Η άλλη όψη του νομίσματος (SportDay / Μπάμπης Χριστόγλου)

Σε συνέχεια των όσων έγραφα χθες στη στήλη, θέλω να παραθέσω κάποια επιχειρήματα πάνω στο θέμα των παικτών με πολλαπλές χρήσεις. Η συγκεκριμένη υπόθεση έχει αρκετά θετικά στοιχεία. Οταν μια ομάδα έχει μερικούς παίκτες που μπορούν να παίξουν σε πολλές θέσεις, της λύνονται αρκετά προβλήματα σε περίπτωση που στο βάθος της σεζόν είτε λόγω τραυματισμού είτε λόγω τιμωριών υπάρξουν απώλειες. Ασφαλώς και δεν είναι αυτοί οι αποκλειστικοί λόγοι. Σε ματς που έχεις να αντιμετωπίσεις ειδικές συνθήκες ή επιθυμείς να έχεις μια συγκεκριμένη στρατηγική, το θεωρώ θετικό να έχεις τέτοιους παίκτες. Οταν όμως στόχο έχεις να αποκτήσεις παίκτες αποκλειστικά με αυτό το χαρακτηριστικό, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να μπλεχτείς περισσότερο. Ειδικά αν έχεις και ένα μικρό ρόστερ να διαχειριστείς ως προπονητής.

Το να ζητάς από τον παίκτη σε πολλούς αγώνες να έχει κάθε φορά και έναν διαφορετικό ρόλο είναι κάτι που μπορεί να φέρει σύγχυση και στην απόδοση του παίκτη και στην ομάδα. Προσοχή: Αλλο να προορίζεις έναν παίκτη για μια συγκεκριμένη θέση και να έχεις στα πλάνα σου να τον τοποθετήσεις εκεί για μεγάλη περίοδο και άλλο σε κάθε αναμέτρηση να παίζει και σε διαφορετική θέση. Αυτό ούτε τον παίκτη θα ωφελήσει ούτε την ομάδα. Για να μπορέσει μια ομάδα να έχει σταθερή απόδοση χρειάζεται παίκτες που να ξέρουν καλά τη θέση τους. Επειδή αυτό το μπέρδεμα βλέπω να γίνεται στην άμυνα, αλλά μπορεί να συμβεί και στον τομέα των ανασταλτικών μέσων, φοβάμαι ότι εκεί τα πράγματα μπορούν να γίνουν ακόμα πιο επικίνδυνα. Στην επίθεση, όχι πως είναι σωστό βέβαια, αλλά αν ένας παίκτης έχει αυτή τη δυνατότητα και είναι χαρισματικός, μπορεί να αλλάζει θέσεις, σύμφωνα με τις επιθυμίες του προπονητή, εφόσον επί της ουσίας δεν αλλάζει η αποτελεσματικότητά του. Αν όμως αυτό γίνει στην άμυνα, ή ακόμα χειρότερα, αλλάζεις παίκτες και θες να τους βάζεις και ακραία μπακ και στο κέντρο της άμυνας αλλά και αμυντικά χαφ (βλέπε περίπτωση Τοροσίδη), τότε κινδυνεύεις να ελαττώσεις τις πιθανότητες να δημιουργήσεις ένα ομοιογενές σύνολο. Αν λοιπόν μπορεί να φανεί λογικό ο Καστίγιο να παίξει ακόμα και στην άκρη σαν χαφ-εξτρέμ, δεν ισχύει το ίδιο και για έναν ακραίο μπακ, αν τον βάλεις να παίξει κεντρικός αμυντικός.

Οι παίκτες «δύο σε ένα» είναι χρήσιμοι και δεν αμφισβητώ την αναγκαιότητα ύπαρξής τους σε μια ποδοσφαιρική ομάδα. Αυτά όμως, όπως έγραψα και χθες, μπορούν να συμβούν σε μια ομάδα που έχει ήδη ταυτότητα κι έχει ξεπεράσει τις αδυναμίες της. Αν επιβληθεί αυτή η εναλλαγή θέσεων σε μια ομάδα που χτίζεται, θεωρώ ότι τα αποτελέσματα μπορεί να είναι τα ακριβώς αντίθετα απ’ αυτά που περιμένουμε.