O θρίαμβος των ζουρλών (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Για το μπάσκετ της ΑΕΚ, η άφιξη του Δημήτρη Δρόσου μοιάζει με μια ανάσα ελπίδας, διανθισμένη έστω με αμέτρητα ερωτήματα. Για το μπάσκετ γενικώς, η αποχώρηση του Γιάννη Φιλίππου θα αποτελεί πάντοτε μια μεγάλη, χαμένη ευκαιρία.
Δεν χρειάζεται να χάσουμε χρόνο και χώρο υπενθυμίζοντας το χρονικό της ενασχόλησης του ιδιοκτήτη της ΦΑΓΕ με την πορτοκαλί μπάλα. Αρκεί να θυμηθούμε τα δεδομένα. Οσο ο Φιλίππου είχε διάθεση να χαραμίσει χρήμα και εργατοώρες στο μπάσκετ, έφερε στην ΑΕΚ προπονητές όπως ο Γιάννης Ιωαννίδης και ο Ντούσαν Ιβκοβιτς και τους έδωσε τα κλειδιά του μαγαζιού. Την κίτρινη φανέλα φόρεσαν παίκτες επιπέδου Μπούι, Χόλντεν, Τζένκινς, Κουτλουάι, Μιούρσεπ, Μπετς, Τσακαλίδη, Ντικούδη, Κορωνιού, αφήνω κατά μέρος αυτούς που έμειναν κληρονομιά από την προηγούμενη διοίκηση (Κακιούζη, Χατζή).

Η άλλοτε «βασίλισσα» έφτασε δύο φορές στο φάιναλ φορ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (μία επί ενιαίας διοίκησης, μία επί διχασμού), σήκωσε ένα Κύπελλο Σαπόρτα, κατέκτησε το ελληνικό Πρωτάθλημα του 2002 απέναντι σε μεγαθήρια, πήρε και δύο φορές το Κύπελλο Ελλάδας. Υψη που ζαλίζουν, ειδικά αν συγκριθούν με την τωρινή καταβαράθρωση.

Παράλληλα, η ΑΕΚ έγινε ιδρυτικό μέλος της ULEB και αξιώθηκε να υπογράψει πολυετές συμβόλαιο, το οποίο κατοχύρωνε τη σταθερή παρουσία της στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Δεδομένης της ισχυρής λαϊκής βάσης, θα χρειαζόταν αυτοχειρία για να ναρκοθετηθεί αυτό το οικοδόμημα.

Τότε ο Φιλίππου έκανε το μοιραίο λάθος. Εκοψε τις γέφυρες με τους φανατικούς. Και προσπάθησε να υπερασπιστεί την απόφασή του «με κάθε κόστος». Γρήγορα κατάλαβε ότι στην Ελλάδα κουμάντο κάνουν οι φανατικοί. Για να σταθούν αυτοί στο πλάι μιας διοίκησης, θα πρέπει να την αισθάνονται «σάρκα εκ σαρκός» και να τη βλέπουν να χορεύει στον ρυθμό της. Τεχνοκράτες, ρομαντικούς και άλλους τέτοιους αιθεροβάμονες το σύστημα τους ξεβράζει δίχως περιστροφές.

Οι Γιαννακόπουλοι μακροημέρευσαν στα δύσκολα επειδή έπιαναν με άνεση τον σφυγμό της εξέδρας. Οι Αγγελόπουλοι φαίνεται ότι κινούνται με τον ίδιο τυφλοσούρτη. Οι Δαμιανίδηδες είναι παιδιά του «Σούπερ 3». Οι Ντέμηδες έχουν «κεντημένο» δικέφαλο στο μπράτσο. Ο Φιλίππου, όμως, αποκάλεσε τους μαχητές της «κίτρινης» κερκίδας «ζουρλούς». Και αρνήθηκε να βγάλει από τα κρατητήρια τους ταραχοποιούς που έπεσαν στη φάκα «για το καλό της ομάδας». Ξεκίνησε έναν πόλεμο, στον οποίο οι πιθανότητες επιτυχίας ήταν εξ αρχής μηδαμινές. Μνημειώδης η αφέλειά του.

Το χαμένο στοίχημα του Φιλίππου δεν ήταν η αδιαφορία των φανατικών. Αυτούς (εφόσον δεν μπορούσε να τους αλλάξει) ήθελε να τους διώξει, όχι να τους φέρει κοντά του. Το χαμένο στοίχημα ήταν η αδιαφορία αυτών που θα άλλαζαν το τοπίο στο ΟΑΚΑ. Των «υγιώς σκεπτόμενων». Πίστευε ότι μέσα στις χιλιάδες των ΑΕΚτσήδων θα βρίσκονταν αρκετοί πρόθυμοι να συστρατευθούν μαζί του.

Πλανήθηκε πλάνην οικτράν. Τα έξοδα δεν έφεραν έσοδα, ούτε τα τρόπαια περισσότερο κόσμο, ούτε η τόλμη οφέλη. Η απογοήτευση έφερε λάθη στρατηγικής, η δε αστοχία του οικονομικού πλάνου ξεχαρβάλωσε τα θεμέλια του οικοδομήματος. Οι ζουρλοί είχαν θριαμβεύσει.

Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Δημήτρη Δρόσο, αισθάνομαι όμως ότι η ευκολία με την οποία εγκατέλειψε τον Σπόρτιγκ (και παλαιότερα τον Αλιμο) είναι κακός οιωνός. Οπως και αν έχει το πράγμα, ο νέος ιδιοκτήτης παραλαμβάνει κληρονομιά βαριά, κληρονομιά τιμιότητας, ευθύτητας, αγνών προθέσεων, σε έναν κόσμο που ευνοεί περισσότερο τους αγιογδύτες, παρά τους αγίους. Ο δε Φιλίππου βρήκε την ησυχία του. Πάει πολύ να τον βρίζουν και από πάνω.