Τρία χρόνια μετά όλα είναι χειρότερα... (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Διάβασα τα επετειακά αφιερώματα στην κατάκτηση του Εuro του 2004, που αρχίζει να μοιάζει ολοένα και περισσότερο με το Πολυτεχνείο των ποδοσφαιρανθρώπων. Αν κάποιος θέλει να βοηθήσει ένα γεγονός να φθίνει, μπορεί να το καλουπώσει σε μια επέτειο. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να θυμόμαστε το Euro την ημέρα του τελικού και όχι την ημέρα που αυτό άρχισε. Αλλά τι ψάχνω να βρω τώρα…

Χθες πληροφορήθηκα -ομολογώ ότι δεν το ήξερα- ότι η ΕΠΟ έχει ανακηρύξει την 4η Ιουλίου ημέρα αργίας για το ελληνικό ποδόσφαιρο: τα γραφεία, λέει, της Ομοσπονδίας, όπως και αυτά των Ενώσεων που εκλέγουν το Δ.Σ. της, παραμένουν κλειστά, διότι αυτή τη μέρα πριν από τρία χρόνια η Εθνική Ελλάδας κατέκτησε το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Πορτογαλία. Ειλικρινά, δεν γνωρίζω αν τα μέλη του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας μια τέτοια μέρα επιτρέπεται να δουλεύουν. Δεν ξέρω αν ο Σοφοκλής Πιλάβιος π.χ. ανοίγει το δικηγορικό γραφείο του ή αν το κλείνει και τη βγάζει στο «Da Capo» -δεν αναφέρω τυχαία τον Σοφοκλή, το κάνω διότι συμβαίνει να γνωρίζω πού είναι το γραφείο του και τι δουλειά κάνει. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για όλα τα μέλη του Δ.Σ. Μερικών γνωρίζω τις δουλειές αλλά όχι τα γραφεία και με άλλους συμβαίνει το αντίθετο. Γενικά, αν μιλάμε για ποδοσφαιροπαράγοντες, είναι ευκολότερο να ξέρεις τι 4Χ4 οδηγούν ή πού έχουν μια βίλα για τα καλοκαίρια τους, παρά τι δουλειά κάνουν.

Μνήμη

Με τις αργίες υπάρχει το εξής πρόβλημα: όλες σχεδόν γίνονται για να τιμηθεί η μνήμη κάποιων αγωνιστών. Η αργία της 25ης Μαρτίου γίνεται για να κατατεθούν στεφάνια και να βγάλουν οι καθηγητές επικήδειους για το ήθος και το σθένος των προγόνων μας. Η αργία της 28ης Οκτωβρίου υπάρχει για να θυμόμαστε το έπος του '40 και τους νεκρούς της Εθνικής Αντίστασης. Η αργία του Πολυτεχνείου γίνεται ως φόρος τιμής της εκπαιδευτικής κοινότητας στη θυσία των εξεγερμένων φοιτητών. Η αργία της Πρωτομαγιάς σχετίζεται με τους αγώνες της εργατικής τάξης και τη μνήμη των θυμάτων της διαδήλωσης του Σικάγου. Ανησυχώ πολύ με αυτή την αργία της ΕΠΟ, που συμπίπτει και με την επέτειο της αμερικανικής ανεξαρτησίας: μπορεί στην Πορτογαλία κάποιος να πέθανε και να μας το κρατάνε μυστικό!

Πέθανε

Μπορεί, πάλι, πίσω από αυτή τη σπάνια απόφαση να κρύβεται και ένα βαθύ μήνυμα: όντως στην Πορτογαλία κάτι πέθανε. Για την ακρίβεια, πέθανε η τελευταία (;) ευκαιρία που είχαμε ως χώρα να φτιάξουμε το ποδόσφαιρό μας. Το ελληνικό ποδόσφαιρο μετά το Euro ψυχορραγεί.

