Το μεγάλο ξέφραγο αμπέλι (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Χθες αναβλήθηκε η «πρώτη» του Ηρακλή. Είδηση θα ήταν το αντίθετο. Ο Ηρακλής έχει όλους κι όλους δέκα παίκτες και δεν έχει διοίκηση. Οσα έγιναν τον τελευταίο μήνα θα ήταν ακόμα και λόγος για να γελάει κανείς -αν επί της ουσίας δεν ήταν τραγικά. Μέσα στη ζέστη κι ενώ οι αθλητικές εφημερίδες ασχολούνται κατά βάση με μεταγραφές που δεν γίνονται, ο Ηρακλής έγινε παρανάλωμα. Δεν ξέρω ειλικρινά ποιοι ήρωες θα αναλάβουν τη σωτηρία του: για όποιον καταλαβαίνει, η ομάδα είναι πραγματικά ένα βήμα πριν από τη διάλυση.

Από το λίγο που γνωρίζω τον Φοίβο Μορίδη μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αν είχε πάει στον Ηρακλή με κάποιον που να έμοιαζε ότι μπορεί να βάλει 2-3 εκατομμύρια ευρώ, η προσπάθειά του θα είχε άλλη τύχη. Ο Μορίδης έχει κάποιους καλούς φίλους που θα μπορούσε να τους πείσει να τον βοηθήσουν, έχει ιδέες και οργανωτικά του Ηρακλή κάτι θα του έδινε. Ομως από τη στιγμή που εμφανίστηκε στη Θεσσαλονίκη σχεδόν μόνος του, ήταν αδύνατο να πείσει και τον εαυτό του ακόμα ότι θα βρει χρήματα για να αντιμετωπίσει τις άμεσες ανάγκες. Στην προκειμένη περίπτωση ωστόσο το θέμα δεν είναι τι έκανε ο Μορίδης -ο Μορίδης ουσιαστικά δεν πρόλαβε να κάνει τίποτα. Το θέμα είναι πώς είναι δυνατόν ο Γιώργος Σπανουδάκης και ο Βαγγέλης Μυτιληναίος που ακόμα είναι κάτοχος των μετοχών του Ηρακλή να πιστεύουν ότι μπορούν να εμπιστευτούν τον σύλλογο στον Μορίδη και τους αόρατους επενδυτές. Ακόμα πιο ανεξήγητη μου μοιάζει η συνέχεια: ειλικρινά δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς γίνεται ο Σπανουδάκης να ανεβαίνει, λέει, στη Σαλονίκη για να βρει λύσεις! Μόνο για την επιπολαιότητά του να μπλέξει τον σύλλογο σε μια τέτοια περιπέτεια θα έπρεπε να μην το σκέφτεται καν να ξανασχοληθεί.

Μπλοκ

Δυστυχώς, αν διδάσκει κάτι η ιστορία του Ηρακλή είναι ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο παραμένει ακόμα ένα μεγάλο ξέφραγο αμπέλι, όπου ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει. Κυρίως λείπει η ευαισθησία. Πριν από μία εβδομάδα οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ με ανακοίνωση μας ενημέρωσαν ότι «ύστερα από έλεγχο που διενεργήθηκε και με τη συνδρομή της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας από τα μπλοκ των επιταγών της ΠΑΕ απουσιάζουν δέκα φύλλα, τα οποία έχουν ημερομηνία χορήγησης από τις 9 Αύγουστου μέχρι τις 25 Οκτωβρίου 2005». Ο πρόεδρος της ΠΑΕ το συγκεκριμένο διάστημα, ο Γιάννης Γούμενος, δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι αυτές απλώς σκίστηκαν (!) για λόγους που δεν θυμάται! Καταπληκτικά πράγματα. Ολα αυτά μάλιστα συνέβησαν μόνο μια εβδομάδα μετά την αποκάλυψη ότι εμφανίστηκε στον ΠΑΟΚ για να εισπράξει επιταγή του Γούμενου ο σύμβουλος της ΕΠΟ (σε ρόλο εκπροσώπου του επαγγελματικού ποδοσφαίρου!) Βασίλης Αδραχτάς, ο οποίος διεκδικούσε χρήματα του Βίκτωρα που είχαν εμφανιστεί στα βιβλία της ΠΑΕ ως δωρεά της Γιάννας Αγγελοπούλου! Δεν λέω ότι οι εμπλεκόμενοι στη συγκεκριμένη ιστορία έκαναν κάτι δόλιο: κύριοι είναι και ο Βίκτωρας και ο Αδραχτάς και ο Γούμενος και όλοι. Απλώς αυτό το «γαϊτανάκι» των επιταγών με επίκεντρο του γύρω γύρω όλοι τον ΠΑΟΚ είναι λίγο περίεργο: κάποιες εξηγήσεις ακόμα τις περιμένουμε.

