Homo anti-oxygonous; (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Για σκέψου, στο «χρόνο πάνω» έγινε! Ηταν 27 Ιουνίου 2006, όταν το Συμβούλιο της Επικρατείας απέτρεψε τη, σχεδιαζόμενη από την κυβέρνηση, δόμηση στον Δρυμό της Πάρνηθας. Στην «επέτειο» (σχεδόν) της απόφασης του ΣτΕ, ο πρωθυπουργός προσφέρει κούφιες διαβεβαιώσεις ότι το δάσος θα αναγεννηθεί. Το κακό, βλέπετε, έγινε μονομιάς και με τρόπο πολιτικά οδυνηρό. Αν -όπως σχεδιαζόταν- είχε δρομολογηθεί «με το μαλακό», με σταδιακή νόμιμη «τσιμεντοποίηση», ούτε γάτα, ούτε καμένα ελάφια, ούτε ζημιά.

Αντί να συζητάμε κατά πόσο η Πάρνηθα μπορεί να πρασινίσει σε 100 ή 150 χρόνια, θα παραμέναμε μακάριοι. Το ότι η Πάρνηθα σε 100 ή 150 έτη θα είχε «φαγωθεί», νομίμως, ούτε θα περνούσε από το μυαλό των περισσοτέρων. Η καταστροφή, βλέπετε, όταν συντελείται τμηματικά δεν σοκάρει. Οι επιπτώσεις διαχέονται στον χρόνο. Μοιάζει με μυθριδατισμό: συνηθίζεις το δηλητήριο λίγο λίγο. Τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Αλλωστε, σε 100-150 έτη το ανθρώπινο είδος ίσως έχει εξελιχθεί τόσο ώστε στους Αθηναίους να αρκούν όχι 38.000, αλλά 380 στρέμματα δάσους. Το κακό είναι ότι οι Αθηναίοι, τώρα, δεν προλαβαίνουν να μετατραπούν ομαλά σε homo anti-oxygonous... Για σκέψου! Μόνο στην περίοδο 2000-2006 αποτεφρώθηκαν 1.500.000 στρέμματα πρασίνου, αλλά τώρα εμείς «πρέπει» να καταμερίσουμε... δικαίως τις ευθύνες: πόσα ήσαν «πράσινα» και πόσα «γαλάζια»; Οταν η μέση θερμοκρασία στην Αττική αυξηθεί κατά τρεις- τέσσερις βαθμούς, πόσοι θα αντιστοιχούν στους μεν και πόσοι στους δε; Ιδού το μέγα «πολιτικό θέμα» των ημερών.

Για τις εκάστοτε εξουσίες, η έκφραση «τσιμέντο να γίνει» είναι συνώνυμη του κέρδους. Κέρδους πολιτικού: συμμαχίες με ιδιωτικά συμφέροντα και κάστες, ψηφοθηρικές νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων. Κέρδους οικονομικού: εισπράξεις φόρων από τα αυξημένα εισοδήματα μηχανικών κι εργολάβων έως τις γονικές παροχές και κληρονομιές. Τη διαχρονική κρατική ενοχή δεν χρειάζεται καν να την αναζητήσουμε στην ανυπαρξία αντιπυρικών ζωνών, στις ελλείψεις προσωπικού, σε χαλασμένες μάνικες. Αρκεί να θυμηθούμε τις αστείες «δικαιολογίες» που κατά καιρούς έχουν επιστρατευθεί όταν τα αποκαΐδια μετατρέπονταν σε κτίσματα.

Χρόνια ολόκληρα ακούγαμε ότι αυτό γινόταν επειδή, τάχα, δεν είχε «ολοκληρωθεί το Εθνικό Κτηματολόγιο». Οποία εξυπνάδα! Μα εάν συντελούνταν -παντού και αμέσως- αναδασώσεις, ώστε να αποθαρρυνθούν και οι επίδοξοι οικοπεδοφάγοι του μέλλοντος, γιατί άραγε θα ερευνούσαμε κατά πόσο μία έκταση ανήκε στον εγγονό εκείνου που επί Τουρκοκρατίας κάτι αγόρασε; Ηταν δάσος όταν κάηκε, ναι ή όχι;

Για να παραφράσουμε τον Β. Φραγκλίνο, «όποιος πιστεύει ότι το κέρδος είναι το παν, κάνει το παν για το κέρδος». Δεν είναι, ασφαλώς, η Ελλάδα η μόνη χώρα στην οποία έχει τραυματιστεί το περιβάλλον για τέτοιους ή παραπλήσιους λόγους. Αξίζει όμως να μας προβληματίσει το εξής: γιατί ειδικά στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί τέτοιο απίστευτο status, ώστε ακόμα κι ένας δήμαρχος που έχει πρόβλημα απορρόφησης κονδυλίων «ρίχνει» τσιμέντο σε μία πλατεία, κόβει δέντρα από αυτήν κι όλο τούτο το βαφτίζει «έργο ανάπλασης»; Θα το δούμε αύριο.