Μια (προσ)ευχή για τον Γεωργάτο (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το σύνηθες, και εύλογο, είναι να θέλω οι φίλοι να τα πηγαίνουν, όπου δραστηριοποιούνται, καλά. Ο Γρηγόρης Γεωργάτος είναι η σπάνια περίπτωση ανθρώπου που δεν συμπαθώ... αλλά (προσ)εύχομαι να τα καταφέρει, τώρα, στην Παναχαϊκή. Ως προς τη (μη) συμπάθεια, η σχέση είναι αμοιβαία, είναι καθαρή, είναι εντάξει. Ως προς την ειλικρινή (προσ)ευχή να σκίσει στον καινούργιο ρόλο, αυτή είναι φυσιολογική.

Διότι, άμα ο Γεωργάτος επιτύχει, τούτο σημαίνει πως θα 'χει νεκραναστήσει, ύστερα από πενταετία αφασίας, ζωτικό μέλος του κορμού του ελληνικού ποδοσφαίρου. Την, για πολλά χρόνια, κορυφαία ομάδα ολόκληρης της Νότιας Ελλάδας. Μαζί, την πιο μιζεριασμένη (αν θέλετε, την πιο παρηκμασμένη) απ' τις κομβικές «ποδοσφαιρομάνες» στον χάρτη της χώρας. Πόλη και περιοχή που, όταν έγινε η θάλασσα το 2004 γιαούρτι, απέτυχε (μολονότι είχε προκριθεί να είναι από εκείνες που θα διέθεταν και Ολυμπιακό Στάδιο, το Παμπελοποννησιακό) να καρπωθεί το παραμικρό. Και δεν της λείπει, καν, ο (αλλού, απεγνωσμένα αναζητούμενος) λεφτάς. Σαν μετα-Euro και μετα-ολυμπιακή χρήση, εγκληματικό!

Πριν από ένα μήνα, όταν έπαιζε η Εθνική και γινόταν γιορτή στην ξεσηκωμένη Κρήτη, ο Αχαιός φίλος που είχε κατεβεί στο Ηράκλειο, και το ζούσε από κοντά, «έκλαιγε» μες στην ψυχή. Δεν φθονούσε, ζήλευε. Η Πάτρα έχει πέντε, και πλέον, χρόνια να φιλοξενήσει την Εθνική. Για την ακρίβεια, η Πάτρα (στα κοντά 80 χρόνια που υπάρχει Εθνική) την έχει φιλοξενήσει σε τρία φιλικά. Το '76 με το Ισραήλ, το '90 με την Αλβανία, το 2002 με το Βέλγιο. «Μείναμε πίσω απ' τον κόσμο», θρηνούσε.
Η Παναχαϊκή ήταν, ανέκαθεν, ασανσέρ. Τόσο που οι υποβιβασμοί έπαψαν, κάποια στιγμή, να γίνονται αντιληπτοί σαν τραγωδία. Διότι ήξεραν ότι γρήγορα θα έρχονταν κι οι προβιβασμοί. Η τραγωδία είναι η τελευταία πενταετία. Το 2003 η Παναχαϊκή δεν υποβιβάστηκε... απλώς. Υποβιβάστηκε με συγκομιδή εννέα πόντων! Το 2004 δεν υποβιβάστηκε απλώς... στη Γ' Εθνική. Υποβιβάστηκε με συγκομιδή... έναν πόντο, αποβληθείσα για οφειλές σε ποδοσφαιριστές. Κι όταν «εξαγόρασε», διά της συγχωνεύσεως, τη θέση του Πατραϊκού, πάλι δεν πήγε μακριά. Υποβιβάστηκε πέρυσι τον Μάιο στη Φυλή. Η περίοδος μετά, 2006-07, ήταν η πρώτη που η Αχαΐα δεν είχε ομάδα (όχι στην Α', ούτε) στη Β' Εθνική! Περίοδος μαρτυρίου. Η Παναχαϊκή να τερματίζει 10η, 23 πόντους κάτω απ' τον Αγιο Δημήτριο, και να φεύγουν απ' την Πάτρα νικητές ο Αιολικός, το Κορωπί, η Ιεράπετρα! Ανάξιο μαρτύριο.

Ευλογημένη, συνεπώς, η στιγμή που η Παναχαϊκή εστράφη προς τις «χρυσές εφεδρείες». Δεν είναι, άλλωστε, πολλές. Ο Κώστας Κατσουράνης ακόμα παίζει, ο Πάρις Γεωργακόπουλος είναι πια καμιά εικοσαριά χρόνια που δεν παίζει (άρα, για τη σημερινή αχαϊκή νεολαία υπάρχει μονάχα σαν περιγραφή αναμνήσεων των γονιών), ο Γρηγόρης Γεωργάτος μόλις σταμάτησε να παίζει. Απ' τις διαθέσιμες, η προφανής. Η μοναδική με αληθινή δυναμική να κάνει αισθητό γκελ στον τόπο. Ο τόπος προσδοκά. Η προσδοκία τελεί, ίσως, εν υπνώσει. Αλλά δεν έχει πεθάνει. Σπίθα χρειάζεται. Ο Αχιλλέας Μπέος, που σχεδίαζε να επενδύσει (α λα Πηλαδάκης στη Λάρισα) στην προσδοκία, μπορεί να είναι... ό,τι θέλετε. Αλλά βλαξ δεν είναι.

Επίσης, ο εξ Αυστραλίας χρηματοδότης είναι... ό,τι θέλετε. Το μοναδικό μη αμφισβητούμενο είναι πως το χρήμα υπάρχει. Βάζεις τα δάχτυλα, το ακουμπάς, δεν είναι (σαν του Μορίδη!) εικονικό. Κρίσιμο είναι, πού διοχετεύεται. Ο Γεωργάτος είναι εγγύηση ότι το χρήμα του Μακρή θα διοχετευθεί (πρώτον) με εντιμότητα και (δεύτερον) με «κανονικό» ποδοσφαιρικό κριτήριο. Ηδη η πρόσληψη του Στράντζαλη δίνει, όπως είμαι σίγουρος ότι θα δώσουν κι οι μετεγγραφές, τέτοιο δείγμα χρηστής και «ποδοσφαιρικής» διοίκησης. Οχι μόνον αξιοπρόσεκτος νέος Ελληνας προπονητής, αλλά επιπλέον μέχρι πριν δυο χρόνια παίκτης της Παναχαϊκής. Απ' τον Πατραϊκό. Ξέρει, από κοντά, πράγματα. Η κατάλληλη λύση, την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο σημείο.

Κι αν τα πάντα κυλήσουν στραβά; Η πρωτοβουλία του Γεωργάτου περιγράφεται σαν ρίσκο. Δεν είναι. Ακόμα και αν αποτύχει, πάλι (ισχύει η θεώρηση του Ντέμη Νικολαΐδη όταν τον ρωτούσαν για το «χειρότερο σενάριο» στην υπόθεση-ΑΕΚ) «θα μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι πως, αντί να βλέπουμε από μακριά τις στάχτες, μπήκαμε στη φωτιά και κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να το σώσουμε».