Εγγυητική

Ο χώρος του ελληνικού ποδοσφαίρου παραμένει θεσμικά ανοχύρωτος. Πριν από λίγο καιρό έφτασε στα αυτιά μου ότι κατέπεσε με απόφαση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού μια εγγυητική ομάδας Γ' Εθνικής που είχε φεσώσει τον κόσμο. Το αστείο είναι ότι όταν οι άνθρωποι της επιτροπής ζήτησαν την είσπραξη της επιταγής ώστε να πληρωθεί μέρος των χρεών, έγινε γνωστό ότι η επιταγή ήταν πλαστή! Εμοιαζε με κανονική, είχε αριθμούς τραπέζης και υπογραφές, αλλά ήταν όλη φτιαγμένη από πλαστογράφο. Το τι έγινε στη συνέχεια δεν το ξέρω. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο μεγαλομέτοχος της ομάδας δήλωσε θύμα ενεργειών του προέδρου του και υποσχέθηκε την αντικατάστασή της, φτάνει το θέμα να τελειώσει εδώ. Κάποιοι άλλοι μου λένε ότι ο μεγαλομέτοχος ούτε που απάντησε στις εκκλήσεις και η Επιτροπή δεν δημοσιοποίησε το περιστατικό γιατί είχε και η ίδια ευθύνες.

Δικηγόρος

Δεν χρειάζεται να κάνεις δικαστικό ρεπορτάζ για να μαθαίνεις ιστορίες καθημερινής τρέλας. Την περασμένη εβδομάδα ένας δικηγόρος μού έλεγε ότι του εμφανίστηκε ένας κύριος στο γραφείο με ένα σχέδιο σωτηρίας ομάδας που βρίσκεται στη Γ’ Εθνική. Το βασικό του σχεδίου ήταν ότι θα μοιράζονταν για τα χρέη του συλλόγου στους τρίτους επιταγές πεθαμένων! «Θα σ’ τις φέρω εγώ», είπε στον δικηγόρο ο μελλοντικός σωτήρας, «θα τις μοιράσεις εσύ και άμα δεν βρουν κανένα να τις εισπράξουν, θα πούμε "κύριοι, πέσατε θύματα μιας οικογενειακής τραγωδίας", και θα καθαρίσουμε». Ο δικηγόρος δεν το δέχτηκε. Για τον επόμενο δεν παίρνω όρκο.

Υπεράσπιση

Σε κανέναν άλλο τομέα της ελληνικής επιχειρηματικότητας δεν παρατηρούνται τα φαινόμενα που ζούμε στο ποδόσφαιρο. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν έλεγχοι της πολιτείας -ομολογώ ότι δεν έχω γνώμη. Αυτό που ξέρω είναι ότι η ίδια η πολιτεία ελέγχει και τις τράπεζες και τη βιομηχανία και το εμπόριο και τα ναυτιλιακά: δεν νομίζω ότι υπάρχει επιχείρηση στην Ελλάδα στην οποία να μπορεί να γίνει αυτό που έγινε στον Ηρακλή αυτόν τον μήνα. Αν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό θα έλεγα ότι πρόκειται για παραξενιά της μοίρας: χιλιάδες παράξενα έχουν γίνει κατά καιρούς στον Ηρακλή, ήταν γραφτό να γίνει ένα ακόμα. Ομως τα ίδια έχουν γίνει και στον Αρη παλιότερα, στον ΠΑΟΚ κατά καιρούς, στην ΑΕΚ, στον Ακράτητο, στην Κασσάνδρα, στους Νέους Πόρους, παντού. Γιατί; Για έναν απλούστατο λόγο: γιατί η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα πιο πολύ και από τυφλή είναι αργή, βασανιστικά αργοκίνητη. Ακόμα κι αν κινηθεί ένας εισαγγελέας με διάθεση να αποκαλύψει τι ακριβώς έγινε, μέχρι οι ιστορίες να φτάσουν στο ακροατήριο περνάνε χρόνια –πολλά χρόνια. Κι ο χρόνος, για όποιον δεν το ξέρει, είναι ένας καταπληκτικός δικηγόρος υπεράσπισης. Ο καλύτερος ίσως…

