους τους λόγους έναν: ο Καραγκούνης έφυγε επειδή πίστευε ότι ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα. Για να είμαι περισσότερο ακριβής, ο «Κάρα» ξενιτεύτηκε γιατί πίστευε ότι στην Ελλάδα κάποιοι στέρησαν από τον ίδιο και την ομάδα του ένα-δύο πρωταθλήματα τουλάχιστον.

Όποιος έχει μιλήσει με τον Καραγκούνη για το ελληνικό ποδόσφαιρο καταλαβαίνει δύο πράγματα. Το πρώτο, ότι ο Γιώργαρος είναι ένας οργισμένος οπαδός του Παναθηναϊκού, ένα παιδί που πιστεύει ότι η ομάδα του έπεσε θύμα μιας οργανωμένης κλοπής και για αρκετά χρόνια. Το δεύτερο, ότι ο ίδιος είναι περήφανος για τον Παναθηναϊκό στον οποίο ο ίδιος έκανε καριέρα, για τον Παναθηναϊκό που πέρασε στην ιστορία ως «η ομάδα της Ριζούπολης», ενώ θα ήταν πιο σωστό να τον αποκαλούμε «Παναθηναϊκό της Ευρώπης». Εκείνη η ομάδα του Καραγκούνη, του Νικοπολίδη, του Μπασινά, του Σεϊταρίδη, του Κωνσταντίνου, του Λυμπερόπουλου, του Φύσσα, του Γκούμα, του Χένρικσεν και του Βαζέχα ήταν η ομάδα με τα καλύτερα αποτελέσματα στα ευρωπαϊκά γήπεδα από οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα. Τα αποτελέσματά της είχαν διάρκεια, είχαν εξήγηση, παραμένουν ανεπανάληπτα και είναι μοναδικά. Οταν ο Καραγκούνης τα θυμάται λάμπει το πρόσωπό του και δεν διστάζει να τα συγκρίνει με τα υπόλοιπα μεγάλα ευρωπαϊκά αποτελέσματα που ο ΠΑΟ έχει στην ιστορία του.

Πήχης

«Ηταν καταπληκτικό γεγονός το "Γουέμπλεϊ"», λέει, «όμως τότε έπαιζες οκτώ ματς και έφτανες στον τελικό. Εμείς στο Τσάμπιονς Λιγκ παίζαμε οκτώ ματς μόνο για να περάσουμε στον δεύτερο γύρο»! Δεν έχει άδικο. Ακόμα και η ποιότητα των αντιπάλων ήταν διαφορετική: οι αντίπαλοι του Παναθηναϊκού του Καραγκούνη ήταν σαφώς δυσκολότεροι. «Εμείς δεν φτάσαμε στον ημιτελικό, όπως άλλες ομάδες του ΠΑΟ», λέει, «αλλά αντιμετωπίσαμε επιτυχημένα τους δυσκολότερους αντιπάλους που είχε ο ΠΑΟ στην ιστορία του». Για να γίνει πειστικός φέρνει ένα εξαιρετικό παράδειγμα. «Η ομάδα του ΠΑΟ το 1996 αντιμετώπισε στον προημιτελικό τη Λέγκια. Εμείς την ίδια ομάδα την αποκλείσαμε στον προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ και κανείς δεν μίλησε για κατόρθωμα. Κατόρθωμα για τη δική μας ομάδα ήταν οι νίκες με την Αρσεναλ, την Μπαρτσελόνα, την Πόρτο, τη Γιουβέντους. Εμείς νικούσαμε τη Μαγιόρκα, το Αμβούργο, τη Σλάβια Πράγας, τη Λίμπερετς και παίζαμε στα ίσα τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τη Ρεάλ Μαδρίτης κι αυτά έμοιαζαν απλά και φυσιολογικά. Μόνο η δική μας ομάδα κατάφερε να βάλει τον πήχη τόσο ψηλά». Αδύνατο να του δώσεις άδικο.