Ελπίδα

Θα αναρωτηθεί κάποιος -και δικαιολογημένα- σε τι ήταν καλύτερο το ελληνικό ποδόσφαιρο πριν και έγινε χειρότερο τώρα. Η απάντηση είναι ότι δεν ήταν καλύτερο σε τίποτα: το διοικούσαν και το διοικούν οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι. Ομως πριν από την Πορτογαλία υπήρχε η ελπίδα ότι ένα μεγάλο κατόρθωμα θα μας βοηθούσε να αλλάξουμε ως χώρα, να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε δυνατότητες, να προβληματιστούμε για το πώς αυτές θα τις αξιοποιήσουμε. Το Euro ήταν τελικά μόνο μια σειρά από μαγικά βράδια. Αυτά τα βράδια ο κόσμος γλέντησε με την ψυχή του και τα λογιών λογιών λαμόγια που μας καταδυναστεύουν πήραν συγχωροχάρτια για να κυκλοφορούν σήμερα οι πεθερές τους με 4Χ4 και να φτιάχνουν πισίνες πληρώνοντας μετρητά. Αυτή ήταν η προσφορά του Euro: ο θάνατος της ελπίδας.

Γκάλοπ

Τρία χρόνια μετά την Πορτογαλία το ελληνικό ποδόσφαιρο βουλιάζει. Γκάλοπ αποδεικνύουν πως ο κόσμος θεωρεί τους παράγοντες που το διοικούν τους χειρότερους της ιστορίας. Δεν καταγράφεται μισή έστω επιτυχία συλλόγου ή Εθνικής ομάδας και δεν έχει λυθεί κανένα από τα προβλήματα που το μαστίζουν. To ελληνικό ποδόσφαιρο παραμένει ένα μεγάλο ξέφραγο αμπέλι. Η βία και η αναξιοπιστία κάνουν το πρωτάθλημά μας ένα από τα χειρότερα της Ευρώπης, η διαφθορά ζει και βασιλεύει, στα συμβούλια της Σούπερ Λίγκας γίνονται συζητήσεις για το πώς οι παράγοντες μπορούν να πιάνουν διαιτητές, οι Ενώσεις καταρρέουν οικονομικά, η Ομοσπονδία σκέφτεται πώς θα οργανώσει παιχνίδια τζόγου, ενώ «τρέχουν» τρεις τουλάχιστον εισαγγελικές έρευνες που αφορούν αποτελέσματα αγώνων και πεπραγμένα διοικούντων -ακόμα και η Εθνική χρειάστηκε να πάει στο Παγκρήτιο για να βρει λίγη υποστήριξη. Τρία μόλις χρόνια μετά, όλα είναι ίδια χάρη στο θαύμα της Πορτογαλίας.

Ανατροπή

Εκείνες τις μέρες του καλοκαιριού του 2004, αν κάτι είδαμε, αυτό ήταν η γοητεία μιας Ελλάδας που κέρδιζε. Τυφλωμένοι από αυτή τη γοητεία, δεν προσέξαμε ότι την ίδια στιγμή μακιγιαριζόταν η αθλιότητα -το ίδιο το Kύπελλο έγινε για τη χώρα κάτι σαν το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι. Σήμερα, τρία χρόνια αργότερα, η αναγούλα για δεδομένους ανθρώπους έγινε απάθεια, ο καρκίνος, αντί να γιατρευτεί, έκανε μετάσταση. Οι βίλες και τα 4Χ4 θεωρούνται φυσιολογικά αξεσουάρ, το όραμα της τζογοποίησης του ελληνικού ποδοσφαίρου ή ακόμα και της λεηλασίας του ΟΠΑΠ τους βρίσκει όλους σύμφωνους: το επόμενο Euro θα το κερδίσουμε με «διπλό» ημίχρονο, «άσο» τελικό και μετά ας κάνει έρευνα η UEFA! Eτσι κι αλλιώς, ο Πλατινί είναι δικός μας!

