Ο «τυπάρας» μάς θύμισε το Euro, το οποίο... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Ξέρετε τι «παθαίνουν» οι αρθρογράφοι από καιρού εις καιρόν; Αφήνουν κάποιες εκκρεμότητες, ορισμένα θεματάκια που είχαν κατά νου να θίξουν ή να επεκτείνουν, αλλά ενίοτε διαπιστώνουν ότι «τους πήρε από κάτω» η μπάλα του χρόνου. Ο γράφων είχε προαναγγείλει κάτι για το Euro 2004, αλλά έβλεπε την επέτειο της κατάκτησής του να ξεμακραίνει κι αναρωτιόταν αν είχε νόημα να άρει, τώρα, την εκκρεμότητα.

Ξέρετε τι προσφέρει λύσεις σε ανάλογες περιπτώσεις; Η… μεταβατική ιδιότητα! Την αξιοποιώ λοιπόν: επιστρέφει στο ελληνικό ποδοσφαιρικό στερέωμα ο Καραγκούνης. Ο «τυπάρας» θυμίζει -και θα θυμίζει εσαεί- το Euro 2004, να σου λοιπόν η ευκαιρία. Ναι, ξέρω, μοιάζει λίγο με το ανέκδοτο του μαθητή που στο διαγώνισμα της Γεωγραφίας περίμενε ότι θα «πέσει» ως θέμα το Βέλγιο κι όταν «έπεσε» η Ολλανδία άρχισε να γράφει: «Η Ολλανδία συνορεύει με το Βέλγιο, το οποίο είναι…». Εστω κι έτσι, ο Καραγκούνης βοήθησε τον γράφοντα πριν αρχίσει να βοηθά τον Παναθηναϊκό!

Προσφάτως γράφηκαν πολλά κι ενδιαφέροντα για το κατά πόσο απειλούν να «απονευρώσουν» στο μέλλον τον άθλο του 2004 ξύλινοι κι υπερφίαλοι λόγοι, επετειακά τελετουργικά, αλλά και η διάθεση του «κάθε πικραμένου» να ερμηνεύσει την απρόσμενη εκείνη επιτυχία κατά το δοκούν. Νομίζω ότι σε μια χώρα στην οποία οι πάσης φύσεως φανφάρες ακούγονται συχνότερα από το «καλημέρα» και «καλησπέρα», τα μεγάλα ή κούφια λόγια είναι εν πολλοίς αναπόφευκτα, αλλά και ελάχιστα «διεισδυτικά»: δεν κινδυνεύει από αυτό, τόσο, η λάμψη του Euro 2004.

Αντιθέτως, η καθημερινή -έστω και καλόπιστη- αναγωγή του Euro σε μέτρο σύγκρισης για τους πάντες και τα πάντα απειλεί να το μετατρέψει σε κλισέ. Αφήστε που τέτοιου είδους συγκρίσεις, παραλληλισμοί και αντιπαραβολές σπανίως έχουν νόημα.

Δεν έχει νόημα να σχολιάζουμε τα όποια ανεπιτυχή αποτελέσματα της Εθνικής, εάν και όποτε αυτά καταφθάνουν, με τη φράση «μα είμαστε οι ίδιοι που πήραμε το Euro, οι πρωταθλητές Ευρώπης;». Το γεγονός ότι αναδειχθήκαμε πρώτοι δεν σημαίνει ότι ήμασταν ή θα γίνουμε οι καλύτεροι. Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο το Euro καταγράφηκε στη συλλογική μας συνείδηση ως άθλος. Δεν έχει νόημα να υψώνουμε τεχνητά το μπόι μας. Ας το υψώσουμε πραγματικά, αν και όσο μπορούμε. Οσο γίνεται, όχι όσο θέλουμε να πιστεύουμε (;) ότι γίνεται.

Δεν έχει νόημα να μνημονεύουμε το Euro κάθε φορά που οι ελληνικοί σύλλογοι αποτυγχάνουν στις ευρωπαϊκές τους υποχρεώσεις, για να ανακαλύψουμε κάποια «έκπληξη». Ουδεμία έκπληξη. Αν είναι να κάνουμε τη μείξη τούτη, ας την αποτολμήσουμε ως έναυσμα για μία παρατήρηση: η κορυφαία στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου πιστώθηκε σε εκείνη τη συνιστώσα της «βιτρίνας» μας (την Εθνική), που είχε τη μικρότερη -ή ανύπαρκτη- σχέση με τις ΠΑΕ. Η θεσμοθετημένη από το 1979 ιδιωτική επιχειρηματικότητα στον χώρο του αθλήματος, έτσι όπως λειτούργησε, με τις συγκεκριμένες προτεραιότητες, στρατηγικές και πρακτικές της, ούτε κατά διάνοια προσέφερε κάτι ανάλογο. Κάτι πρέπει να μαρτυρά αυτό, δεν νομίζετε;

Δεν έχει νόημα να «μπλέκουμε» το Euro στις συζητήσεις που αφορούν τα τόσα τρωτά σημεία του ελληνικού ποδοσφαίρου -από τα χρέη και τις κακές διαιτησίες μέχρι τα κρούσματα κακοδιαχείρισης και τις άδειες κερκίδες. Το επίτευγμα του 2004 ήταν μια υπόθεση παικτών και προπονητή - κανενός άλλου. Δεν προήλθε από κάποια γενική βελτίωση της εικόνας του ελληνικού ποδοσφαίρου, ούτε θα το διαδεχόταν -νομοτελειακά και αυτομάτως- κανένας τέτοιος «ευπρεπισμός».

Είναι σαν να βλέπεις έναν πύραυλο να εκτοξεύεται στο Διάστημα και να αναρωτιέσαι: «Μα μπορεί τα χωράφια γύρω από την περιοχή εκτόξευσης να είναι τόσο απεριποίητα και ξερά;». Αν μπορεί, λέει… Σε τελική ανάλυση η «σκουάντρα ατζούρα» κατέκτησε το Μουντιάλ εν μέσω μπόχας αναδυόμενης από τα σκάνδαλα και δέους από τα κρούσματα βίας που μάστιζαν το ιταλικό ποδόσφαιρο.

Αν επιθυμούμε να καταδείξουμε ότι υπάρχουν καταχωνιασμένες κι αναξιοποίητες δυνατότητες στο ελληνικό ποδόσφαιρο, το Euro μπορεί, ίσως, να χρησιμεύσει ως συμβολικό παράδειγμα. Ας μην το μπλέκουμε, όμως, συνεχώς, στη φθοροποιό ρουτίνα. Ας μην το μετατρέπουμε σε μέτρο σύγκρισης για πάσα νόσο. Διότι η νόσος του «κλισέ» καραδοκεί.