Πίκρα

Ο «Κάρα» έφυγε από τον Παναθηναϊκό που αγαπούσε με την πίκρα του ανθρώπου που πίστευε ότι υπήρξε θύμα καταστάσεων που δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με το γήπεδο. Η απόφαση της επιστροφής του δεν κρύβω ότι με ξάφνιασε. Νόμιζα πως θα έμενε στο εξωτερικό και θα γύριζε στην Ιταλία, την οποία σε μια συζήτησή μας αποκαλούσε περιπαικτικά «πατρίδα» απλώς για να δείξει πόσο την αγάπησε και πόσο νοσταλγούσε «τα διπλά της προπόνησης της Ιντερ, στα οποία έπεφταν κάθε Τετάρτη κορμιά». Προσπαθώντας να κατανοήσω τι τον έκανε να επιστρέψει (έπειτα, μάλιστα, από πολλή και ώριμη σκέψη, μια και η πρόταση του Τζίγκερ τού έχει γίνει εδώ και εβδομάδες), κατέληξα στο συμπέρασμα ότι γύρισε διότι το αφεντικό του ΠΑΟ τον έπεισε ότι οι εποχές άλλαξαν: ο ΠΑΟ μπορεί να κερδίσει ή να χάσει το επόμενο πρωτάθλημα, χαμένος από χέρι, όμως, όπως στα χρόνια που μεσουρανούσε στην Ευρώπη, δεν θα είναι πια.

Τρεις

Εχω, επίσης, τη βεβαιότητα ότι ο «Κάρα» θέλει να σταματήσει την ευρωπαϊκή κατρακύλα του ΠΑΟ και να τον ξανακάνει (στο μέτρο που το μπορεί) την ελληνική ομάδα με τα καλύτερα αποτελέσματα στην Ευρώπη. «Είναι κρίμα», έλεγε, «χάρη στα αποτελέσματα της ομάδας μου να φτάσουμε να παίζουμε με τρεις ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ και λίγα χρόνια αργότερα να παίζουμε με μία. Η Ευρώπη είναι καθρέφτης και τον καθρέφτη πρέπει να έχουμε το θάρρος να τον κοιτάμε και όχι να κρυβόμαστε». Οταν ακούς τον Καραγκούνη καταλαβαίνεις πώς σκέφτεται: πρωταθλητισμός και Ευρώπη, παράπονο για τα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα και περηφάνια για τα ευρωπαϊκά αποτελέσματα, γνώση της κατάστασης και πίστη ότι μπορεί τα πράγματα να γίνουν καλύτερα. Ομολογώ ότι χρόνια τώρα έχω να ακούσω παίκτη του ΠΑΟ να τα συνδυάζει όλα αυτά στην απλότητα της διαλεκτικής του. Αλλοι είχαν και έχουν δυνατότητες αλλά δεν είχαν ζήσει την ιστορία και άλλοι είχαν γνώση της ιστορίας και της αποστολής αλλά έλιωναν από το άγχος.

Ιστορίες

Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό σπορ, γεμάτο από σύνθετες ανθρώπινες ιστορίες. Το τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στον ΠΑΟ δεν είναι εύκολο να το εξηγήσει κάποιος, ούτε να το γιατρέψει. Δεν χωράει, όμως, αμφιβολία ότι από τον ΠΑΟ των τελευταίων χρόνων έλειψαν ποδοσφαιριστές με τις δυνατότητες και τη συνείδηση του «Κάρα». Στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να φτιάξεις μια ομάδα με δέκα ακριβοπληρωμένους μισθοφόρους που ενδιαφέρονται για τις δόσεις των συμβολαίων τους -όσο καλοί κι αν είναι, αν δεν νιώθουν την ανάγκη να ενταχθούν στον σύλλογο και τον βλέπουν σαν υποχρεωτικό ή συγκυριακό πέρασμα, δεν θα σου δώσουν πολλά. Για την ακρίβεια, στην καλύτερη θα κάνουν επαγγελματικές εμφανίσεις -την ψυχή τους δεν θα τη δεις ποτέ.