Συμπέρασμα

Τι απέμεινε ως συμπέρασμα μετά την Πορτογαλία; Οτι η όποια επιτυχία κάνει τους ανθρώπους περισσότερο χυδαίους, ότι πάντα όταν η διαφθορά επιβραβεύεται με τον ιδρώτα των ποδοσφαιριστών θα προκύπτουν, όχι ηθικοί άνθρωποι έτοιμοι να προσφέρουν, αλλά υπηρέτες της λαμογιάς, έτοιμοι να σκοτώσουν ακόμα και την ίδια τους την αξιοπρέπεια για μια καρέκλα, τρία ταξίδια και δώδεκα VIP εισιτήρια.

Στεφάνι

Εις μνήμην της χαμένης αξιοπρέπειας κάποιων φίλων που γι' αλλού κίνησαν κι αλλού κατέληξαν, από του χρόνου θα κάνω κι εγώ αργία μαζί με την ΕΠΟ. Αμα θέλουν, καταθέτουμε και στεφάνι. Απέναντι από το «Da capo»…

«Μπορό»

Διάβασα κάποια χθεσινά ρεπορτάζ για την παραίτηση του Γιώργου Μποροβήλου από την ΚΕΔ και ομολογώ ότι έμεινα έκπληκτος. Σύμφωνα με αυτές τις ιστορίες, ο πρώην υπεύθυνος για τους διαιτητές της Σούπερ Λίγκας και την αξιολόγησή τους έφυγε στα καλά καθούμενα από την Τρίπολη μέσα στο λιοπύρι, ήρθε στην ΕΠΟ και έδωσε την παραίτησή του για άγνωστους λόγους. Ο Μποροβήλος είναι υπάλληλος της ΔΕΗ και από το λειτούργημα του αρχιδιαιτητή κέρδιζε κοντά τρεις φορές παραπάνω χρήματα από όσα παίρνει από τη δημόσια υπηρεσία. Να τα αρνήθηκε χωρίς να τον βάρεσε η ζέστη κατακούτελα το βλέπω δύσκολο: στην ιστορία της διαιτησίας δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει παραιτηθεί από το αξίωμά του, χαρίζοντας μάλιστα έναν παχυλό και σίγουρο μισθό. Οι δικές μου πληροφορίες λένε ότι ο άνθρωπος πήγε στο ραντεβού με τον πρόεδρο χαμογελαστός και χαρούμενος και βγήκε κάτωχρος: πάει να πει ότι το πράγμα τού ήρθε κάπως ξαφνικό!

Η ιστορία μού γεννά μερικές απορίες. Η πρώτη είναι γιατί ο Μποροβήλος, αφού ήθελε να παραιτηθεί, δεν πήγε στον πρόεδρο της ΚΕΔ, κ. Γιώργο Ψυχομάνη, να του πει «αντίο» -τυπικά και ουσιαστικά, αυτός είναι και συνεργάτης του και προϊστάμενός του. Αν ο Μποροβήλος δεν παραιτήθηκε, αλλά τον παραίτησαν, η δεύτερη απορία μου είναι πώς γίνεται ο ίδιος ο Ψυχομάνης να κάθεται στη θέση του: αν κάποιο μέλος μιας επιτροπής υποχρεώνεται να αφήσει τη θέση του, δεν θίγεται άραγε συνολικά το κύρος της επιτροπής; Αν δηλαδή αύριο «παραιτηθεί» κάποιος ακόμα, τι θα κάνει ο πρόεδρος της ΚΕΔ;

Δεν έχω, ωστόσο, καμία απορία για το τι μέλλει γενέσθαι. Μου φαινόταν ευθύς εξαρχής απίθανο να δεχτεί ο Τζίγκερ να συμμετάσχει στη διοργάνωση ενός πρωταθλήματος με υπεύθυνο διαιτητών Α' Εθνικής κάποιον που έκανε καριέρα ως Μποροθρύλος! Το δέχτηκε πέρυσι στο πλαίσιο της συγκυβέρνησης, φέτος όμως πήρε τα μέτρα του. Θα δούμε τις επόμενες μέρες πώς θα απαντήσει ο Ολυμπιακός. Διότι μετά την αποπομπή του Μπαλόκα και την παραίτηση του «Μπορό» ο Σάββας δύσκολα κρατιέται…