Ο προσωπικός θρίαμβος του Αντζα και η όπως όπως αγορά Κοβάτσεβιτς (SportDay / Αλ.Σπυρόπουλος)

Τότε 27 χρόνων, στο καριερίστικο άνθος του επάνω, διεθνής απ' τα 22 (επί Ιορντανέσκου). Με σίγουρη τη μία θέση στους «23» (και, συνεπώς, στη μοιρασιά του μπόνους, αλλά... ποιος να το προβλέψει, για την κατάκτηση) του Euro 2004. Κι από κει, με έως δεδομένο το τουλάχιστον ένα καλό συμβόλαιο στη Δύση, μπορεί και δύο. Ο Παρασκευάς Αντζας τα βρόντηξε... έξι μήνες πριν από την Πορτογαλία. Ετσι. Σε μια νύχτα μέσα. Από τον τρόπο ζωής του και από τον αξιακό του κώδικα. Πήγε να παίξει ξανά, για την πλάκα του, εκεί απ' όπου είχε ξεκινήσει για τα όνειρά του: στη Δράμα.

Τριάμισι χρόνια μετά, χθες, ολοκληρώθηκε το μάλλον πιο εντυπωσιακό, καθ’ ότι μοναδικό, comeback στα χρονικά του επαγγελματικού ποδοσφαίρου! Δεύτερη καριέρα... όχι σαν θεαματικό σχήμα λόγου. Δεύτερη καριέρα, κατά κυριολεξίαν. Του πήρε πέντε χρόνια η διαδρομή Πανδραμαϊκός-Ξάνθη-Ολυμπιακός. Κι ύστερα, όλο πάλι απ' την αρχή. Τώρα, η διαδρομή Δόξα-Ξάνθη-Ολυμπιακός του πήρε (έκοψε, από πείρα, δρόμο) τριάμισι. Οπως την πρώτη φορά, έτσι και τη δεύτερη, το έκανε μονάχα με την αξία της ποιότητάς του. Κανένα μέσον! Τον ζήτησαν. Επίμονα. Δεν παρακάλεσε. Λέγεται και προσωπικός θρίαμβος.

Ο πρωταθλητής (επαν)εντάσσει στο δυναμικό του (για τον ανήφορο της χειμωνιάτικης πραγματικότητας, όχι για το γκελ στα θερινά πρωτοσέλιδα) ένα λιμπεροειδή, σαν τον Ζούλιο Σέσαρ, σέντερ μπακ. Με ικανότητα να «παίξει» (όχι μόνο να διώξει) την μπάλα. Δεν είναι ο στοπεροειδής σέντερ μπακ τύπου Καψή, Ανατολάκη, Ουαντού, Κωστούλα, Τσιρίλο, Γκούμα, Κυργιάκου. Νούμερο ένα, συνεπώς, ζήτημα ισορροπίας. Των παρτενέρ.

Ο Αντζας, τον περασμένο Αύγουστο στο «Ολντ Τράφορντ», υποτίθεται ότι έπρεπε να παίξει (στο φιλικό της Εθνικής με την Αγγλία) στόπερ δίπλα στον λίμπερο Δέλλα. Η ιδέα ήταν προφανώς εκκεντρική, το αποτέλεσμα αναμενόμενα χαοτικό, 4-0 στο ημίχρονο! Ο Ρεχάγκελ, έκτοτε, χρέωσε στο παθητικό του Αντζα το (ανύπαρκτο) μαν του μαν στον, ανενόχλητο να επελαύνει έως τα ελληνικά δίχτυα, Κράουτς. Και δεν τον κάλεσε πάλι ποτέ. Ο Ολυμπιακός, κάτι σημαίνει αυτό, πήρε (καλό με την μπάλα) σέντερ μπακ... αλλά εξακολουθεί να χρειάζεται (και τον «κακό» της ιστορίας) σέντερ μπακ. Πιθανότατα, έρχεται.

Ωσπου να έλθει, για να μη χάνει την ώρα του, ο Ολυμπιακός φαίνεται να ψωνίζει και σέντερ φορ. Τύπου Κωνσταντίνου, εάν αυτό έχει, που διαισθάνομαι ότι (εν όψει της τελευταίας χρονιάς του συμβολαίου του Κύπριου) έχει, τη σημασία του. Η λύση Κοβάτσεβιτς είναι η περιγραφή του πακέτου γρήγορη-εύκολη-φθηνή. Το γρήγορη-εύκολη-φθηνή (το... όνειρο οποιουδήποτε τεχνικού διευθυντή) δεν σημαίνει απαραιτήτως κακή (αγορά). Ο Κοβάτσεβιτς είναι η περίπτωση... σήμερα του το λες, αύριο έρχεται. Ερχεται, αν χρειάζεται, και «με τα πόδια». Είναι, όμως, ο σέντερ φορ. Στρατηγική θέση, εάν δεν έχουμε ξεχάσει τα βασικά. Νευραλγική. Βαρόμετρο.

Οταν, λοιπόν, για τον δεξιό χαφ το ψείρισαν και προκρίθηκε (μπροστά απ' τον «προσβάσιμο» Ρόμενταλ) η πιο δύσκολη και δαπανηρή λύση (Γκαλέτι), εδώ η αντίστροφη συλλογιστική, να κλείσουμε όπως όπως τον Κοβάτσεβιτς ενώ θα μπορούσαμε να παλέψουμε τον Τόμασον ή να κοιτάξουμε κάποιον σαν τον Παντιάνι ή τον Νούνο Γκόμες, εγείρει εύλογα ερωτήματα. Για τα χρήματα που (ύστερα απ' το πώς κατανεμήθηκαν μέχρι στιγμής, πλέον) περισσεύουν στον κουμπαρά του Ιβιτς. Για την πίεση του χρόνου. Ισως και για την ενδεχόμενη απλώς, ενώπιον των εξαντλητικών παζαριών, ανθρώπινη κόπωση του Σέρβου!

Ή και για όλα αυτά μαζί.