Η μεγαλύτερη

Ποια είναι η μεγαλύτερη μεταγραφή του καλοκαιριού; Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει κάποιος να ορίσει το κριτήριο. Αν το κριτήριο είναι τα χρήματα που δαπανήθηκαν, τότε για να βρούμε τη μεγαλύτερη θα πρέπει οι μεταγραφές να ολοκληρωθούν. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ολυμπιακός ξεκίνησε να δουλεύει σοβαρά πριν από δέκα μέρες, ο ΠΑΟ δεν έχει ακόμα μιλήσει και η ΑΕΚ ψάχνει έναν σέντερ φορ για τον οποίο πρέπει να δώσει αρκετά χρήματα. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και αν το κριτήριο είναι το ύψος του συμβολαίου του ποδοσφαιριστή. Σήμερα το όριο είναι το υψηλό συμβόλαιο του Ριβάλντο, αλλά αν ο Ολυμπιακός φέρει τον Τόμασον κι ο ΠΑΟ τον Εμερσον (λέμε τώρα…) το ρεκόρ του «Ρίμπο» μπορεί να καταρριφτεί.

Μπορεί όμως η επιτυχία μιας μεταγραφής να καθορίζεται μόνο από τα χρήματα που θα ξοδευτούν; Η πρόσφατη ιστορία λέει «όχι». Για τον Ντάνι, τον Κονσεϊσάο, τον Μπίσκαν ξοδεύτηκαν πάρα πολλά: δεν νομίζω ότι κάποιος θα χαρακτήριζε αυτές τις μεταγραφές επιτυχημένες. Αντίθετα έδωσαν πολλά παίκτες που θεωρήθηκαν προσθήκες και κόστισαν λίγο: ο Μαντούκα, ο Παπαδόπουλος, ο Τσιρίλο, ο Τοροσίδης δεν ενθουσίασαν όταν ακούστηκαν τα ονόματά τους, όταν όμως αγωνίστηκαν έδωσαν πολλά. Σε άλλες περιπτώσεις μια καλή μεταγραφή είναι σχεδόν αποκλειστικά και θέμα τύχης. Πέρυσι ο Φάνης Γκέκας πήγε στην Μπόχουμ σχεδόν με το ζόρι -η μοίρα θέλησε να αποδειχτεί αυτή η επαγγελματική επιλογή του ως μία από τις σωστότερες που έχει κάνει ποδοσφαιριστής στην ιστορία του ποδοσφαίρου: ο Γκέκας ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για την κατάλληλη ομάδα και βρέθηκε εκεί την κατάλληλη στιγμή -όμως αυτό ελάχιστοι πέρυσι θα μπορούσαμε να το φανταστούμε.

Ο καθένας είναι αλήθεια ότι κρατάει την τύχη στα χέρια του. Το να λες όμως ότι «τελικά όλα είναι τύχη» και να επαφίεσαι στις ορέξεις της σε οδηγεί στην καταστροφή. Επειδή δεν μου αρέσουν ως κριτήρια ούτε το χρήμα που ξοδεύεται ούτε η επίκληση των δυνάμεων της μοίρας, επιλέγω άλλα κριτήρια για να χαρακτηρίσω μια μεταγραφή «επιτυχημένη». Τέτοια είναι η θέληση του παίκτη να αγωνιστεί στην ομάδα που τον ζητάει, η πιθανότητα να τη βοηθήσει, η διάθεση του ποδοσφαιριστή, η δυνατότητα της ομάδας να τον κάνει καλύτερο. Κάτω από αυτό το πρίσμα η επιστροφή του Μήτσου Ορφανού στον ΠΑΟΚ, που προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι, είναι για μένα μία από τις μεγαλύτερες μεταγραφές της χρονιάς…