Το εντυπωσιακό «παρών» των οπαδών του ΠΑΟΚ στη χθεσινή του πρεμιέρα απλώς επιβεβαίωσε για ακόμα μία φορά τη δυναμική αυτού του συλλόγου. Ταυτόχρονα ήταν ένα ηχηρό και ξεκάθαρο μήνυμα προς τη νέα διοίκηση πως ο κόσμος θα σταθεί δίπλα, δίνοντας αμέριστη βοήθεια στην προσπάθεια να ξαναβρεί η ομάδα τα βήματά της. Παράλληλα, ήταν το καλύτερο «αντίο» σε έναν άνθρωπο που μεσουρανούσε με τη φανέλα του ΠΑΟΚ τη δεκαετία του '70, τον Αρίσταρχο Φουντουκίδη, ο οποίος μέχρι να φύγει από τη ζωή βίωσε όλη αυτή την κατρακύλα των τελευταίων ετών.
Αυτές οι χιλιάδες οπαδών «οπλίζουν» τον Θοδωρή Ζαγοράκη σε αυτόν τον νέο ρόλο του. Σε οποιεσδήποτε συζητήσεις για τον ΠΑΟΚ της επόμενης ημέρας, αυτή η λαοθάλασσα είναι το μεγαλύτερο επιχείρημα ότι μπορεί να υπάρξει μέλλον, και μάλιστα λαμπρό.
Ο κίνδυνος όμως που ελλοχεύει από αυτόν τον υπέρμετρο ενθουσιασμό είναι να πιστέψει κάποιος ότι αρκούν ο κόσμος και ένας λαοφιλής ηγέτης ούτως ώστε ο ΠΑΟΚ να ξαναβρεί τη χαμένη θέση του στις ομάδες που διεκδικούν τον τίτλο.
Η ομάδα του Φουντουκίδη απαίτησε και κατάφερε να θεωρείται ισότιμος συζητητής στη διεκδίκηση του τίτλου μέσω του μοναδικού πράγματος που καθιερώνει μια ομάδα. Μέσω της αγωνιστικής ταυτότητάς της. Μία ομάδα γεμάτη από παίκτες ποιότητας, που με τη συνεισφορά του Παντελάκη μπόρεσε χρονιά με τη χρονιά να μετατραπεί σε ισότιμο διεκδικητή του τίτλου.
Η ζημιά στο σκαρί του ΠΑΟΚ τα τελευταία 15 χρόνια είναι μεγάλη, με αρχή εκείνη την αποφράδα νύχτα με τα επεισόδια απέναντι στην Παρί Σεν Ζερμέν. Η διοικητική ανυπαρξία και οι κακές επιλογές μετέτρεψαν τον «Δικέφαλο του Βορρά» από ομάδα τίτλου σε ομάδα που πανηγύριζε την έξοδό της στην Ευρώπη. Αυτό δηλαδή που από το 1971 έως το 1992 ήταν περίπου αυτονόητο.
Οι Κινέζοι λένε ότι ακόμα και η μεγαλύτερη πορεία ξεκινά από ένα μικρό βήμα. Η χθεσινή παρουσία πάνω από 12.000 οπαδών του ΠΑΟΚ δεν ήταν ένα απλό βηματάκι. Ηταν πραγματικό άλμα...