Εδώ σε θέλω… Ζοσέ! (Λάμπρος Γκαραγκάνης)

Τη στιγμή που μία κατάσταση οδηγείται σε αδιέξοδο, εκεί που το πράγμα πιάνει πάτο και η ανέλιξη προς την επιφάνεια μοιάζει μακρινό ενδεχόμενο, το να υπάρχει καθαρό μυαλό που να μπορεί ν΄ ανταπεξέλθει στην πιθανότητα να παγιωθεί η κατάσταση αυτή στο ναδίρ, είναι προσόν πραγματικό. Μετά την τροπή που πήρε η πορεία του περυσινού Παναθηναϊκού, σε ποιανού τη σκέψη δεν βρίσκουν εφαρμογή τα παραπάνω; Η λάθος, όπως αποδείχθηκε, επιλογή του Χανς Μπάκε ήταν το κομβικό σημείο και η εστία όλων των δεινών. Ο Σουηδός αποτέλεσε τον εκλεκτό για διάδοχο του Αλμπέρτο Μαλεζάνι, ενός προπονητή που τα αποτελέσματα δεν τον δικαίωσαν, η δουλειά του όμως υπήρξε εμφανής. Ο επόμενος του Σουηδού ήταν ο Βίκτορ Μουνιόθ. Προπονητικά βελτίωσε την εικόνα των «πρασίνων», την κρίσιμη στιγμή όμως αναλώθηκε σε άλλα ζητήματα επαγγελματικής φύσης, που είχαν να κάνουν με την παραμονή του ή όχι στην Αθήνα, θεωρήθηκε λανθασμένα πως μετά το 0-1 στο «Καραϊσκάκη» όλα είναι μέλι-γάλα, με τη συνέχεια να είναι γνωστή και ν΄ αποτελεί εφιάλτη για τον κόσμο του «τριφυλλιού».

Κοινώς αποδεκτά η λύση φάνταζε να είναι μία και μοναδική, χιλιοειπωμένη σε τέτοιες καταστάσεις. Ένας τεχνικός με εφόδιο την πίστωση χρόνου από τη διοίκηση, γνώση της ελληνικής πραγματικότητας, προσωπικότητα, ικανότητα να διαχειριστεί ρόστερ και μανούλα ν΄ αποσπά από κάθε παίκτη του το ανώτερο των δυνατοτήτων του. Δηλαδή, ο Ντούσαν Μπάγεβιτς! Για μία ακόμη φορά, δεν ευοδώθηκαν οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες για τη σύναψη συμφωνίας του «Ντούσκο» και του Παναθηναϊκού και αφού δεν έγινε και αυτό το καλοκαίρι γάμος, μάλλον δεν θα υπάρξει και στο άμεσο μέλλον. Το μοντέλο τεχνικής διοίκησης που ασπάστηκε ξανά η ομάδα που στο σύγχρονο ελληνικό ποδόσφαιρο το λάνσαρε και πρώτη πιθανώς να μην χωρούσε τον Σερβοέλληνα. Ο Ζοσέ Πεσέιρο σαν όνομα δεν είναι κατώτερο του Μπάγεβιτς επουδενί. Η πορεία της καριέρας του, στην προκειμένη περίπτωση, δεν του επιτρέπει ούτε ένα λάθος. Όσο κι αν μοιάζει οξύμωρο η πρόσληψή του δεν απέχει σε φιλοσοφία από τις μεταγραφές των Εντογιέ, Μάλαρζ, Μάτος και Καραγκούνη.

Όλοι έχουν ν΄ αποδείξουν την αξία τους, συμμαζεύοντας την κατάσταση στο «τριφύλλι», κάτι που ακόμη και τώρα είναι αρκετά δύσκολο, αν δεν δούμε δείγματα γραφής στο χόρτο. Όλοι, συν αυτοί που θα έλθουν ολοκληρώνοντας το δυναμικό της αθηναϊκής ομάδας, στο ενδεχόμενο να προσφέρουν πραγματικά θα έχουν και προσωπικά οφέλη στη συνέχιση της πορείας τους. Είναι δύσκολο να βγει ακριβές πόρισμα για το πόσοι πίστεψαν εξ αρχής τον Πορτογάλο τεχνικό, πόσοι ποντάρουν επάνω του στην παρούσα φάση και πόσοι μελλοντικά θα τον στηρίξουν. Οι τοποθετήσεις του στην παρουσίασή του δεν ξεφεύγουν από τις αυτονόητες δηλώσεις που ακούγονται σε ανάλογες περιπτώσεις. Πλην μιας: η αμεσότητα της υλοποίησης στόχων, στην οποία στάθηκε ο Πεσέιρο, είναι αυτό ακριβώς που ζητούν όλοι όσοι ασχολούνται επαγγελματικά ή αγαπούν το «τριφύλλι».

Ο νέος προπονητής της ομάδας θα μπορούσε να μην ασχοληθεί καν με τέτοιου είδους δήλωση, η οποία δεν τον βολεύει με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα. Τόλμησε, όμως, οριοθετώντας από νωρίς τα περιθώρια επιτυχίας και αποτυχίας. Δείχνει επίγνωση που έχει έρθει και τι πρόκειται ν΄ αντιμετωπίσει και μοιάζει αποφασισμένος να πετύχει. Συνειρμικά σε αρκετό κόσμο, ο Πεσέιρο θύμισε τον πρωτεργάτη του τελευταίου νταμπλ Γιτζάκ Σουμ, ο οποίος είχε γίνει αντικείμενο χλεύης από ορισμένους (ακόμη και Παναθηναϊκούς) και τελικά οδήγησε σε μία απίστευτη σεζόν το «τριφύλλι», χωρίς καν να έχει αρμονική σχέση με τον τότε τεχνικό του διευθυντή, Βέλιμιρ Ζάετς. Αν ο Πεσέιρο διατηρήσει την καλή σχέση του με τον Γιάσμινκο Βέλιτς, το βήμα παραπάνω πιθανώς και να γίνει. Και η αναφορά δεν γίνεται σε σχέση με πέρυσι, αλλά σε σχέση με τη σεζόν 2004/2005!