Ψυχή

Την ψυχή του «Κάρα» θα την ξαναδεί ο κόσμος του ΠΑΟ στο πρώτο ματς της χρονιάς, στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο. Η επιστροφή του Καραγκούνη είναι επιστροφή σε ξεχασμένες αξίες και αρετές με τις οποίες χτίζονται ομάδες. Ο «Κάρα» φέρνει μαζί του εμπιστοσύνη, πίστη, δύναμη, διάθεση, λίγη οργή, πολύ πάθος και αρκετή συμπάθεια, που τόσο έλειψε. Μόνο με τέτοια υλικά χτίζεις ομάδες…

Ονειρο

Tο καλοκαίρι, όταν ανεβαίνει η θερμοκρασία, βλέπω όνειρα. Επειδή έχουν πλάκα, αυτή την εβδομάδα θέλω να σας διηγηθώ μερικά. Σήμερα το πρώτο:

Γίνεται -λέει- το Δ.Σ. και συζητάνε όλοι για τις μεταγραφές και για το αν πρέπει να δώσουν μισό εκατομμύριο ευρώ παραπάνω στον Ιλια για να τα μοιράσει για προκαταβολές. Ξάφνου από το ανοιχτό παράθυρο μπαίνει ο Νίκος ο Παπαγάλος (του Θωμά), περισσότερο πολύχρωμος από ποτέ. Και αφού πετάει, πετάει το πουλί, βγαίνει από την αίθουσα και πάει και κάθεται ακριβώς πάνω στο κοντάρι της σημαίας στην πλατεία Αλεξάνδρας! Και βγάζει ένα κινητό και παίρνει τον Σάββα τηλέφωνο. «Σάββα», του λέει, «φάγανε τον Γιώργο τον Μποροθρύλο, το καλύτερο παιδί μας». Ταράζεται ο Σάββας και το λέει στον Σωκράτη. Παίρνει αυτός απευθείας έναν Κατάπτυστο στο τηλέφωνο. «Τι γίνεται;», λέει, «γιατί τον φάγανε τον Γιώργο; Η συμφωνία που είχε γίνει δεν ήταν να μπει ο Μπίκας και να φύγει ο "Ψυχώ"; Πού προέκυψε ότι πρέπει να φάτε τον "Μπορό";». Από την άλλη πλευρά ακούστηκε ένας τρομερός λόξυγκας. Αφού πέρασαν είκοσι πέντε βασανιστικά δευτερόλεπτα, μια βραχνή φωνή απάντησε: «Πρόεδρε, μην ανησυχείς, εγγυώμαι εγώ!». Ο πρόεδρος απάντησε: «Σε ευχαριστώ, αγόρι μου, και κοίτα να δεις πώς θα φέρουμε τις εγγλέζικες εταιρείες για το Στοίχημα στην Ελλάδα». Μετά γύρισε στο Δ.Σ., όπου βρήκε τον Σάββα περιτριγυρισμένο από φίδια, σαν να είναι ο Ιντιάνα Τζόουνς. «Μας κοροϊδεύουν χοντρά, πρόεδρε», είπε. «Εχουν γεμίσει τις επιτροπές και τους πίνακες αντιολυμπιακούς. Ξεχάσαμε ποιος είναι ο Μπίκας; Ξεχάσαμε ότι μια φορά έδωσε ένα πέναλτι στον ΠΑΟ και οι παίκτες της Ξάνθης θέλανε να φύγουν από το γήπεδο; Ξεχάσαμε ότι έστειλε τον Δούρο στη Λεωφόρο; Ξεχάσαμε ότι στον Γιώργαρο τον Κασναφέρη δεν έδινε ένα παιχνίδι;». Στο άκουσμα «Κασναφέρης» ακούστηκε ένα χειροκρότημα από όλους τους παρευρισκομένους και ο σοφός παράγοντας συνέχισε: «Βοά η πιάτσα», είπε, «ότι η καλύτερη μεταγραφή του Στράτου έγινε με αντάλλαγμα το αθλητικό της "Μεσημβρινής", θα βγω και θα τα πω!». Στην απειλή εμφανίστηκαν ο Μόραλης με τον Πέτρο με χλαμύδες, σαν χορός αρχαίας τραγωδίας, φωνάζοντας «όχι, όχι, όχι», και ο Σάββας φώναξε ότι «θα τα πω τουλάχιστον στον "Νικολακό" να τα γράψει, να ξέρει ο κόσμος του Ολυμπιακού τι γίνεται!», πράγμα που έγινε χθες.
Στην ιδέα ότι θα δω τον Νικολακόπουλο στον ύπνο μου ξύπνησα μουσκεμένος στον ιδρώτα…