Αν τους αφήσεις σε χλωρό κλαρί... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Η τραγωδία της Πάρνηθας ανακινεί διαρκώς κύματα οδύνης και οργής. Γιατί «διαρκώς»; Διότι συνειδητοποιείς ότι ελλοχεύει το χειρότερο, το οποίο κάλλιστα μπορεί να θριαμβεύσει στο όνομα του ήδη συντελεσθέντος... κακού.

Εξηγούμαστε: ανεκτίμητο πλεονέκτημα των πολιτικών και οικονομικών ελίτ –της εξουσίας εν ολίγοις– είναι η δυνατότητά τους να αξιοποιούν τις ολέθριες συνέπειες των προτεραιοτήτων, βουλήσεων ή αδυναμιών τους, ώστε να παρουσιάζουν ως αναγκαίο κακό το... ακόμα χειρότερο. Ανεκτίμητος σύμμαχός τους, η μοιρολατρεία των θυμάτων.

Παράδειγμα: «Εχουμε που έχουμε τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρωπαϊκή Ενωση των "15", ας μειώσουμε το κατώτατο όριο κι ας καταργήσουμε τις συμβάσεις, μπας και δημιουργηθεί καμιά θέση εργασίας». Αλλο: «Εχουμε που έχουμε απορρίψει την ιδέα ότι "οι έχοντες και κατέχοντες" θα πρέπει να φορολογηθούν περισσότερο, καθ' ότι κάτι τέτοιο θα έπληττε –λέμε τώρα– την ανάπτυξη. Ας αυξήσουμε την έμμεση φορολογία». Τρίτο: «Εχουμε που έχουμε προβληματική δημόσια Εκπαίδευση και Υγεία, δεν τις τιμάμε με μια ωραία ταφόπλακα;».

Τα κουτοπόνηρα «έχουμε που έχουμε» αντικαθιστούν τα «κάναμε που κάναμε» ή «θελήσαμε που θελήσαμε». Σαν να λέει ο πατροκτόνος στο δικαστήριο: «Εχασα που έχασα τον μπαμπά μου...». Νομίζω ότι δεν αργεί η στιγμή κατά την οποία το μέγεθος της καταστροφής στην Πάρνηθα θα αξιοποιηθεί αναλόγως: «Αφού επί έναν αιώνα –και βάλε– η Πάρνηθα δεν θα θυμίζει ό,τι ξέραμε, γιατί να παριστάνουμε τους Δον Κιχώτες; Ας παρηγορηθούμε διεκδικώντας το μερίδιό μας σε τσιμέντο, εκεί».
Ουδείς θα το πει έτσι ωμά, πολλοί όμως θα το αφήσουν να πλανάται ως «αύρα ρεαλισμού» στον –ολοένα και λιγότερο– αέρα της Αττικής. Θα το μετατρέψουν σε ανομολόγητο μεν, απτό δε, status. Προ ημερών μνημόνευσε ο Χελάκης την πικρή εμπειρία της Πεντέλης. «Εμπρός στον δρόμο που χάραξε η Πεντέλη», λοιπόν; Δεν είναι δρόμος, είναι τρόμος...

Τι μπορούν να κάνουν όσοι αρνούνται να δεχθούν ότι συνιστά ποιότητα ζωής η έλλειψη οξυγόνου ή ένα οίκημα σε πευκόφυτη περιοχή, η οποία σε λίγα χρόνια καταντά να θυμίζει μικρογραφία της Πατησίων; Δεν ξέρω αν δόκιμος όρος γι' αυτούς (εμάς) τους «όσους» είναι «κοινωνία των πολιτών», εξαγριωμένοι άνθρωποι, ή οτιδήποτε άλλο.

Ξέρω απλώς ότι τα (όποια) ψήγματα ελπίδας τα συντηρεί μόνο η προοπτική του άμεσου τερματισμού της μαζικής απάθειας, για την οποία έγραφε χθες ο Λεάνης. Θα έπρεπε σήμερα να έχει τεθεί, πιεστικότατα, όχι μόνο θέμα μελλοντικής Πάρνηθας, αλλά και θέμα Πεντέλης, Υμηττού, πράσινων «νησίδων» (π.χ. Πεδίον Αρεως) στην τσιμεντένια αθηναϊκή «θάλασσα».

Αν όντως η καταστροφή στην Πάρνηθα μας έχει σοκάρει, τότε θα πρέπει να εγερθεί ΤΩΡΑ ζήτημα συνολικού αναπροσανατολισμού της κρατικής περιβαλλοντικής πολιτικής. Διότι το να θρηνείς για την Πάρνηθα τη στιγμή που διάφοροι οικοδομικοί συνεταιρισμοί ροκανίζουν όποιο πράσινο επιβιώνει ακόμα στην Αττική, καθιστά το κλάμα κροκοδείλιο (αν είσαι εξουσία) ή ανώφελο. Αν τους αφήσεις σε χλωρό κλαρί, σε λίγο δεν θα βλέπεις κλαρί. Ούτε για δείγμα...